The Dooleys - James Henry Dooley

Tijdens de 19^e en het begin van de 20^e eeuw, voor de invoering van inkomstenbelasting en anti-trust wetgeving, hebben een groot aantal ondernemers en bankiers door het hele land enorme rijkdom vergaard. James Dooley was een van deze mensen. Hij was niet alleen actief als ondernemer/bankier, maar ook politiek waar hij actief betrokken was het opnieuw opbouwen van de economie in “the South” (Zuidelijke Staten, gelegen onder de Mason-Dixon-lijn). Dooley was als ondernemer erg actief in de spoorwegen, landontwikkeling en andere ondernemingen. James en zijn vrouw Sallie waren de centrale personen in de sociale, intellectuele en filantropische kringen in Richmond en Virginia. Tevens ontwikkelden zij een brede blik op de wereld waarvan men voorbeelden terug kan vinden in hun huis, Maymont.

James Henry Dooley wordt gezien als een van de zakelijke leiders van het “Nieuwe Zuiden”. James werd geboren op 7 januari, 1841, als de zoon van John en Sarah Dooley die naar Amerika emigreerden vanuit Ierland. John Dooley groeide uit tot een zeer succesvol hoedenmaker en was tevens oprichter en commandant van de Montgomery Guard. De Montgomery Guard was een militie van Richmonders met Ierse roots. Alle leden van de militie waren overigens vrijwilligers. Tevens waren de Dooleys vooraanstaande leden van de St. Peter’s katholieke kerk.

In 1856 ging James Dooley studeren aan Georgetown College. Georgetown College is momenteel Georgetown University, ligt in Washington DC en is een kleinere universiteit, maar een met een zeer gerespecteerde naam en reputatie. James onderscheidde zichzelf door als eerste student, alle 4 jaren van zijn studie als beste van zijn klas te eindigen. Hij studeerde af in 1860 en kort daarna sloten zowel James als zijn broer John zich aan het leger van de Confederatie (Zuidelijke Staten). Beiden sloten zich aan bij hetzelfde onderdeel, Company C, waar ook hun vader onderdeel van uitmaakte. Tijdens de slag bij Williamsburg in 1862 raakte James gewond en werd hij gevangen genomen tot augustus 1862. Ongeschikt geacht voor verdere veldslagen ging hij aan de slag bij de artillerie en kreeg de rank van majoor uit eerbied. Na de oorlog ging hij terug naar Georgetown University en rondde daar zijn masteropleiding af.

Na het afronden van zijn masteropleiding ging hij aan de slag als advocaat. Zijn sublieme capaciteiten als advocaat, ondernemer en openbaar spreker legden hem geen windeieren. In 1871 werd hij dan ook gekozen tot de Virginia Legislature (wetgevend orgaan in Virginia, omdat iedere staat afzonderlijk ook zijn eigen wetten en regels heeft naast een set van landelijke regels aangezien veel zaken op lokaal niveau geregeld worden). Hij werkte voor de Virginia Legislature van 1871 – 1877.

Zakelijk ging het James Dooley voor de wind. In 1880 werd hij lid van de Board van Richmond and Danville. Richmond and Danville focuste met name op het (her)bouwen en linken van kleine verspreide spoorwegen. Het netwerk strekte zich uit tot diep in het Zuiden. Verder investeerde James Dooley in de Sloss-Sheffield Iron and Steel Company alsmede andere bedrijven in de Birmingham (Alabama) regio. Birmingham ligt op ongeveer 1.100 kilometer van Richmond. Tevens trad hij aan als director van de Chesapeake and Ohio (spoorweg) e.n was hij als als investeerder betrokken bij een groot aantal andere ondernemingen in de regio waaronder enkele banken.

Als burgemeester realizeerde hij een groot aantal projecten tussen 1870 en 1920 en overleed uiteindelijk op 16 november 1922 in het Grace Ziekenhuis op 81-jarige leeftijd. Eerst werd hij begraven bij de voormalige soldaten van hetzelfde legeronderdeel op de Hollywood begraafplaats. Zijn lichaam werd later opgegraven en bijgezet in het Mausoleum op het Maymont landgoed. Door zijn nalatenschap en de verdeling daarvan werd hij een van de grootste weldoeners in Richmond. Zo liet hij 3 miljoen dollar na aan het St. Joseph weeshuis wat op dat moment de grootste erfenis ooit was ontvangen door een Rooms-katholieke liefdadigheidsinstelling in de Verenigde Staten. Tevens liet hij Maymont na aan de stad Richmond en na haar dood liet Sallie May Dooley een half miljoen na aan de Richmond Public Library ter nagedachtenis aan haar man.

Maymont – Historie

Tijdens het “gouden tijdperk” van later in de 1880s tot ver in de 1910s, het tijdperk van de de Carnegies, Rockefellers en de Vanderbilts, demonstreerden miljonairs hun rijkdom door het bouwen van zeer grote woningen. James Dooley, een in Richmond geboren bankier behoorde tot de categorie van “nieuwe rijken” in de Amerikaanse maatschappij. Zijn huis, Maymont, wordt momenteel nog steeds gezien als een complete afspiegeling van de luxe en weelde gedurende dit “gouden tijdperk”.

Maymont was het Victoriaanse landgoed van James Henry Dooley en zijn vrouw Sallie May Dooley. Het landgoed beslaat 100 acres wat overeenkomt met ongeveer 0.4km². In 1886 kochten de Dooley’s het grasland en de grond wat later Maymont zou worden. Sally May kwam zelf ook van een niet onbemiddelde familie van “oud geld” en toen ze de leeftijd van 40 jaar bereikte en de Dooleys geen kinderen hadden, besloten ze om hun middelen aan te wenden om het perceel om te vormen in een landgoed dat zijn weerga niet kenden onder de landhuizen die overal in het land gebouwd werden.

De bouw van het huis werd afgerond in 1893 en de daaropvolgende 30 jaar werd gebruikt om het in te richten met voorwerpen die de Dooleys van verschillende landen in de wereld naar hun landgoed Maymont haalden. Verder werd deze periode gebruikt voor het aanleggen van de tuinen, het landschap en de rest van het complex.

James Dooley, inmiddels opgeklommen tot burgemeester, overleed in 1922. Toen Sally May overleed in 1925 werd Maymont nagelaten aan de stad Richmond. Er waren geen erfgenamen die het landgoed en het daarbijbehorden onderhoud overnamen. De voowaarden voor de stad Richmond waren dat de stad het landgoed zou onderhouden en het landgoed inclusief de tuinen open zou stellen als museum voor het publiek. Slechts zes maanden na het overlijden van Sallie May werd Maymont al opengesteld als museum voor het publiek.

Aangezien de stad niet veel ervaring had met het onderhouden van een landgoed zijn er gedurende de eerste 30-40 jaar een aantal niet zo slimme beslissingen genomen inzake het onderhoud van het landgoed. Zo werden er bij voorbeeld betonnen wandelpaden en betonnen bruggen aangelegd in de tuinen. Hierdoor werd het oorspronkelijke karakter van het landgoed en de bijbehorden tuinen enorm aangetast.

Om verdere aantasting te voorkomen werd daarom in 1975 de Maymont-stichting opgericht. Deze stichting nam vervolgens het onderhoud van Maymont over van Richmond. Er is enige onduidelijkheid of er nu wel of geen geen som geld (endowment) door de Dooleys nagelaten is. De website zegt van niet, maar ik kan me herinneren dat ik tijdens een presentatie gehoord heb dat er wel een som geld nagelaten is, maar dat bedrag kan inmiddels op zijn geweest toen de Maymont Foundation in 1975 opgericht werd.

Door zeer vrijgevende donors heeft Maymont sinds 1975 ongeveer 100 miljoen dollar opgehaald en is het landgoed grotendeels in de oorspronkelijke staat hersteld. Als onderdeel van de herstelwerkzaamheden werd ook al het beton weggehaald uit de tuinen om deze terug in de oorspronkelijke staat te brengen. Tevens werd er in de kelder een groot aantal kunstwerken gevonden die onderhouden en hersteld moesten worden. Onderhoud en herstel is vooral gedaan op basis van gespreken met mensen die goed bekend waren met Maymont en oude foto’s. Maymont is uniek in de zin dat het overgrote deel van de inriching inclusief meubilaire dateert uit de tijd van de Dooleys en daadwerkelijk door hen gebruikt is.

Beijing - Hidden Treasures

Het mooie van een grote stad als Beijing is dat je overal hidden treasures kunt vinden zoals leuke restaurants en barretjes. Zoals is er bijvoorbeeld Sanlitun waar ik volgens mij al eerder iets over verteld heb.

Maar om deze hidden treasures te kunnen vinden heb je vaak de hulp van de locals nodig. Zo is er in de buurt van het plein waar Sanlitun gelegen is een gebouw of meer een lang apparementengebouw met een kleine doorgang en slagboom. Als je daar doorheen gaat onder het gebouw door, kom je in een paar straatjes terecht waar een paar hele leuke bars liggen, maar zonder ramen. Dus je moet wel weten waar wat te beleven is.

We zouden ook een avond als team samen wat gaan eten ter afsluiting van het project waar we maanden virtueel aan hadden samengewerkt. Een van de collega’s woont in Beijing en zou ons met zijn auto van het hotel naar de stad rijden waar hij een tafeltje gereserveerd had in een leuk restaurant. Een aantal restaurants hebben een BYOB (Bring Your Own Booz) policy. Klanten mogen dan hun eigen wijn of bier meebrengen. Dus op weg naar het restaurant moesten we een een tussenstop maken bij een wijnshop.

Vervolgens door naar het Tian An Men plein. Daar reden we voorbij, sloegen vervolgens linksaf, maakten een U-turn en daarna rechtsaf naar een gebouw, onder een poort door en toen kwamen we uit op een binnenplaats. Op de binnenplaats lagen verschillende kleine gebouwen waaronder een leuk restaurantje.

Het restaurantje had een leuk dakterras in de open lucht. Het resaurantje ligt op een van de drukste plekken in Beijing, maar doordat het op een binnenplaats lag, lag het redelijk afgeschermd en was het erg rustig. Ondanks dat je buiten in de open lucht zat en een 6-baans weg in 2 richingen op een steenworp afstand ligt, had je geen last van het geluid en/of luchtvervuiling.

Het eten was erg goed en het was enorm gezellig. Het leuke van eten in China/Azië met een groep is en blijft dat je verschilllende gerechtjes kunt bestellen die je met vrienden kunt delen. Zo kun je een groot aantal verschillende gerechtjes proeven. Al met al een hele leuke avond en de terugweg ging een stuk sneller aangezien de verkeersdrukte grotendeels verdwenen was.

Beijing - Again

Na een tripje naar Hong Kong was het weer tijd om terug te gaan naar Beijing. Dit keer voor een twee-daagse training. Ik zou twee dagen eerder aankomen zodat ik een dag had om te herstellen en een dag om eventueel naar kantoor te gaan en wat werk te kunnen doen.

Het hotel van de training lag verder buiten het centrum, in de buurt van de 6^e ring. Vanuit het hotel was het minimaal een half uur tot drie kwartier rijden naar het centrum en afhankelijk van het verkeer kan dat eenvoudig oplopen tot 3 uur.

Wat vrij frustrerend kan zijn, is dat als men weet dat er een groot intern ationaal gezelschap komt, de front desk onvoldoende Engels spreekt om gasten adequaat te woord te kunnen staan. Gelukkig waren er enkele collega’s in de buurt die afentoe een helpende hand konden toesteken.

De training was het afsluitende deel van een project wat we gedaan hadden als onderdeel van een leadership development programma. Dit was het moment waarop ieder team zijn/haar bevindingen moest presenteren. Zoals gewoonlijk lieten de leden van het panel deze mogelijkheid niet onbenut om enkele steken onder water uit te delen naar de teams die een mentor hadden waar deze desbetreffende persoon een niet al te beste (werk)relatie mee heeft.

Er moest natuurlijk ook een leadership development element in verwerkt worden en dat was een spelletje waarbij je pogingen kon verdienen om je weg te vinden in een doolhof wat buiten de zaal lag. De bedoeling was om te zien welke teams samen zouden werken om eerder bij de oplossing te kunnen komen.

Het grappige was echter dat het spel gewonnen werd door een team wat extra “geld” “gestolen” had van een tafel die niet goed bewaakt werd door de spelleiders en dat geld gebruikte om de persoon die het doolhof bemande om te kopen. Daarna verkocht dit team de oplossing door aan een ander team dat bereid was een deel van hun prijzengeld op te geven om als tweede te eindigen aangezien de nummers 1 en 2 een geldbedrag zouden ontvangen wat overeen kwam met hun plaats.

Het is grappig om te zien dat alle geruchten die de ronde doen over het feit dat China geen vrije markt is en dat een “envelopje onder de tafel” wonderen doet zo duidelijk bevestig werd in een spelletje wat onderdeel uitmaakte van een leadership programma.