Tambomachay

De archeologische site van Tambomachay ligt op ongeveer 8km ten Noord-Oosten van Cusco en is eenvoudig te bereiken per busje/auto in 15 minuten. Tambomachay ligt in het voorgebergte dichtbij de hoofdweg naar Antisuyo aan de andere kant van de Tambomachay-rivier. De archeologische site beslaat 437m² en ligt op 3.700m hoogte.

Op basis van overleveringen was Tambomachay niet alleen een geliefde rustplaats voor reizende Inca’s waar men de watervoorraaden aanvulde, maar ook een van de pilaren van de verdedigingswerken in de Cusco-vallei

De naam Tambomacha is afkomstig van 2 woorden uit de Quecha taal: Tampu wat collectieve accommodatie betekent en Mach’ay wat rustplaats betekent. Een andere betekenis van het woord machay is grot. Dit is een goede beschrijving van de omgeving. De rotsformaties zijn erg indrukwekkend en werder door de Inca’s vereerd en gebruikt voor magische rituelen.

Tambomachay bestaat uit een serie van steenstructuren, met veel detail uitgehouwen, aquaducten en watervallen die hun oorsprong vinden in thermale bronnen. De hoogstaande architectuur is opmerkelijk en bestaat uit 4 muren en gelaagde terrassen ingebed in de heuvel. Deze zijn gemaakt met behulp van onregelmatige, veelvlakkige stenen. De terrassen werden gebruikt om producten te verbouwen. Op het laatste terras vind je een dikke muur van 15 meter lengte en 4 meter hoogte die 4 nissen herbergt. Verder vind je er een versterkte ronde toren die zo goed als zeker voor verdediging van de locatie en communicatie werd gebruikt.

In Tambomachay werd het water vereerd als bron van leven. De locatie had een buitengewoon hydraulisch systeem. Twee aquaducten garanderen een constant aanvoer van schoon water gedurende het hele jaar wat afkomstig is uit een bekken in een hoger gelegen deel. Een netwerk van kanalen zorg ergvoor dat het water uiteindelijk terechtkomt in een stenen bekken op het laagste niveau. Dit bekken moest een liturgische bron worden waar de Inca’s het water konden vereren samen met de edellieden.

Als je het monument bekijkt vanaf de rivier zie je 2 dikke muren die de steunmuur snijden. De muur vanaf waar je uitzicht hebt op de rivier, herbergt 2 nissen en de muur die bijna loodrecht op deze muur staat, heeft een deur met een dubbele deurstijl. Dit type deur werd door de Inca’s gebruikt om het belang van de plek te onderstrepen. Als je de deur doorgaat, kom je in een klein kamertje waarin je kunt zien hoe het water door de spleten in de grond omhoog komt.

Tot op heden is het nog niet geluk om de bron te achterhalen die Tambomachay van het zeer schone drinkwater voorziet. Er zijn verschillende theorieën en ondanks dat die toch enigszins uiteenlopen, is iedereen het er over eens dat de perfectie waarmee de kanalen uitgehouwen zijn een zeer hoge mate van vakmanschap van de architecten binnen het Inca-rijk etaleert.

Qenqo

Het Inca-rijk werd grotendeels verwoest door de Europese kolonisten in de 16e eeuw. Een deel van de indrukwekkende tempels, forten en steden werden in tact gelaten, maar zonder aanwijzing waarvoor ze oorspronkelijk dienden. De Qenqo tempel is een van deze tempels die overgebleven zijn, maar zonder duidelijke aanwijzing waar deze tempel voor diende, is het min of meer beland in een historisch vacuüm.

In Quecha, de oorspronkelijke taal van de Inca’s betekent Qenqo labyrinth of zig-zag vernoemd naar de kromme kanalen die uitgehouwen zijn in de rots. Het is duidelijk dat er vloeistoffen door het kanaal vervoerd werden, maar welke precies is tot op heden nog onduidelijk. Men vermoedt dat de opties bestaan uit heilig water, maïs bier of bloed. Echter alle drie opties duiden erop dat Qenqo gebruikt werd voor offeringen. Het is niet uitgesloten dat er ook mensen geofferd werden en dat men uit hoe de vloeistoffen uit het lichaam stroomden probeerden af te leiden of deze persoon een goed leven heeft geleden.

Qenqo is uniek voor wat beteft de bouw aangezien de tempel volledig uitgehouwen is uit een monoliet. De tempel strekt zich uit over de heuvel en is zoals gezegd uitgehouwen uit de rots. De door mensen uitgehouwen tunnels verbinden de kamers in de tempel die op natuurlijke wijzen tot stand gekomen zijn. Een van deze kamers heeft 19 kleine niches en heeft veel weg van een amfitheater. Het specifieke doel van dit amfitheather is niet geheel duidelijk, maar men gaat ervanuit dat dit voor offeringen gebruikt werd aan de goden van de zon, de maan en de sterren, die op deze locatie vereerd werden.

Op basis van de beschikbare informatie ontstaat de indruk dat de Qenqo tempel een zeer heilige locatie was voor de Inca’s. Over de overledenen werd hier geoordeeld en mogelijk werden de lichamen van de overledenen ook gebalsemd in de bochtige tunnels. Ook werd er bloed geofferd aan de goden. Ondanks het griezelige doel waarvoor de tempel gebrukt werd, is het toch een wonderbaarlijk werk van historische architectuur en is daarmee zeker een bezoekje waard.

Enkele foto's van Qenqo.

Saqsaywaman – deel 2

Na de inname van Cusco werd Saqsaywaman door de Spanjaarden gebruikt als bron voor stenen waarmee het Spaanse gebouwen bouwde in het centrum van Cusco. Als gevolg hiervan werd in slechts enkele jaren een groot deel van het Saqsaywaman complex gesloopt. De gebouwen die men ermee bouwde waren voornamelijk overheids- en religieuze gebouwen zoals kerken. Ook werden de stenen gebruikt voor het bouwen van huizen voor de rijke Spanjaarden. De stenen die je nu nog ziet in Saqsaywaman zijn de stenen die destijds te groot waren om eenvoudig te vervoeren.

Op 13 maart 2008 ontdekten archeologen enkele nieuwe ruïnes aan de randen van het huidige Saqsaywaman complex. Men gaat ervanuit dat deze gebouwd zijn door de Killke samenleving. Op basis van de opgravingen gaat men ervanuit dat deze een ceremoniële functie hadden, maar het exacte doel waarvoor deze gebruikt werden is tot op heden onbekend. De Killke’s bewoonden de locatie gedurende de jaren tussen 900 en 1200 v.Chr. Dus ver voor de Inca’s de locatie bewoonden. Helaas zijn delen van de ruïnes beschadigd geraakt door zware regenval in het gebied in 2010.

De Inca’s gebruikten dezelfde bouwtechnieken in Saqsaywaman als men eerder gebruikt had voor al hun bouwwerken alleen dan op een grotere schaal. De stenen werden ruw gehouwen in de groeves met behulp van water en rivierkeien. Vervolgens werden ze met touwen naar de bouwlocatie gesleept. Voor deze verplaatsingen waren vaak honderden mannen nodig. Op locatie werden de stenen wederom met behulp van water en rivierkeien verder uitgehouwen tot ze aan de benodigde afmetingen voldeden waarna ze werden geplaatst. Het werk werd overzien door Inca architecten en grotendeels uitgevoerd door groepen mannen die moesten voldoen aan hun verplichtingen jegens de staat. In dit systeem, werd ieder dorp geacht een aantal mensen te leveren die moesten meewerken aan de bouw van publieke werken.

Voor meer informative over de bouw, welke techieken gebruikt werden voor de bouw en het vervoeren van stenen zijn er werken beschikbaar van een professor genaamd Protzen en Vince Lee. Beiden zijn architect en geven hun perspectief op basis van analyses en research.

Nog enkele foto's van Saqsaywaman.

Saqsaywaman

Saqsaywaman is een locatie, waar de Inca’s muren hebben gebouwd uit rotsblokken. Het ligt op 3.701m hoogte in de Noordelijke buitenwijken van Cusco wat de voormalige hoofdstad was van het Inca-rijk. In 1983 is Saqsawahan op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst. Het opvallende aan dit complex alsmede vele andere Inca-complexen is ondanks dat de muren gebouwd zijn zonder gebruik te maken van cement de stenen perfect in elkaar passen.

De hoogte van 3.701m in combinatie met het feit dat het op een steile heuvel ligt, zorgt er niet alleen voor dat je vanaf het terras een mooie uitizicht hebt op de stad Cusco in het Zuid-Oosten, maar ook dat het een strategische militaire locatie was. Op basis van aardewerk dat gevonden is in Saqsaywaman, gaat men ervanuit dat mensen al meer dan duizend jaar de heuvel bewoond en bewerkt hebben. Dit aangezien de terrassen vaak gebruikt warden voor landbouwdoeleinden.

Het militaire belang van Saqsaywaman, kwam duidelijk naar voren in 1536 toen Manco Inca Cusco belegerde. De meeste gevechten vonden plaats in en rondom Saqsaywaman aangezien degene die controle had over Saqsaywaman ook controle had over Cusco. Saqsaywaman was destijds meer een fort wat ondersteund wordt door het feit dat torens op de top stonden alsmede een reeks andere gebouwen. 

Aanwijzingen hiervoor en restanten hiervan zijn gevonden tijdens de opgravingen die gedaan zijn op locatie.

Meer bewijs is terug te vinden in de beschrijvingen van Pedro Sancho die het complex bezocht voor de belegering. Hij beschreef het complex als een doolhof met een groot aantal opslagruimtes die gevuld waren met een grote variëteit aan voorwerpen inclusief militaire voorwerpen en wapens. Ook waren er gebouwen met grote ramen van waar je uitzicht had over de stad. Helaas is er van deze gebouwen niets meer over aangezien deze al vele jaren compleet verwoest zijn.

Het meest bekende deel van Saqsaywaman is de grote binnenplaats oftewel het terras met de drie aangrenzende terrasmuren. Het biedt plaats aan duizenden mensen en was bij uitstek geschikt voor ceremonies. De stenen die gebruikt zijn voor het bouwen van de muren behoren tot de grootste die gevonden en gebruikt zijn in periodes voor de Spaanse overheersing. De extreem hoge mate van precisie waarmee de muren gebouwd zijn en hoe de stenen in elkaar passen is nergens anders teruggevonden op het Amerikaanse continent. De stenen passen zo perfect in elkaar dat er niet eens een vel papier tussen past. 

Men veronderstelt dat de hoge mate van precisie in combinatie de afgeronden hoeken, de manier waarop de vormen in elkaar passen en de manier waarop de muren naar binnen leunen ervoor gezorgd heeft dat de muren de vele zware aardbevingen die Cusco getroffen hebben, overleefd hebben. De langste van de drie muren is ongeveer 400 meter lang. De muren zijn ongeveer 6 meter hoog en op basis van schattingen veronderstelt men dat er ongeveeer 6.000 kubieke meter steen in verwerkt is. Schattingen voor het gewicht van het grootste rotsblok lopen uiteeen van 128 ton tot 200 ton.

Cusco – City Tour – deel 3

Een groot deel van de kunstwerken in de kathedraal zijn afkomstig van de Escuela Cuzquena, een kunstenaarsopleidingsinstituut (lekker scrabblewoord J) in Cuzco. Deze school was gebouwd door de Spanjaarden met als doel de Inca’s en hun nakomelingen te onderwijzen in methodes en disciplines van de Europese renaissance kunststijl. De Escuela Cuzquena was beroemd in heel gekoloniseerd Zuid-Amerika. Echter de Quecha-schilders mochten alleen scenes schilderen over Europese of katholieke zaken. Ook mochten zij hun schilderijen niet met hun eigen naarm signeren. Vele kunstwerken zijn dus niet terug te herleiden naar de oorpsronkelijke schilder. Echter ik zal kort enkele van de meest bekende kunstwerken die in de kathedraal gevonden kunnen worden beschrijven.

• Pintura Senor de Los Temblores. Dit is het oudste schilderij in Cusco en is een beeld van de stad tijdens de aardbeving van 1650. In het schilderij zie je veel mensen die een kruisbeeld dragen op het Plaza de Armas en bidden dat de bevingen en trillingen zullen stoppen.
• Vicente de Valverde. Dit is een portret van de monnik die later bisschop van Cusco werd, nadat hij Francisco Pizarro vergezeld had op zijn vele veroveringstochten.
• Christus’ 12 gelijkenissen. Dit is een inmiddels niet meer complete collectie van oorspronkelijk 12 schilderijen van de schilder Diego Quispe Tito. Oorspronkelijk waren er 12 schilderijen die de 12 maanden en sterrebeelden uitbeelden met daarin verwerkt gelijkenissen van Jezus Christus

Verder zijn er nog de andere kerken van het kathedraalcomplex: de Iglesia de la Compania de Jesus en de Iglesia del Triumfo. Toen in 1571 met de bouw van de Iglesia de la Compania de Jesus begonnen werd, besloten de Jezuïten dat deze kerk de meest indrukwekkende kerk van Cusco moest worden. De aartsbisschop reageerde daarop door te zeggen dat deze kerk niet mocht concurreren met de kathedraal voor de zetel van het bisdom. Dit conflict liep destijds zo hoog op dat Paus Paulus III in Rome geraadpleegd werd. De lange tijd die nodig was om het bericht per schip naar Paus Paulus te sturen en vervolgens een antwoord te ontvangen was zo lang dat de bouw van de kerk inmiddels bijna voltooid was. Dit zegt de overlevering tenminste, maar dat lijkt mij persoonlijk wat lang aangezien de gemiddelde duur van de bouw van een kerk 30-50+ jaar is en de gemiddelde levensverwachting van de mensen in die tijd niet noodzakelijkerwijs heel hoog was. Ondanks dat de Jezuïten het gelijk niet aan hun zijde hebben gekregen is het hen echter wel gelukt om de sierlijke gevel van de kerk te behouden.

De Iglesia del Triumfo werd gebouwd in 1536, slechts 3 jaar nadat de Spaanse kolonisten zich er gevestigd hadden in Cusco. De kerk is gebouwd op een plek waar zich voorheen de Suntur Wasi bevond. Dit was een ceremonieel gebouw voor de Inca’s wat verbonden was met het paleis van Viracocha op een soortgelijke manier zoals nu de kathedraal van Santo Domingo en de Iglesia del Triumfo verbonden zijn.

In de volgende posts ga ik jullie uitgebreid vertellen over de historische plekken rondom Cusco.

Nog meer foto's van bezienswaardigheden in Cusco.