Sightseeing in San Francisco – Coit Tower

The Coit Tower staat ook bekend als de Lillian Coit Memorial Tower, is 64 meter hoog en staat op een heuvel in de wijk Telegraph Hill. De toren werd gebouwd in 1933 op verzoek van Lillie Hitchcock Coit om de stad te verfraaien. Na haar overlijden liet ze een derde van haar bezitting na aan de stad San Francisco om de stad verder te verfraaien. Op 29 januari 2008 werd de toren toegevoegd aan het Nationaal Register van Historische Plaatsen.

De art deco toren is opgetrokken uit ongeschilderd, gewapend beton en is ontworpen door de architecten Arthur Brown Jr en Henry Howard. Het gerucht gaat dat de toren ontworpen werd op basis van het spuitstuk van een brandweerslang. Dit vanwege de affiniteit die Coit zou hebben met de brandweer van San Francisco. Deze gelijkenis schijnt echter puur toevallig te zijn.

Lillie Hitchcock Coit was een rijke socialite. Een van haar grootste hobby’s was het uitrukken als er ergens brand uitgebroken was. In de periode voor december 1866 was er geen beroepsbrandweer in San Francisco. Branden, die destijds veelvuldig uitbraken in de houten gebouwen werden geblust door de diverse vrijwillige brandweerlieden. Lillie Coit was een van de meest excentrieke personen in de geschiedenis van North Beach en Telegraph Hill. Ze rookte sigaren en droeg als vrouw broeken ver voor dat maatschappelijk acceptabel geacht werd. Ze was tevens een fervent gokker en kleedde zich vaak als man zodat ze toegang had tot de casino’s die destijds alleen toegankelijk waren voor mannen.

De voorliefde van Lillie voor de brandweer ontstond op 15-jarige leeftijd. Ze zag toen de Knickerbocker Engine Co. No 5 uitrukken voor een brand op Telegraph Hill. Op het moment dat ze besefte dat deze Engine Co te weinig brandweerlieden bij zich had, liet ze resoluut haar schoolboeken op de grond vallen en begon te helpen. Tevens riep ze omstanders op de handen uit de mouwen te steken om de “Engine Co” tegen de heuvel op te duwen om zo sneller dichter bij de brand te kunnen komen. Na dit voorval werd Lillie min of meer de mascotte van de Knickerbocker Engine Co. No. 5 en nam vaak deel straatparades met deze Engine Co. Ze werd tevens erkend als ere-brandweerman (vrouw).

Naast de Coit Tower werd er nog een monument in haar naam gebouwd. Het andere monument is een standbeeld van drie bandweermannen, waarvan er een een vrouw in zijn armen draagt. Lillie is tegenwoordig nog steeds de matrone (soort van beschermheilige voor personen die nooit zalig verklaard zijn) voor de brandweer van San Francisco.

Coit Tower

 

 

Coit Tower by Night (niet altijd oranje!)

 

 

 

Sightseeing in San Francisco – Lombard Street

Lombard Street is een Oost-West straat in San Francisco en is beroemd vanwege het feit dat de straat over 1 block met 8 haarspeldbochten vrij steil naar beneden gaat. De straat zelf als geheel is overigens langer en is vernoemd naar Lombard Street in Philadelphia door San Francisco’s landmeter Jasper O’Farrell.

Lombard Street grenst aan de Westkant aan Presidio Boulevard bij het Presidio. Vandaaruit gaat de straat Oostwaarts door de Cow Hollow-wijk. Over een lengte van 12 blokken tussen Broderick Street en Van Ness Avenue is het een verkeersader die dwars door de stad loopt en tevens bekend staat als US Route 101. Lombard Street gaat vervolgens verder door Russian Hill naar Telegraph Hill. Vanaf Telegraph Hill draait de straat naar het Zuiden en wordt het Telegraph Hill Boulevard tot aan Pioneer Park en de Coit Tower waarover later meer. Lombard Street gaat vervolgens verder vanaf Winthrop Street en eindigt op de Embarcadero als “normale” weg (dus niet als een verkeersader).

Verreweg het meest bekende deel van Lombard Street is het ene block tussen Hyde Street en Leavenworth Street met de 8 haarspeldbochten. Deze 8 haarspeldbochten geven de straat tevens de eer van “meest bochtige straat in de wereld”. Het ontwerp werd in eerste instantie voorgesteld door Carl Henry en aangelegd in 1922. De bedoeling was om de straat vriendelijker te maken voor verschillende voertuigen. Dit omdat de straat met een stijgingspercentage van 27% eigenlijk ongeschikt was voor heel voertuigen. Tevens was het erg gevaarlijk voor voetgangers en met name mensen in een rolstoel. Dit specifieke stukje van Lombard Street is eenrichtingsverkeer en als je de foto’s ziet hieronder snap je meteen waarom. Het wegdek bestaat uit een rode steen en het verkeersbord aan het begin van dit block adviseert niet harder te rijden dan 5mph oftwel 8kmh. Dit stukje is tevens goed te bereiken met de cable-car, specifiek de Powell-Hyde-lijn die stopt bovenaan de straat waar dit block begint.

Dit is tevens een stukje straat in San Francisco waar de huizenprijzen niet bepaald goedkoop zijn. Dit is aan de ene kant zeer apart, want je hebt aboluut geen privacy, voor de deur parkeren is er niet bij, je auto wassen op de oprit is onmogelijk. Als je geen garag hebt, kun je al je boodschappen op en neer dragen en je hebt echt continu toeristenverkeer door je straat. San Francisco is namelijk een enorme toeristische trekpleister en een bezoek aan San Francisco is eigenlijk niet compleet zonder een bezoekje aan Lombard Street.

By Day

 

 

Deze hoeveelheid verkeer is geen uitzondering

 

By Night

 

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street – deel 3

Zoals eerder gezegd heeft Delancey Street zowel een restaurant: Delancey Street en een bar/boekwinkel/kunstgalerie genaamd Crossroads. Mijn eerste kennismaking was met de bar/boekwinkel/kunstgalerie, Crossroads, in 2009 tijdens mijn eerste bezoek aan San Francisco. We stopten hier toen voor lunch en hebben een heerlijk broodje gegeten. Het deed me toen heel erg denken aan een soort van Starbucks maar iets minder donker en ruimer opgezet. Ik kan me niet precise meer herinneren of we toen ook buiten op het binnenplaatsje gezeten hebben of dat ik het alleen bekeken heb, maar het is een zeer aangename mini oase in een drukke stad. Druk is relatief in vergelijking met bij voorbeeld een stad als New York. De bar ligt aan de achterkant van het pand aan Delancey street in een soort van cul-de-sac.

Het restaurant zelf heeft een klein terras wat ligt aan Embarcadero (de “boulevard” die aan de Oostkant van de stad langs het water ligt). Tevens ligt het terras vlakbij de Oakland Bay Bridge. Dus je hebt zowel een uitzicht op de stad, de baai en de brug. Ondanks dat Embarcadero een vrij drukke straat is, heb je daar op het terras niet tot nauwelijks last van. Zeker rond lunchtijd wanneer het geen spitsuur is en er geen grote stromen verkeer de stad in en uitgaan is het goed te doen. En het mooie van San Francisco is dat het er nooit echt extreem warm of koud is. Dus je kunt heel vaak lekker buiten zitten. Er kan wel veel wind staan, dus een jasje of een fleece jack kan goed van pas komen.

Het eten was erg lekker en goed bereid. De service was tevens uitstekend en de prijzen zijn zeer aangenaam. Heerlijk eten voor eerlijke prijzen in een stad waar het leven niet heel goedkoop is en dat met een mooi uitzicht terwijl je mensen helpt een nieuwe toekomst op te bouwen. Zeker een aanrader!

Aangezien er aan de post niet veel toe te voegen valt, zal ik wat foto’s toevoegen, want dat is al weer even geleden. :-)

Crossroads

Crossroads, patio

Delancey Street

 

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street – deel 2

Na het success in San Francisco, werd er in 1978 een stuk grond van 17 acres gekocht in San Juan Pueblo in het Noorden van de staat New Mexico. 15 bewoners verhuisden van San Francisco naar San Juan Pueblo om te helpen met de opbouw van deze satelietlocatie waarbij gebruik gemaakt werd van hetzelfde proces: Wie kon koken werd Head of Food Service en wie ooit een hamer vastgehouden had, werd Head of Construction.

In 1980 werd er een huis aangekocht in Brewster in de staat New York. Deze satelietlocatie werd tevens opgebouwd op basis van hetzelfde proces met de hulp van 15 bewoners die vanuit zowel San Juan Pueblo als San Francisco naar Brewster verhuisden. In 1984 stelde zelfs Jane Fonda haar huis tijdelijk beschikbaar om een satelietocatie te openen in Los Angeles. Vervolgens werd er een deal gesloten met het Santa Monica Hospital waarbij Delancy een in verval geraakt appartementengebouw volledig zou renoveren om er daarna bewoners in onder te brengen die dan geen huur hoefden te betalen. Verder werd in 1993 een oud hotel met 205 kamers aangekocht zodat het total plaats kon bieden aan ongeveer 700 bewoners. In 1987 werd er verder een oud landhuis aangekocht in Greensboro in de staat North Carolina en later nog een in Stockbridge in de staat Massuchesetts. Het plan is nu om het uit te breiden zodat het ook een onderkomen kan bieden aan mensen die zich artistiek willen ontwikkelen in plaats van een vakmanschapopleiding.

Gedurende de jaren zijn er door Delancey en haar bewoners ook verschillende type ondernemingen gestart in de gemeenschappen waar ze woonden. Door het bij elkaar brengen van al het geld wat de bewoners verdienden op basis van de werkzaamheden die men deed, was men in staat in Credit Union op te richten (vergelijkbaar met een kleinschalige lokale bank. Deze Credit Union werd in 1973 officieel goedgekeurd door de National Credit Union Administration als eerste Credit Union voor en door mensen met een strafblad.

Verder zijn de bewoners erg actief in lokale gemeenschappen waar ze leven. John Maher was een frequent spreker op bijeenkomsten. Mimi Silbert ontwikkelde trainigsprogramma’s voor de politie waarbij de bewoners deelnemen in simulaties van criminele scenario’s van arrestaties op straat tot aan gerechtprocedures. Veel bewoners spreken op scholen om de problemen die drugs, geweld en criminaliteit veroorzaken, alsmede de gevolgen, onder de aandacht te brengen van de jongeren. Tevens werd er de Delancey Insecurity Service ontwikkeld. Hier leren de bewoners (voormalige criminelen) hoe bij voorbeeld winkeleigenaren hun producten beter kunnen beschermen tegen bij voorbeeld winkeldiefstal. Dit werd tevens uitgebreid naar andere ondernemingen en andere vormen van criminaliteit. In veel gemeenschappen staken lokale mensen de nieuwe bewoners graag een handje toe. Zo kwam er steun van onder andere dokters, tandartsen en kappers die hun diensten aanboden op vrijwillige basis om zo de bewoners verder te helpen naar een nieuwe baan door hen een representatieve look te geven en om iedereen gezond te houden. Geïnteresseerde bedrijven begonnen vervolgens met het doneren van producten en vrienden doneerden geld. Verder werd een verhuisbedrijf opgestart en kerstbomen verkocht. Daarnaast werd er een educatieprogramma opgericht. Eerst omvatte dat alleen middelbare school, maar dat is sindsdien uitgebreid tot HBO/WO en dan voornamelijk Liberal Arts studies. Iedere dag wordt er nog steeds keihard gewerkt door iedereen met het uiteindelijke doel om de mensen volledig te reïntegreren in de maatschappij en dat kan niet zonder de hulp van de vele vrienden en supporters die Delancey over de jaren verworven heeft. Alle kleine beetjes helpen. Een mooie quote die ze daarvoor gebruiken is de volgende: “The littlest dab of yeast makes the whole loaf of bread rise” wat neerkomt op dat het kleinste beetje gist, het hele brood doet rijzen.

Nu, 40 jaar later kan gerust gezegd worden dat Delancey een zeer positieve impact op de samenleving heeft en dat zonder enige vorm van overheidsgeld. De meeste bewoners verblijven er gemiddeld zo’n 4 jaar. Gedurende deze vier jaar worden ze opgeleid, leren ze 3 vaardigheden die ze later goed kunnen gebruiken voor hun toekomstige baan en tevens worden ze onderwezen in verantwoordelijkheid, waardigheid, fatsoen en integriteit, zodat ze hun zelfbeeld zeer positief kunnen bijstellen en tevens een zeer positieve bijdrage aan de samenleving kunnen geven.

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street

Delancey Street begon in 1971 met 4 bewoners, een lening van 1.000 dollar en de droom om een nieuw model te ontwikkelen dat een bijdrage zou leveren aan het verbeteren van mensen die leven in armoede, drugsgebruik, veroordeelden en andere mensen die op de bodem van de samenleving beland zijn. Hierbij moet ik de aantekening maken dat in sommige staten de regels voor bij voorbeeld rijden onder invloed vrij strict zijn en je bij de eerste overtreding meteen enkele maanden de cel inmoet. Hetzelfde geldt voor het bezitten en gebruiken van marihuana. Dan heb je dus in de Verenigde Staten meteen een strafblad. De intentie van de Delancey Street was en is het empoweren van mensen zodat ze zelf de oplossing kunnen worden voor hun eigen problemen.

Ex-veroordeelde, John Maher begon met het onderbrengen van mensen in een appartement in San Francisco. In plaats van het volgen van het traditionele not-for-profit model werd er een model ontworpen op basis van het idee van een uitgebreide familie. De mensen die konden werken, zochten werk en droegen hun salaris af. Iedereen werd echter geacht bij te dragen aan de gemeenschap die werd gecreëerd. Iemand die kon koken werd Head Chef. Iemand die kon timmeren werd Head of Construction. Iemand die kon lezen hielp anderen te leren lezen. Door het bijeenbrengen van deze talenten lukte het om binnen 2 jaar het eerste gebouw aan te kopen waar men 80 mensen in onderbracht met als doel samen leren en elkaar te helpen.

Het eerste gebouw dat aangekocht werd, was de het voormalig Russisch Consultaat in Pacific Heights, een van de betere wijken in San Francisco. Dit levered tevens het eerste “Not In My Backyard gevecht” op met buurtbewoners en politici. Velen waren bang dat de criminaliteit in hun buurt zou stijgen wanneer deze mensen in hun buurt kwamen wonen. Maher was echter een uitstekend spreker, strateeg en politicus en met behulp van twee jonge pro-bono advocaten bedachten ze innovatieve strategieën en argumenten om de bezwaren te overwinnen. Om de buurtbewoners erbij te betrekken, bood hij de diensten van de bewoners aan. Zo gingen zij aan de slag als buurtpreventie om gedurende de dag en avonden de wijk te controleren. Tevens werden er veel bouw- en onderhoudswerkzaamheden verricht om de gebouwen op te knappen zodat de waardes zouden stijgen. Bewoners als Abe Izarre (toen een draaideurcrimineel en lid van de Mexicaanse Maffia, nu Vice President en Maitre D van het restaurant), Joanne Mancuso (toen verslaafde en nu lerares in computer software voor de federale rechtbanken) en Mike Boris (toen heroineverslaafde, nu accountant) droegen flink bij in het werk. Dianne Feinstein, de toenmalige “buurvrouw” van het pan en lid van de San Francisco Board of Supervisors was de eerste die “voor” stemde en in 1977 was de hele strijd succesvol afgerond. Het verhaal gaat zelfs dat toen men ongeveer 20 jaar later naar een nieuw pand wilde verhuizen in een ander deel van de stad, de buren niet blij waren met het vertrek.

Toen begonnen werd met de bouw van het nieuwe huis heeft burgemeester Feinstein haar hulp aangeboden op elk denkbaar niveau. Zo stak ze de eerste spade in de grond. In 1990 werd de bouw voltooid van de central locatie aan het water. Het gebouw was zo groot dat het letterlijk een heel “block” besloeg (40.000m²) en het is zo goed als volledig gebouwd door bewoners. Toen het gebouw eenmaal klaar was ontving het vele complimenten. Architect en winnaar van een Pulitzer Prijs, Allen Temko noemde het een “meesterwerk van sociaal ontwerp”. Het gebouw bestaat uit 4 etages. Op de begane grond vind je winkels, een beroemd restaurant, een screening room (mini bioscoop en tevens een van de beste drie in San Francisco), een zeer bekend café/boekwinkel en een kuntgalerie. Op de resterende etages vind je de ongeveer 500 appartementen van de bewoners. Vanwege het grote success dat Delancey boekte met het verbeteren van de levens van veroordeelden, verslaafden en andere mensen is een stukje van First Street omgedoopt tot Delancey Street.

Afstuderen in San Francisco - deel 2

Na de ceremonie was er een lunch in het stadhuis (City Hall) in San Francisco. Naar ik begreep was dit redelijk uniek aangezien dit gebouw zelden tot nooit opengesteld wordt voor andere gelegenheden. Voorafgaand aan de lunch werd er champagne geserveerd zodat we met elkaar konden toasten op de afronding. De lunch zelf was zeer smakelijk.

Na de lunch besloten om terug te gaan naar het hotel om de auto op te halen en de omgeving te gaan verkennen. Vanuit het hotel hebben we toen een stukje door de stad gereden richting de kust aan de West kant van de stad. Hierdoor kreeg mijn ouders een goed idee hoe heuvelachtig de stad is en hoeveel hoogteverschil er in de stad aanwezig is.

De highway 1 loopt langs de West-kust van de Verenigde Staten vanaf Seattle helemaal in het Noord-Westen tot aan San Diego in het Zuid-Westen. De meest iconische highway is waarschijnlijk Route 66 die vanaf Chicago naar de West-kust loopt, maar vanaf Highway 1, heb je zeker een aantal waanzinnig mooie uitzichten.

De eindbestemming van dit korte tripje zou het Ritz Carlton Hotel zijn in Half Moon Bay wat ongeveer 40 kilometer buiten San Francisco ligt en te bereiken is via Highway 1. De locatie is zeer idyllisch omdat het aan een golfbaan ligt en tevens aan de kust. Niet aan het strand, maar aan een rotskust. Het hotel ligt ongeveer 30-40 meter hoger dan het strand zelf en er gaan enkele wandelpaden via de rotswanden naar beneden. Ik vraag mezelf dan weleens af als ik aan het water sta: Als ik nu recht over kon steken waar zou ik dan exact uit komen.

Aangezien we vroeg opgestaan waren hebben we eerst lekker in enkele stoelen gezeten en van het zonnetje genoten. Even die vitamines innemen en lekker relaxen. Daarna hebben we op het terras van het hotel plaatsgenomen en gezellig een drankje gedronken. Kaasplankje erbij. Heerlijk! Zeker met dat uitzicht. Ondanks dat San Francisco zeker qua drukte niet te vergelijk is met een stad als New York, kan het verkeer toch redelijk chaotisch zijn aangezien riching het Noorden alles samenkomt in de trechter bij de Golden Gate Bridge en in het Zuiden zijn er slechts 2 snelwegen en dan is er nog de Oakland Bay Bridge als enige ontsluitingsweg richting het Oosten. Er is ook beperkt openbaar, maar dat is alleen naar het Oosten en Zuiden.

Er zijn verschillende plaatsen om even aan drukte en hectiek te ontsnappen en het Ritz Carlon Half Moon Bay is zeker een aanrader als je een niet al te actief alernatief zoekt.

Afstuderen in San Francisco - De Ceremonie

De afstudeerceremonie zou plaats vinden in de ochtend, gevolgd door een lunch. De ceremonie vond plaats in het Nourse Theater gelegen op 275 Hayes Street in San Francisco en zou om 10.00 uur beginnen. Iedereen moest er om 09.00 aanwezig zijn om aan te kleden en wat administratieve zaken door te nemen.

De ceremonie wordt ook wel de Cap & Gown ceremonie genoemd wat verwijst naar de Gown (jurk/robe) en de cap. De cap heeft een tassel (kwastje). Deze had het jaar van het afstuderen eraan hangen en dient links over de cap gedragen te worden. Na het officiële afstuderen / in ontvangst nemen van het diploma wordt de tassel omgehangen van links naar rechts. Dit symboliseert de overgang van student naar afgestudeerde.

Bij de gown hoort verder een grote shawl die je om je nek over je schouders naar achter hangt en dan met een koordje en een knoop bij elkaar houdt zodat hij niet van je schouders afglijdt. Daarna was het opstellen in kleine groepjes op alfabet en liepen we in duo’s achter een man met een doedelzak het auditorium in waar alle genodigden zaten te wachten.

De ceremonie zelf is vrij standaard. Er waren speeches van de Dean (decaan) Vice-Dean’s, enkele professoren, een externe spreker (een alumnus) en iemand die namens de studenten zou spreken. Tijdens de ceremonie werd ook de “Class Gift” uitgereikt. Voorafgaand aan het afstuderen werd er geld ingezameld voor de “Class Gift”. De Class Gift is een donatie van de studenten aan de school en dit gaat vaak om aanzienlijke bedragen. Voor het bedrag van onze Class Gift (van iets meer dan 100 studenten) kun je zeker een klein appartement of huis kopen. En in de VS is dit de normaalste zaak van de wereld. Nederlandse onderwijsinstellingen kunnen hier nog wat van leren. Tevens werden er enkele awards uitgereikt aan zowel studenten als professoren en werden de top 5% van de afgestudeerden alsmede de top 10%-20% bij naam genoemd. Alles wordt in de US namelijk gerangschikt, in ieder geval de top 5% en top 20%. De rest maakt niet zoveel uit.

Vervolgens moeten alle studenten opstellen in een rij aan de zijkant en werden we een voor een afgeroepen om op het podium te verschijnen en je diploma in ontvangst te kunnen nemen. Na het in ontvangst nemen van de diploma’s waren er nog enkele afsluitende woorden en vervolgens verlieten alle studenten een voor onder begeleiding van muziek de zaal naar de ontvangstruimte waar er gelegenheid was om elkaar te feliciteren. Daarna was het tijd om naar de lunch te gaan. Dit was op loopafstand van het Nourse Theater. Het moet een gezicht geweest zijn om een hele kolonne van studenten met genodigden in deze outfits over straat te zien lopen. Het was een unieke gebeurtenis en zoals gezegd iets waar Nederlandse universiteiten nog wel iets van kunnen leren.