I Latina

I Latina was het restaurant waar we onze trip naar Argentinië zouden afsluiten. Ik had nu al medelijden met de delegatie die vooruit gereisd was en die aantal bars en clubs moesten bezoeken alsmede een aantal restaurants om het eten voor te proeven om zo goede aanbevelingen aan ons te kunnen geven.

Zo hadden ze via via ook het restaurant I Latina gevonden. Het was blijkbaar een redelijk nieuw restaurant en ze hadden daar voor ongeveer 100 USD pp een 8 gangen menu in elkaar gezet met wijn. Dat was toch zeker het proberen waard.

Het restaurant zelf had iets weg van een cantina. Het pand lag een beetje teruggetrokken van de straat achter een groot hek met een kleine voortuin. Het was in 2 delen opgedeeld: een lange ruimte wat leek op een hal waar enkele tafeltjes stonden en daarnaast een vierkante ruimte waar 4 grote tafels stonden voor groepen waar je ook deels uitzicht had op de keuken.

Zoals gezegd bestond het menu uit 8 gangen en ik zal het hieronder even inkopiëren. Helaas is het niet gelukt om alles te vertalen, maar het was heel, heel erg lekker allemaal.

Appetizer
White corn arepas with anise and colombian hogao

Bread Basket
Banana bread, Chipá, coconut bread, focaccia with olives and mixed seeds bread with lime and pepper flavored butter

First course
Confit duck with tamarind and quinoa salad in rice paper roll

Second course
Caramelized prawns with spicy pineapple and fennel

Third course
Barú style ceviche with season fish, mango biche, coconut and lychee

Fourth course
Grilled octopus and achiote risotto with corn and bacon

Fifth course
Braised pork in coffee and sugar cane reduction

Sixth course
Ecuadorian cacao truffle with sea salt and olive oil

Seventh course
Avocado and Tequila ice cream

Final course
Typical Colombian coffee infused with cinnamon and cardamom
Petit Fours

Ik heb alleen wel een vervangend gerecht gevraagd voor de gang met de octopus aangezien dat toch echt niet mijn ding is. Maar verder was het allemaal even goed bereid en ontzettend lekker. Iedereen die erbij was, was dan ook laaiend enthousiast. We hebben er samen met het personeel het licht uitgedaan aangezien we veruit de laatste gasten waren.

Hulde aan de mensen die deze plek gevonden hebben, want het was de perfecte afsluiting van een hele mooie tijd in Buenos Aires. Ik heb er waanzinnig van genoten van de tijd die ik er door heb mogen brengen en hoop er zeker nog een of enkele keren terug naar toe te gaan. Het leven is er geweldig en de mensen zijn enorm hartelijk. Een aanrader voor iedereen om eens te bezoeken.

Polo in Argentinië

Polo is in Argentinië een razend populaire sport. Voetbal is veruit het populairst en daarna zijn het rugby, hockey en polo, niet noodzakelijk in die volgorde. In de vorige posting had ik al verteld over het bezoek aan La Dolfina, de club van ’s werelds beste polo speler Adolfo Cambiaso. In ieder geval dat werd ons verteld.

Nu is het echter zo dat op dit moment Adolfo Cambiaso niet de nummer 1 van de wereld is, maar de nummer 2. In ieder geval volgens de  ranking op World Polo Tour wat de toonaangevende ranking is. Volgens deze ranglijst is Facundo Pieres de nummer 1. Hij speelt echter voor een concurrerend team. Het is echter wel zo dat Adolfo jarenlang de onbetwiste nummer 1 is geweest.

Het grappige is overigens wel dat als je die lijst bekijkt, er van de top 20 maar liefst 15 uit Argentinië komen en uit de top 10 maar liefst 8 inclusief de nummers 1 en 2. Dit is zeker een indicatie voor wat betreft hoe erg polo leeft in Argentinië.

Zo vinden ook de 3 grootste en meest belanrijke toernooien plaats in Argentinië. Samen worden deze 3 toernooien ook wel de “Triple Corona” genoemd. Deze 3 toernooien zijn: Argentijns Open, Hurlingham Open en de Tortugas Cup. Toen Adolfo Cambiaso in 1994 met het team waarvoor hij toen speelde de Triple Corona won, werd hij gepromoveerd naar handicap 10. Dit is de hoogst haalbare handicap in de polosport en destijds was hij de jongste speler die ooit handicap 10 behaalde.

De grootste concurrent van het team La Dolfina is het team Ellerstina. Dit is het team waar Adolfo Cambiaso voor speelde voordat hij zijn eigen team startte. De huidige sterspeler van het Ellerstina team is de eerder genoemde Facundo Pieres. Facundo Pieres, geboren in 1986, werd op 19 jarige leeftijd gepromoveerd tot handicap 10 en loste daarmee Adolfo Cambiaso af als jongste speler die ooit handicap 10 behaalt heeft.

In landen als Nederland heeft de polo sport veel meer een elitair karakter dan in bij voorbeeld een land als Argentinië. Er zijn wel grote financiële investeringen nodig om polo op hoog niveau te kunnen spelen aangezien de kwaliteiten van het paard zeker een belangrijke invloed hebben en je meerdere paarden nodig hebt om een wedstrijd op topniveau te kunnen spelen. Desondanks heeft de polo sport in Argentinië een zeer breed draagvlak en grote populariteit onder de bevolking.

Het kan even zoeken zijn om een wedstrijd te kunnen vinden, maar met mooi weer en een lekker zonnetje is het absoluut een aanrader om er eens een kijkje te gaan nemen en zeker in Argentinië. J

La Dolfina

Een van de tripjes die we konden doen in Argentinië was een bezoekje brengen aan de Polo Club “La Dolfina”. Hier speelt ook het gelijknamige polo team La Dolfina. Dit team is opgebouwd rondom ’s werelds beste polo speler Adolfo Cambiaso, maar daarover in een andere posting meer.

Het terrein van de club beslaat zo’n 60 hectare en betreft voornamelijk stallen, speelvelden en ruimtes om de paarden te trainen/rijden. Centraal op het terrein staat ook een klein gebouwtje wat lijkt op een grote huiskamer met een barbeque. Hier eten de spelers gedurende de dag en relaxen ze ook na de training en wedstrijden.

De club heeft zo’n 150 man in dienst die zich volledig bezighouden met het trainen en verzorgen van de paarden als ook het onderhoud van het complex. Er worden weleens grappen gemaakt dat Polo schuld heeft aan het feit dat het zo slecht gaat met de Argentijnse economie. Veel mensen zijn opgegroeid in een polo cultuur wat vooral neerkomt op lekker (en veel) eten en drinken en vooral niet te hard werken. Ik zal bij deze mijn eigen mening daarover onthouden.

Toen we aankwamen werden we heel vriendelijk ontvangen door een groepje mensen. Ze hadden een klein tentje buiten staan waar hapjes geserveerd werden. Dit waren in eerste instantie voornamelijk kaas en worst. Dit ging gepaard met wijn, bier en fris. Aangezien het inmiddels toch al net na het middaguur was, besloten we dat een wijntje eigenlijk best wel kon. We probeerden ook heel beschaafd de bordjes met worst en kaas leeg te eten. Echter toen we dat bijna gedaan hadden kwamen de schalen empanadas te voorschijn. Een empenada valt het best te verglijken met een mini calzone pizza. Na enkele van die empenadas gegeten te hebben waren inmiddels de schalen met kaas en worst weer aangevuld. Toen iedereen daar weer op overgeschakeld was, werden de empanadas weer aangevuld. En die Argentijnse baas van het complex maar klagen dat hij zo dik was geworden sinds hij hier ging werken. Ik weet inmiddels wel waarom. J

Dus maar besloten om even de stallen te gaan bekijken. Nu heeft Adolfo Cambiaso zijn eigen stal met daarin zijn 8 beste paarden. Naar ik begrijp hebben die paarden individueel een waarde van tussen de 400.000 en 800.000 dollar per paard. Adolfo speelt over de hele wereld, maar deze paarden zijn zo goed dat ze Argentinië nooit verlaten. Dit omdat de 3 meest prestigieuze toernooien ter wereld alle 3 in Argentinie plaatsvinden. De mindere paarden gaan dus mee de wereld over en daarnaast heeft hij ook paarden in andere stallencomplexen in andere plaatsen ter wereld (Londen en Dubai). In een aparte ruimte in de stal had hij ook zijn eigen mini fitnessruimte. Toch wel een apart gevoel om eens naast een paard te staan van 800.000 dollar in plaats van een sportauto van hetzelfde bedrag.

Na een rondleiding en uitleg van ongeveer 1,5 uur was het tijd om, ja jullie raden het al, te gaan lunchen. Nu zaten de meesten nog vol van de snacks en hapjes bij aankomst. Maar goed de een groot aantal hadden bij aankomst ook het vlees en de spare ribs gezien die al op de barbeque bereid werden. Dus ja, dat wil je dan ook weer niet missen. Argentinië staat toch bekend als een van de landen waar je heel goed vlees kunt eten.

Het was allemaal even lekker en na 6 gangen van vlees en enkele bijgerechten, kwamen er nog 3 verschillende desserts op tafel. Iedereen zat dus helemaal vol, maar wat was het lekker.

Daarna nog even naar een trainingswedstrijdje gekeken. Hier speelden enkele van de jongere spelers. Hun taak was om te spelen met nieuwe paarden en te kijken of deze potetntie hebben. Helaas zagen we Adolfo zelf niet. Het minpuntje van de dag was dat een van de paarden tijdens de trainingswedstrijd een beroerte kreeg en dit niet overleefde. Het was heel sneu om te zien hoe toen de poten van het paard bij elkaar gebonden werden en het vervolgens achter een traktor weggesleept werd naar de ‘paardenbegraafplaats’. Hier waren een aantal mensen van de groep toch wel wat van geschrokken. Dus dit was tevens het punt voor ons om terug te gaan naar het hotel wat toch een goed uur rijden was.

Al met al een hele mooie en unieke ervaring om een keer een dagje het leven van een polospeler van dichtbij mee te maken.

Sfeerimpressie van een dagje polo

Riverplate - Tigre

Het zal jullie niet verbazen dat voetbal in de VS niet de meest populaire sport is. Er wordt wel wat uitgezonden, met name de Premier League. Verder zijn er zoveel kanalen hier op de televisie dat je altijd wel ergens voetbal kunt vinden. De eredivisie hier heet de Major League Soccer. De laatste jaren is het niveau wel omhoog gegaan, met name door buitenlandse spelers die de laatste jaren van hun carriere voor een aanzienlijke vergoeding doobregen in de Verenigde Staten.

Echter als je Argentinië bent is er maar 1 sport die telt: voetbal. Er wordt ook wel gezegd dat voetbal de tweede religie van het land is na het Rooms-katholieke geloof. Fans zijn ook ontzettend fanatiek. Iedere club heeft vaak een of meerdere Barra Brava’s. Dit zijn de meest fanatieke fans en het best te vergelijken met hooligans.

In het seizoen 2012-2013 had de stad Buenos Aires 6 clubs die in Argentijnse eredivisie speelden (Primera Division) en nog 7 clubs die in de provincie Buenos Aires spelen. Er spelen totaal 20 clubs in de Argentijnse Primera Division. Veel supporters en dus ook de Barra Bravas reizen met kleine busjes door de stad naar de wedstrijden van hun club. In het verleden is het vaak tot ongeregeldheden en rellen gekomen. Dit gebeurde voornamelijk bij tolpoortjes op de snelweg aangezien de busjes daar moeten stoppen om tol te betalen. Vaak renden fans van rivaliserende clubs elkaar tegemoet wat resulteerde in vechtpartijen op de snelweg.

De fans staan net als Engelse fans bekend als heel fanatiek, dus toen de mogelijkheid er was om een wedstrijd te gaan bekijken, heb ik die ook met twee handen aangegrepen. De wedstrijd zou zijn tussen Riverplate en Tigre. Riverplate speelt momenteel aanzienlijk beter dan Tigre, dus het was de vraag was het niveau zou zijn. We kregen vooraf duidelijke instructies wat we wel en niet mochten dragen. Er werd aangeraden om vooral rood/zwarte kleding te dragen. Dit zijn namelijk de kleuren van River aangezien we in het stadion van River zouden gaan kijken. Er wordt ons strict afgeraden om kleren te dragen in de kleuren zwart/donkerblauw/goud aangezien dit de kleuren zijn van aartsrivaal Boca Juniors.

Er werd ook volop gewaarschuwd voor zakkenrollers en andere zaken waar we voor op moeten passen. Uiteindelijk viel het allemaal best mee, maar goed, een gewaarschuwd persoon telt voor twee zullen we maar zeggen. Het stadion was overigens erg oud en het deed niet heel veilig aan. Daarnaast lag de aanvliegroute van het vliegveld Aeroparque George Newberry over het stadion.

De sfeer was echter erg goed. Het grootste deel van de eerste helft was echter niet om aan te zien. Alle doelpunten vielen aan het einde van de eerste en het begin van de tweede helft en er zaten toch enkele mooie treffers tussen. Ondanks dat de sfeer goed was vond ik dat de supporters over het algemeen niet so fanatiek leken als ik verwacht had. Misschien kwam het doordat de rivaliteit met Tigre niet zo groot was. Ik denk overigens dat iedereen het een mooie ervaring vond. Zeker leuk om een stukje van de Argentijnse cultuur mee te krijgen wat zo dicht tegen de Europese cultuur aanligt.

Leven als een Koning

Tijdens mijn verblijf in Argentinië, verbleef ik een tijdje in het Palacio Duhau – Park Hyatt hotel. Nu ben ik de laatste jaren veel op reis geweest en veel in verschillende hotels geslapen, maar het Palacio Duhau staat toch echt bovenaan de lijst van hotels. Neem alleen wel een goedgevulde portemonnee want de kamers zijn niet goedkoop. Gelukkig hoefde ik me daar niet druk om te maken, want het was niet voor eigen rekening.

Het huidige hotel doet enigszins vreemd aan omdat het een kruising is tussen een hotel, landhuis en kasteel. Het bestaat uit twee delen met een binnenplaats die oploopt/afloopt afhankelijk van welke kant je de binnenplaats betreedt. Beide gebouwen zijn ook door middel van een ondergrondse passage verbonden. Deze passage is grotendeels uit marmer opgetrokken. Ik had niet het idee dat deze passage nu heel veel gebruikt wordt door de gasten, maar hij wordt uitstekend onderhouden. Halverwege de passage is er zelfs een grote tafel waarop iedere dag bloemstukken geplaatst worden. Iedere dag zijn er zeker 3 tot 4 mensen enige tijd bezig om deze bloemstukken te maken en de tafel aan te kleden.

De reden waarom ik het eerder een kruising tussen een hotel, landhuis en kasteel noem, is omdat het duidelijk een hotel is. Zover ik het kan beoordelen lijkt het qua architectuur heel erg op een landhuis wat zo ergens in Frankrijk of Spanje zou kunnen staan. Echter aan de ingang gelegen aan Avenida Alvear heeft het toch zeker 17 etages. Totaal heeft het hotel 115 kamers, 27 suites, 2 restaurants, bars en tea rooms. Dit vanwege het feit dat het eigenlijk opgebouwd is uit 2 gebouwen. Door het feit dat het ommuurd is en een binnenplaatse heeft, doet het dan toch weer enigszins aan als een kasteel.

Het hotel had ook een uitgebreide spa en redelijke gym. Aangezien ik hier voor mijn studie was, waren we er met een redelijk grote groep en het was eigenlijk verbazend hoeveel mannen laaiend enthousiast waren over de spa en de massages.

De kamer was enigszins apart ingericht en was vrij lang. Er was een grote ruimte voor het bed en bureau en van daaruit was het aan de ene kant een lange gang naar de deur en aan de andere kant de badkamer met de minibar in het midden. Tussen de langwerpige badkamer en de gang naar de deur hadden ze een (kleine) inloopkast gemaakt. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dat toch wel erg handig was. Vanuit de kamer had ik ook een mooi uitzicht op de binnenplaats van het hotel/kasteel.

Het voelde een beetje als leven als een koning en in Buenos Aires doe je dat in het Palacio Duhau. Ter vergelijking heb ik ook enkele keren verbleven in het Sheraton San Martin. Toen ik daar voor het eerst verbleef (in de betere kamers), vond ik dat best een aardig hotel. Echter toen ik daar nog eens verbleef na in het Palacio Duhau te hebben verbleven, was het verschil toch wel aanzienlijk. Zeker een aanrader voor de ervaring alleen. Ik zou alleen wel even goed zoeken of je een aanbieding kunt vinden. J

Enkele foto's van het hotel

Buenos Aires – Het kerkhof in Recoleta

Misschien een beetje luguber, maar zeker een bezoekje waard: het kerkhof in Recoleta. Dit kerkhof ligt middenin de stad in de wijk Recoleta. Dit is zoals eerder vermeld een van de meest chique wijken van de stad. Als gevolg hiervan liggen er op deze begraafplaats alleen notable mensen begraven.

Je treft op de begraafplaats dan ook niet de normale graven aan die je op een reguliere begraafplaats ziet, maar alle graven zijn complete mausoleums. Het voelt afentoe een beetje als de  jachthaven van Monaco: net als je denkt dat je het grootste en meest indrukwekkende jacht gezien hebt, zie je er weer een dat nog groter en luxer is.

Zo is het hier ook. Net als je denkt dat je het grootste en meest indrukwekkende mausoleum gezien hebt, zie je het volgende wat nog groter en nog indrukwekkender is. Helaas zijn sommige niet heel goed onderhouden.

Veel mausoleums zijn familiegraven en er worden nog steeds wijlen familieleden bijgeplaatst. In een aantal gevallen wordt dus feitelijk de kist met de overledene in het mausoleum bijgezet. In sommige gevallen kun je inderdaad binnenkijken en de feitelijke kisten zien. Voor wat betreft het grootste deel van de mausolea worden de kisten echter bijgezet in een ondergronds gedeelte van het graf.

Een groot aantal van de mausolea heeft ook deels geen ramen. Nu vermoed ik dat dat is om stankoverlast te voorkomen. Nu ben ik geen expert, maar blijkbaar als een lichaam niet goed gebalsemd is, vergaat het en dit gaat meestal gepaard met stank. Als er dus geen mogelijkheid tot ventilatie is bouwen de stank en gassen zich op in de gesloten ruimte, wat niet alleen erg onaantrekkelijk is, maar ook erg ongezond.

Vanwege het grote aantal notable mensen dat hier begraven ligt, verdient het de aanbeveling om als je dit kerkhof wil bezoeken dit te doen samen met een local. Zo had ik een collega die mijn rondleidde. Locals kunnen je namelijk alles vertellen over wie waar begraven liggen en wat deze mensen gedaan en betekend hebben voor Buenos Aires door de jaren heen. Zo leer je tevens iets over de geschiedenis van Argentinië.

Het meeste beroemde en meest bezochte mausoleum op deze begraafplaats is zonder twijfel het mausoleum van Evita Peron. Evita en Juan Peron genieten nog steeds enorme populariteit in Argentinië en zijn erg geliefd bij een groot deel van de bevolking. Evita en haar wijlen man Juan Peron liggen overigens niet begraven in hetzelfde mausoleum.

Argentinië – De Historie

Argentinië is een erg interssant land om te bestuderen qua economische ontwikkeling. Tot ongeveer 1920-1930 was Argentinië niet alleen een van de tien grootste landen ter wereld, maar ook een van de tien rijkste landen ter wereld gemeten in inkomen per hoofd van de bevolking. Momenteel staat Argentinië ergens tussen plaats 50 en 100.

Waar is het misgegaan, vraag je je dan af. Argentinië heeft niet alleen een van de grootse olievoorraden in de grond zitten, maar heeft ook veruit de meest vruchtbare grond in Zuid Amerika. De grap die veelal gemaakt wordt, is gooi een hand vol zaden op grond en gegarandeerd dat het groeit. Wat betreft de olievoorraden, het is momenteel lastig om die te winnen omdat de technieken die daarvoor gebruikt moeten worden erg kostbaar zijn en de olieprijs nu te laag is om dat voor de oliebedrijven op een winstgevende manier te doen.

Argentinië is ‘s werelds grootste exporteur van vlees, tarwe en soya. Tot 1920-1930 was dit voornamelijk vlees en tarwe. Soya kwam pas later in beeld. Om deze producten te produceren heb je vooral veel (vruchtbare) grond nodig en slechts een beperkt aantal arbeidskrachten. Je dient het echter wel te exporteren en daar diende de haven van Buenos Aires voor. Je zag dus door de jaren heen een driedeling in de maatschappij ontstaan: mensen die het land bezaten en mensen die op het land werkten, mensen die in en rondom de haven werkten (handelaars) en mensen die geen werk hadden.

Het is erg moeilijk om belasting te heffen op landbezit. Om dit effectief te kunnen doen, moet je dit namelijk ieder jaar waarderen en de opbrengst verschilt van jaar tot jaar. Het is dus veel effectiever om belasting te heffen op het product zodra het geëxporteerd wordt.

De vraag is wat te doen met de mensen die geen werk hebben en hoe voorkom je politieke en sociaal economische onrust. Om dit te voorkomen betaalden de landeigenaren bedragen aan de overheid, die vervolgens uitkeringen deed aan de mensen zonder werk. Hier zie je dus een duidelijk voorbeeld van inkomensherverdeling.

Het probleem wat zich hier echter voordoet, is dat om dit effectief en goed te kunnen doen als overheid, ben je afhankelijk van de staat van je eigen economie. Normaliter kun je dit als overheid enigszins zelf sturen, maar aangezien de producten waar de Argentijnse economie op drijft commodities zijn, ben je als overheid voor de staat van je economie voor het grootste deel afhankelijk van de prijzen op de commodity markets en deze zijn erg volatiel. In goede jaren kun je dus als overheid redelijk wat herverdelen, maar in magere jaren kun je dus  bijna niks herverdelen.

Toen het in de jaren 30 slechter en slechter ging als gevolg van de dalende commodity prijzen groeide ook de onrust. Er was niet alleen minder te herverdelen, maar ook bleef de groep van mensen zonder werk groeien. Er was dus een continu toenemende vraag voor herverdeling maar steeds minder aanbod.

Juan Perron speelde heel handig in deze toenemende onrust en voerde zowel tijdens zijn tijd als minister als zijn tijd als president regels in specifiek gericht op het verbeteren van de levensstandaard van deze groeiende groep aan de onderkant van de samenleving. Wanneer het niet mogelijk was om deze regelingen te bekostigen werd er door de overheid gewoon geld bijgedrukt om het te kunnen bekostigen. Waar bezuiningen eigenlijk genoodzaakt waren, ging de overheid dus gewoon door met uitgeven van in dit geval bijgedrukt geld. Dit gepaard met het feit dat Argentinië rijk is aan grondstoffen en mineralen zorgt dus voor een bepaalde politieke inertia die heel moeilijk om te draaien is.

Er werden tallozen mensen aan een baan geholpen. Een baan die eigenlijk geen echte baan was, maar een gecreëerde werkplek met 0 output. Als gevolg hiervan ontwikkelen mensen dus ook geen skills die ze over kunnen dragen op toekomstige generaties. Argentinië staat nu dus voor de keuze: doorgaan met de min of meer onbetaalbare regelingen en zichzelf verder ingraven in de ellende waarin het zich al bevindt of er moet iemand opstaan en hier een einde aan brengen door drastisch bezuinigen. Door deze politiek is Argentinië als land al een keer failliet gegaan in 2001. De toplaag van de samenleving begrijpt dit. Echter deze toplaag is maar 20% van de bevolking. De midden en onderlaag van de bevolking zijn grotendeels afhankelijk van deze regelingen en totaal bedragen deze twee lagen de resterende 80% van de bevolking. Dus mocht je het tot president willen schoppen, dan heb je absoluut de steun nodig van een groot deel van deze 80% aangezien stemmen verplicht is in Argentinië. Mocht je het dan in je hoofd halen om aan deze regelingen te tornen, weet je zo goed als een ding zeker en dat is dat een kans op een tweede termijn nihil is. Argentinië bevindt zich momenteel in een lastige situatie waar men niet direct een oplossing voor heeft.

Buenos Aires – De stad

Na lang wachten was het eindelijk zo ver. Ik zou afreizen naar de stad die al een hele tijd hoog op mijn lijstje van nog te bezoeken plaatsen stond: Buenos Aires. Ik had er inmiddels al veel over gehoord en het grappige is dat ik eigenlijk van niemand iets negatiefs over de stad gehoord heb.

Dus snel het vliegtuig in en op naar Zuid Amerika. Buenos Aires heeft 2 vliegvelden. Aeroparque George Newberry. Dit is het kleine vliegveld, wat net buiten het stadscentrum ligt, vlakbij het water. Dit vliegveld wordt met name gebruikt voor binnenlandse vluchten en vluchten binnen Zuid Amerika. Buiten de stad ligt het internationale vliegveld, Ezeiza. Vanaf hier naar het centrum: Recoletta, Retiro duurt minimaal 45 minuten en afhankelijk van de verkeersdrukte kan het tussen de 2 a 3 uur duren.

Ik zou verblijven in de wijk Retiro. Deze wijk ligt naast de wijk Recoletta. Recoletta is een wijk waar Argentijnse mensen met geld en mensen van stand wonen. Hier schijnt ook onze huidige koningin Maxima opgegroeid te zijn. Hier vind je ook het kerkhof van Recoletta, maar daarover in een volgende post meer.

Het nachtleven speelt zich voornamelijk af in wijken als Palermo, Palermo Soho, Palermo Viejo en Santelmo. Naast Recoletta is Puerto Madeiro een hele mooie wijk om te wonen. Recoletta heeft veel oude gebouwen in de Franse stijl waar Puerto Madeiro meer nieuwe gebouwen en appartementencomplexen heeft.

De stad heeft een enorm levendig karakter en ik voelde me er bijna meteen thuis. Het deed me een beetje denken aan Parijs. Let wel op als je in de taxi’s stapt, want sommige chauffeurs rijden echt als gekken, met name op sommige van de drukke straten. Er zijn 2 straten in Buenos Aires die erg druk zijn: Av 9 de Julio (’s werelds breedste straat) en Libertador. Op beide straten heb je tal van stoplichten en sommige taxichauffeurs maken er een sport van om zo hard mogelijk over deze straten te rijden en proberen ieder stoplicht mee te pakken zodra dit net op groen springt (zal springen) en vooral zo weinig mogelijk te remmen. Men slingert van links naar rechts over de weg en terug, snijdt elkaar af en wonder boven wonder gaat dat (bijna) altijd goed. Je moet alleen wel sterke zenuwen hebben als je dit niet gewend bent. Het mooiste van autorijden in Argentinië is dat men de airco in de auto opnieuw uitgevonden heeft. De beste airco is gewoon een open raam. Zo heb je ook je handen vrij als je ze even uit het raam wil hangen om aan te geven dat je van rijbaan wil veranderen in het drukke verkeer.

Het eten is er geweldig. Het is een paradijs voor liefhebbers van steaks, vlees en rode wijn. Je komt dan echt niets te kort. Het enige nadeel dat ik aan Buenos Aires heb kunnen ontdekken is de graffiti die je op de gebouwen ziet.

Verder kun je vanuit Buenos Aires hele mooie trips maken naar onder andere Patagonië en Mendoza (wijngebied). Afgezien van de wijk La Boca en enkele gebieden daaromheen en het gebied rondom het centraal station en de busterminal, die je afgeraden worden te bezoeken, zeker in de avond uren, had ik nergens een onveilig gevoel.

In de volgende post meer over de geschiedenis van Argentinië.

De skyline van Buenos Aires vanuit het Sheraton

25 Mei 1810 is het begin van de Mei-revolutie die uiteindelijk leidde tot de onafhankelijkheid van Argentinie

Het roze regeringsgebouw, tevens bekend van de balkonscenes van Evita

Enkele beelden van de kerk waar de nu Paus zijn kerkdiensten hield in Buenos Aires

Hail to the Redskins

Nu ik frequent in Amerika ben, werd het de hoogste tijd om eens iets met mijn grote passie te doen: American Football. Er zijn 3 teams die hun thuiswedstrijden spelen op locaties waar ik veel in de buurt ben: de Philadelphia Eagles, de Washington Redskins en de North Carolina Panthers. Nu spelen de Eagles en de Redskins in dezelfde divisie als mijn geliefde New York Giants, dus zijn het directe concurrenten van elkaar voor de play offs. Maar goed de Panthers spelen vaak ook niet op een niveau om over naar huis te schrijven.

Dus besloten om een wedstrijdje van de Redskins mee te pakken (Washington Redskins tegen de Buffalo Bills, waarbij de Redskins in de witte shirts speelden en de Bills in het blauw. Hail to the Redskins is het clublied van de Redskins). Washington is een erg leuke stad, dus als de wedstrijd tegenvalt, is er altijd in de stad nog genoeg te doen. Ze hebben sinds vorig jaar een jonge, dynamische en spelbepalende speler waar men voor dit jaar hoge verwachtingen van heeft. Dus kaartjes gekocht via stubhub en op naar de wedstrijd. Washington is toch al gauw 2,5 tot 3 uur rijden en zelfs op zondag gaat dat niet veel sneller.

Na een uur of 3,5 sturen eindelijk aangekomen bij het stadion. De wedstrijd was toen al begonnen. Een wedstrijd duurt officieel 4 keer 15 minuten, maar met de vele onderbrekingen duurt een periode van 15 minuten al gauw 45 minuten. Dus er was nog volop tijd om van de wedstrijd te genieten. Het jammere was alleen wel wat het een pre-season wedstrijd was. Dus alle grote namen speelden alleen de eerste 15 minuten en aangezien dat al voorbij was, heb ik met name het tweede en derde garnituur zien spelen. Eigenlijk is dat erg leuk, want die jongens zie je amper en zij willen zich juist heel graag bewijzen. Dat maakt de wedstrijd dus enorm onvoorspeelbaar omdat men elkaars kwaliteiten een stuk minder kent.

Het stadion ligt in “the middle of nowhere” en er is amper openbaar vervoer. Dus iedereen komt met de auto. Het rare is overigens wel dat er toch volop alcohol geserveerd wordt tijdens de wedstrijd tot aan sterke drank toe.

Het leuke is overigens wel dat alles er een stuk relaxter is. Geen verplichte bus/treincombi’s en dat soort ongein. Fans van beide clubs zitten gewoon door elkaar in het stadion en ook als je fan bent van een ander team, kun je gewoon met je shirtje in het stadion gaan zitten.

De sfeer was uitstekend. Het was erg gezellig en ik heb er geen enkele vorm van aggressie gezien. Ik moet wel toegeven dat het spel er in het echt een stuk minder indrukwekkend en minder flitsend uitzag dan op televisie.

Het leukste deel van het American Football gebeurt echter na de wedstrijd: het tailgaten. Er zijn heel veel fans die met complete bussen, campers en aanhangwagens naar het stadion gaan. Sommigen gaan niet eens het stadion in, maar zetten buiten op de parkeerplaats alles op inclusief TV schermen en dan komen de barbeques te voorschijn.

Na de wedstrijd wordt er dan tot laat in de avond gepraat, gebarbequed, gegeten en gedronken. Het is al leuk genoeg om het gewoon te zien als je er langsloopt, maar mocht je een groepje bij elkaar weten te krijgen, is het ook erg leuk om zelf te doen.