Loyalty Cards en Boarding Passes

Another Day, Another Dollar is gezegde wat in de VS regelmatig gebruikt wordt. Het geeft een beetje de routine van alledag van. Voor mezelf heb ik dat gezegde maar aangepast in: “Another Day, Another Flight and Another Hotel Room”. Dit omdat ik nogal veel op reis ben geweest de laatste 18 maanden.

Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk de boarding pass’es te bewaren en en snelle telling leerde me dat ik in de laatste 12 maanden ongeveer 100 boarding passes verzameld heb. Tel er daar een kleine 5 bij op van degene die ingenomen zijn bij de check in. Dus dat komt neer op gemiddeld 2 vluchten per weerk voor de laatste 12 maanden. Toen ik de berekening maakte voor de airmiles kwam ik uit op ongeveer 200.000 airmiles. Als je dat dan deelt door de gemiddelde snelheid van een vliegtuig zeg tussen de 400 en 500 mijl per uur omdat niet alle vliegtuigen met dezelfde snelheid vliegen en je snelheid verliest met opstijgen en landen dan heb ik ongeveer 400-500 uur in een vliegtuig gezeten. Als je dat dan omrekent naar dagen, komt dat neer op tussen de  17 en 21 volle dagen.

Het bewijs :)

Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen dat dit allemaal niet zo best voor je gezondheid is. Met gemiddeld tussen de 50 en 200 passagiers in de vliegtuigen waarin ik gevlogen heb het laatste jaar en gemiddeld minstens 10% van de passagiers aan boord die ziek zijn, heeft dat zeker een impact op je gezondheid. Zo ben ik recent 2 weken echt goed ziek geweest.

Dat  heeft me aan het denken gezet en vanaf begin mei ga ik dan ook mijn studie voortzetten in Philalphia op de Wharton main campus. San Francisco was helemaal top en ideaal voor Hong Kong, maar aangezien ik daar niet zoveel ben en meer tijd door breng aan Oostkust van de Verenigde Staten ligt Philadelphia meer voor de hand. Dat is tenslotte maar een klein uurtje vliegen of 5 uur met de trein in plaats van 7 uur vliegen en een 2 uur durende layover.

Verder zijn er de loyalty cards. Ieder hotel heeft zijn eigen programma en de voordelen van zo’n loyalty card zijn best aantrekkelijk. Het is een beetje jammer dat je met te veel verschillende hotelketens te maken hebt. Dus naast een sloot boardingpasses, heb je dus ook een groot aantal loyalty cards van hotels bij je.

Verder zijn er dan nog de frequent flyer cards. Ook dat is een probleem. Je hebt namelijk allianties: Staralliance (met Singapore Airlines, Lufthansa, United), OneWorld (met Cathay Pacific, British Airways en American Airlines) en Skyteam (met KLM, Delta). De voordelen van zo’n frequent flyer card zijn enorm: extra baggage, priority boarding, toegang tot de lounge. Dat klinkt misschien wat arrogant, maar het is o zo fijn. Zeker als je veel reist. Geen gezeur over baggage, altijd in de korte(re) rij en je wordt eindelijk als mens behandeld. Enorm nadeel is wel dat je aan een bepaalde groep van vliegtuigmaatschappijen gebonden bent. Daarnaast moet je continu in de gaten houden of je tickets wel de juiste booking class hebben anders krijg je namelijk maar beperkt of geen miles en binnen de alliantie kom je alleen voor upgrades in aanmerking als je een frequent flyer card hebt van die maatschappij. Ook al heb je de top status van een andere maatschappij binnen de alliantie wordt vaak niet meegenomen in de overweging. Dus als je daarvoor ook in aanmerking wil komen, moet je switchen en weer van voorafaan opnieuw beginnen. Alhoewel daar bij sommige maatschappijen en trucje voor is.

Het andere nadeel is dat je bij iedere statuswijziging een nieuwe card of een nieuwe set of cards krijgt. Zo heb ik in totaal 12 cards (1 card en 2 luggage tags voor 4 verschillende statussen gekregen van British Airways, 6 cards van Cathay omdat ze ieder jaar nieuwe uitgeven, 3 van Singapore Airlines, 4 cards van de Starwood hotel groep, 2 van Intercontinental, 2 van Hilton, 2 van Accor / Sofitel. Voor nu is dat een leuke herinnering, want iedere keer als ik in een vliegtuig stap, pak ik het stapeltje boarding pass’es en tel ik ze. Dit om mezelf bewust te maken van het feit dat dit enigszins gekkenwerk is en ik zeg het mezelf iedere keer. Het is maar 2 jaar totaal (waarvan er nu nog maar 1 over is) en daarna “nooit meer”. Hopelijk lukt het me om me daaraan te houden J

Craziness in San Francisco

Een slecht land waar het niemand goed gaat, is een gezegde wat je weleens hoort. Dat geldt mogelijk voor heel veel landen / locaties. Het geldt alleen net even iets minder voor San Francisco.

Ondanks dat het in een aantal landen economisch niet zo heel goed gaat, valt daar in San Francisco niet zo heel veel van te marken. De jobmarket draait op volle toeren en er is met name een grote vraag naar engineers. Zeker in de IT sector. Zo probeert een van mijn klasgenoten al een tijdje enkele mensen aan te nemen voor zijn team en dat valt nog niet mee. Het is blijkbaar een klein wereldje en een aantal bedrijven vist in dezelfde vijver.

Aan de andere kant zijn er de sollicitanten die op zoek zijn naar een specifieke job en kijken dus niet alleen naar het bedrijf waar hij voor werkt, maar ook de directe concurrenten. En dan begint de strijd. Helaas is het dan vaak nog een strijd om middelmatig talent en dat omdat het maar een klein vijvertje waar iedereen uit vist en er een chronisch tekort is.

Mocht het tot het punt komen waar je een van deze potentiele kandidaten een aanbieding doet, is de kans vrij groot dat ze met die aanbieding op zak naar de concurrent gaan. Vaak is het dan dat vanwege de schaarste deze concurrenten dan op dezelfde dag danwel binnen 1-2 dagen een verbeterde aanbieding neerleggen. Je loopt dus constant achter de feiten aan oftewel de aanbiedingen.

De huizenmarkt is wat dat betreft nog gekker. Ruimte is schaars, zeker in de stad en woonruimte is niet bepaald goedkoop. Daarnaast kun je je kinderen niet zomaar naar elke willekeurige school sturen aangezien dit aan de wijk gebonden is. Dus de wijken met de goede scholen zijn erg gewild en onder 1 miljoen USD is er niet veel te koop om goed met een gezinnetje te kunnen wonen.

Zo zijn er dus enkele klasgenoten van mij al weken zo niet maanden op zoek naar een nieuw huis. Recent had een van een leuk huis gevonden. Dat kwam op de markt net onder 1 miljoen. Hij overbood met 300.000 en nog greep hij er naast omdat er na hem iemand 400,000 overboden had. Dit gebeurde pak hem beet in 2-3 dagen.

De truc is om goede relaties met een makelaar aan te leggen. Die weten wat er op de markt komt en zo kun je dus al bieden voor de woning goed en wel op de markt komt en maak je dus een grotere kans. Dat is de beste kans die je momenteel hebt als je op zoek bent naar woonruimte, zeker in bepaalde wijken en prijsklasses

Zelf sta ik er nog steeds versteld, maar San Francisco is een waanzinnig mooie stad, de omgeving heeft heel veel te bieden en het is zeker een van de mooiste locaties om te wonen in de US. Het komt echter wel met enkele eigenaardigheden met name door de goed draaiende economie in de IT sector/ Valley.

Nutty Professor

Het leuke van opnieuw gaan studeren is dat je een grote verscheidenheid aan vakken krijgt. Soms is de stof (nog) bekend, soms wat minder en soms helemaal niet. Sommige vakken zijn erg interessant en sommige wat minder.

Er is ook een groot verschil tussen de docenten onderling en dan met name in de kwaliteit van lesgeven. Een van de doelen van de studie die ik nu doe is vooral ook discussie in de klas te stimuleren en van elkaar te leren. Dit omdat iedereen een andere achtergrond en andere werkervaring heeft. Sommige studenten nemen dat helaas te letterlijk en willen overal hun mening gehoord hebben. Zeker in de lessen waar je punten kunt halen klasparticipatie.

De professor van Corporate Finance heeft in deze een hele duidelijke mening. Binnen zijn vak is het niet mogelijk om punten te halen voor klasparticipatie en het stimuleren van een een discussie in de klas is hem ook volledig vreemd.

Hij heeft het indirect heel duidelijk gemaakt dat het zijn klas is, hij de regie in handen heeft en vooral zichzelf graag hoort praten. Met allerlei rare stemmetjes en flauwe grappen probeert hij de studenten aan zich te binden. Deze beste man heeft duidelijk zijn roeping gemist, want ieder college probeert hij om te toveren tot een 3 uur durende one-man standup comedy show.

De klas is ook opgesplitst in 2 kampen. Mensen zonder achtergrond of ervaring in Finance. Die vinden hem veelal geweldig, omdat hij het toch luchtig probeert te houden met zijn grappen. Verder zijn er de mensen die wel ervaring en/of een achtergrond in Finance hebben en die zijn veelal niet zo enthousiast. Zijn personality past absoluut niet binnen welke Finance organizatie dan ook. Banken, Private Equity, Venture Capital, Verzekeraars of Finance afdelingen binnen reguliere bedrijven.

Het grappige is dan ook dat je die splitsing na ongeveer 10 tot 15 minuten ziet gebeuren. De mensen met een finance achtergrond klappen dan hun computers open en gaan “iets” doen: werkemails beantwoorden (iedereen werkt volledig naast de studie en vrijdag wanneer wij college hebben is nog steeds een gewone werkdag J), internet surfen of wat dan ook maar zijn totaal niet meer gefocused op wat er in de klas gebeurt. De mensen zonder finance achtergrond hangen dan zo ongeveer aan zijn lippen wachtend op de volgende grap.

Het jammere vind ik persoonlijk dat hij lichtelijk “over the top” is. Hij leert je namelijk wel welke kritische vragen je moet stellen, wat de zaken zijn die er toe doen en waar je op moet letten, maar de manier waarop hij het doet is er helaas een waardoor hij in korte tijd de aandacht van de helft van de klas verliest. Aan de andere kant, misschien is het wel de beste manier. Hij houdt in ieder geval de aandacht vast van de mensen die daar zitten om iets te leren. Als hij het redelijk droog en feitelijk houdt, verliest hij immers mogelijk de aandacht van de mensen die geen finance achtergrond hebben en dat zijn juist de mensen die het hardste nodig hebben. Dus mogelijk werkt zijn strategie heel goed, maar vinden een aantal van de studenten met een finance achtergrond hem gewoon een “nutty professor”.