Au Revoir Preston

Je hele leven heb je de kans om unieke mensen te ontmoeten en als je die ontmoet, hangt het volledig van jezelf af wat je ermee doet en wat voor soort relatie je met deze mensen opbouwt. Ik heb het geluk gehad tot op heden een aantal unieke mensen te mogen ontmoeten die ik tot op de dag van vandaag tot mijn vriendenkring mag rekenen.

Recent heb ik het geluk had nog zo iemand te ontmoeten: Preston Smith. Preston is een uniek persoon. Iemand van zeer normale komaf, opgegroeid in Californie en onderwijs genoten in een niet al te beste wijk. Nu moet ik jullie vertellen dat onderwijs iets heel belangrijks is in de US. Alle scholen worden beoordeeld in een jaarlijkse ranking en hoe beter jouw school het doet in de ranking hoe groter de kans is dat je makkelijker op een goede vervolgopleiding terechtkomt op een reputabele school.

Na het Amerikaanse equivalent van de lagere school en universiteit doorlopen te hebben ging hij naar de University of North Carolina – Chapel Hill, wat een zeer reputabele school is. Daar is zijn missie begonnen. Preston heeft namelijk iets unieks: een passie voor kwalitatief goed onderwijs. Zijn missie is dan ook om het gat te dichten tussen goede en minder goede scholen.

Daartoe hebben hij en enkele anderen Rocketship opgericht (http://www.rsed.org). Het doel van Rocketship is het elimineren van het gat tussen goede en minder goede scholen, zodat studenten een gelijkwaardige opleiding krijgen. Rocketship heeft hiervoor een uniek model ontwikkeld wat een combinatie is van het ontwikkelen van de leraren, het actief betrekken van de ouders en geindividualiseerd leren. Het mooie van het model is dat ze beginnen bij de basis: de lagere school.

3 weekends voor het einde van Term 3 (na Term 3 ben je halverwege), moest hij een belangrijke beslissing nemen. Aangezien de organisatie hard gegroeid is, werd hij gevraagd als CEO van de onderneming. Even ter verduidelijking, Wharton is een zeer reputabele business school in de US en na Term 3 heb je een zeer riante investering gedaan in jezelf (zeker uitgedrukt in dollars) en als je er dan uit stapt en het niet afmaakt is dat toch erg zonde van het geld.

Preston hoefde er echter niet lang over na te denken. Toen hem de positie van CEO aangeboden werd, heeft hij daar vrij snel ja opgezegd en heeft hij Wharton om een “Leave of Absence” verzocht en gekregen. Nu kan hij dus op ieder moment terugkomen om jaar 2 af te maken en de laatste 2 vakken van het eerste jaar. Eerlijk gezegd vraag ik me af of hij ooit terugkomt om dat jaar af te maken aangezien hij het de komende jaren ontzettend druk zal hebben.

Ik heb echter diep respect voor hem en voor de keuze die hij gemaakt heeft. Heel veel klasgenoten doen de opleiding voor een betere carriere: hogere functie, meer geld, etc. Preston had deze mogelijkheden ook, maar heeft heel duidelijk voor zijn passie gekozen. Iets wat hem zeer na aan het hart ligt.

En ik kan er alleen maar heel veel respect voor hebben. Het is niet iedereen gegeven om in dezelfde situatie dezelfde keuze te maken. Hij was onderdeel van een hele leuke studiegroep met enkele zeer unieke individuen en ik ben blij dat ik hem heb leren kennen. Ik hoop dan ook dat ik ooit in de toekomst de mogelijkheid heb om iets voor hem en voor Rocketship terug te doen.

Mochten jullie zelf ooit Rocketship tegenkomen of in de gelegenheid zijn iets voor deze organizatie te doen aarzel dan vooral niet. Mensen met een passie voor goed onderwijs en het hart op de juiste plaats verdienen onze steun.

Au Revoir Preston, in ieder geval voor nu, maar ik hoop dat onze paden in de toekomst nog vele malen mogen kruisen.

Een avondje uit – No dancing

Een avondje uit in de US is ook net even anders dan in Nederland. Zeker als je een avondje op stap gaat buiten de (grote) steden. Bars zijn er niet in overvloed en liggen vaak redelijk verspreid. Sommige kun je vinden op hetzelfde terrein als een winkelcentrum.

Zonder auto is het vrij moeilijk hier te komen. Fietsen is niet heel gebruikelijk en de wegen zijn er ook niet voor gemaakt en het kan zomaar zijn dat je 15-20km moet fietsen dan voor de dichtstbijzijnde bar. Vrijwel alle wegen buiten de stad zijn onverlicht. Dus na een avondje  met een slok op naar huis fietsen is niet echt een aanrader. Een taxi dan? Zou kunnen, maar ook die zijn er niet in overvloed en de taxi’s die er wel zijn, zijn schreeuwend duur. 50 dollar ben je zo kwijt voor een klein ritje. Dus van bar naar bar hoppen zit er ook niet echt in.

Dus dan maar met de auto. Het is verbazingwekkend hoeveel jonge kinderen (16-25) met de auto op stap gaan en dan gewoon drinken en ook (veel) meer drinken dan de toegestane hoeveelheid. Opvallend is wel dat er in Amerika niet altijd overdreven hard gereden wordt. Zeker niet op binnenwegen. Dit in tegenstelling tot bij voorbeeld Nederland.

De politie controleert wel op alcohol achter het stuur, maar het lijkt zeer beperkt. Volgens mij kunnen ze ook niet veel anders omdat er anders voor de jongeren die buiten de steden wonen er letterlijk geen opties overblijven.

Terug naar het originele verhaal. Wat je dus ziet zijn enkele bars die of in een winkelcentrum liggen of op het terrein van een winkelcentrm of in de nabijheid. Wat in de US ook erg populair is is bowlen. Nu ligt er hier in in de buurt een grote sports bar / bowling centre. Dus besloten daar heen te gaan.

Linksom of rechtsom en ondanks dat het heel oubollig klinkt: Bowlen blijft gewoon heel leuk en je kunt er met heel weinig zin aan beginnen, maar uitendelijk wil je toch al die kegels omgooien. Het was een groot complex met zeker 40 banen, een groot aantal arcade games, pool tafels en een grote bar met dansgedeelte.

Oeps wat zeg ik nou? Dansgedeelte? Ik vroeg me al af waarom iedereen zo stil stond, maar dansen was dus niet toegestaan. Een uitgaansgelegenheid waar je niet mag dansen? Dat moet niet gekker worden. Niet dat ik nou een danser ben, maar het is toch erg raar en ik dacht ook echt dat er een grapje gemaakt werd.

Dansen niet toegestaan :)

“Dacht” inderdaad. Tot dat ik bij de uitgang dit bord zag staan en ik besefte dat het toch echt waar was. Rare mensen afentoe die Amerikanen, maar goed het feit dat ik niet hoefde te dansen, vond ik toch eigenlijk niet zo heel erg. Al met al een hele leuke avond gehad, maar geef mij toch maar een avondje stappen in een grote(re) stad J.

Een klein beetje thuis, ver van huis

Cadeua’s krijgen is altijd leuk. Zeker als het een leuk cadeautje is en het uit een goed hart komt. Helaas kon ik dit jaar kerst niet in Nederland vieren. Het zou namelijk erg lastig worden om in 1 week van de US naar Nederland te reizen en weer terug naar de US waarbij ik op Tweede Kerstdag terug zou moeten vliegen en ik ook nog heel wat werk moest doen en studeren. Dat zou er op neer komen dat ik amper tijd had om in Nederland door te brengen.

Het nadeel van de MBA is dat je zo ontzettend veel materiaal krijgt om door te namen dat je letterlijk van week tot week leeft. Vooruitwerken, zeker met een full time baan ernaast is erg lastig. Dus tussen class weekends doe je wat je moet doen voor dat ene weekend. Waar mijn klasgenoten die geen keuzevak hadden dus een mooie kerstvakantie hadden van ongeveer 2.5 week om voor te bereiden voor Term 3, had ik dus een keuzevak waar ik werk voor moest doen EN de voorbereidingen voor Term 3.

Daarom hadden mijn ouders en mijn zusje en haar man besloten om mij als verrassing een kerstpakketje toe te sturen. Ik was dan ook zeer verbaasd en blij verrast toen ik een pakketje aantrof met mijn naam erop. De verbazing was nog groter toen ik het openmaakte en het vol zat met typisch Nederlandse dingen: Drop, peperkoek, kerststolletjes en het allerbelangrijkste, paprika ribbelchips. JJ In de hele US heb ik in alle eerlijkheid nog nergens paprika chips kunnen vinden. Ik geef bij voorbeeld niet heel erg veel om chocolade, maar ijs, drop en vooral paprika chips, kom maar op!

Het zijn die kleine dingetjes die erg ongezond zijn, maar zo lekker. Je mist ze ook niet echt, totdat je ze inderdaad weer ziet en dan is er even dat momentje, tja hoe beschrijf je dat, een klein beetje thuis ver van huis is denk ik de beste manier is om het te beschrijven.

Daarnaast bevatte het pakketje een paar oer-Hollandse pantoffels. Dus ik ben nu de trotse eigenaar van een paar typisch Hollandse pantoffels (klompenstyle) met windmolenmotief en ze zijn heerlijk warm! J Om aan te tonen dat dit geen grapje is zie hieronder.

Ik wacht met smart op het volgende pakketje J en Ma, Pa, Marleen en Gilles, super bedankt het was echt een heel mooi cadeautje en een zeer aangename verrassing.

Een keuzevak als kerstcadeau

Tussen Term 2 en Term 3 was er de mogelijkheid tot het volgen van enkele keuzevakken. Hier diende je je vooraf voor in te schrijven en afhankelijk van hoeveel interesse er voor is, zou er dan toewijzing plaatsvinden. De toewijzing dient er voor te zorgen dat alle 6 de klassen min of meer evenredig vertegenwoordigd zijn.

De 6 klassen zijn Class 2013 en Class 2014 van het full time programma. Het jaar staat hier voor het jaar waarin deze klassen respectievelijk afstuderen en dan van het Executive Programma Class 37 en Class 38 East en Class 37 en 38 West. East en West zijn aanduidingen voor de campus. East is de Philadelphia campus en West is de San Francisco campus. Class 37 studeert af in 2013 en Class 38 studeert af in 2014. Het programma duurt maar 2 jaar. Dus vandaar dat er maar 2 klassen zijn.

Het keuzevak ging over het ontwerpen en ontwikkelen van web-based products en services. Een week of 3 voor het vak zou beginnen diende iedereen tenminste 10 ideeen in te dienen via een webtool.

Toen dat gedaan was, diende iedere student tenminste 50 ideeen te becommentarieren en er een cijfer aan toe te kennen tussen 1 en 10 wat een indicatie zou moeten geven in hoeverre jij denkt dat dit een al dan niet goed of succesvol idee is. Vervolgens krijg je dus al je ideenen terug met alle statistieken: gemiddelde cijfer, hoogste cijfer, laagste cijfer en opmerkingen die studenten gemaakt hebben.

Toen begonnen de lessen en moest je 1 idee kiezen en dat pitchen voor 1 minuut tegenover je medestudenten. We hadden 48 studenten in de klas. Na de pitches zou er gestemd worden. Iedereen kreeg 5 stickers die hij/zij op de 5 beste ideeen kon plakken. Door middel van de stemronde zouden de 24 ideeen met de laagste scores geelimineerd worden.

De afvallers dienden een koppel te vornen met iemand wiens idee het wel overleefd had. De volgende dag moest je weer pitchen. Dit keer 2 minuten en vervolgens zou er een stemronde plaatsvinden, waarbij het aantal ideeen teruggebracht zou worden tot 12. De volgende dag zou er nog 1 keer gepitched worden. Dit keer 3 minuten en na de laatste stemronde zou het aantal ideeen gereduceerd worden tot 8.

Vervolgens diende je in groepjes van 6 een concept website te bouwen op basis van alles wat je geleerd had tijdens de colleges. Ik zat in het “Showvent” team en de 8 winnaars kun je terugvinden op http://wwwharton.com. Let wel het is een concept. Om alles werkend te krijgen met tickets, seat previews en betalingen zijn heel veel onderhandelingen nodig met de eigenaars van de shows en betalingssystemen en heel veel programmeren.Vandaar dat het een concept is en niet alles echt werkt.

Het was een heel leuk en heel erg leerzaam vak. Het leert je de eerste stapjes om eigen idee te bedenken en het vervolgens te verbeteren. De manier waarop het vak is opgezet is ook erg goed, door middel van de pitches. Heel veel studenten vinden hun eigen idee natuurlijk verreweg het meest briljante, maar als je idee dus weggestemd wordt, moet je jezelf echt afvragen of dat wel zo is. Als dat namelijk wel zo is en je bent weggestemd is waarschijnlijk of je idee toch niet zo heel briljant of je hebt het slecht geformuleerd of je hebt het slecht gepitched. Als er namelijk 240 stemmen (48 studenten keer 5 stemmen) uitgebracht worden en je krijgt maar een zeer beperkt aantal, is dat veelzeggend. De klas is namelijk vrij divers wat betreft interesses en achtergrond. Deze 48 studenten representeren tevens ook potentiele klanten/investeerders. Dus als zij het collectief geen goed idee vinden, is het hoogste tijd om eea te heroverwegen.

Als het je dus lukt om objectief naar je eigen idee te blijven kijken, kun je van deze stemrondes en feedback heel veel leren ten aanzien van je eigen sterke en minder sterke kanten. Misschien is je idee heel goed, maar ben je een slechte pitcher of misschien is je idee toch niet zo goed en moet je het verder ontwikkelen danwel herpositioneren.

Zeer interesssante klas en een aanrader voor iedereen die ooit de ambitie heeft ondernemer te worden. Minpuntje was dat het 4 dagen tussen kerst en oud en nieuw was. Dus mijn vakantie was zeker kort. Ter info, in de US kennen ze geen Tweede Kerstdag.

Einde Term 2

Time flies when you’re having fun! Dat gezegde geldt zeker voor Wharton. De hele beleving is intens. Ik kan me de eerste dag dat ik er binnenstapte nog herinneren als de dag van gisteren. Inmiddels is Term 2 al ten einde (we zijn inmiddels al iets verder, maar ik loop een beetje achter aangezien ik eerst het verhaal over de Duitse wijnen nog wilde vertellen).

Term 2 was vrij intensief. Zo hadden we onder meer een management en leadership class. Beetje vaag aangezien de professor iemand was die graag bergen beklimt en dan bedoel ik bergen zoals de Mount Everest en de K2. Heel veel van zijn voorbeelden waren gerelateerd aan bergbeklimming.

De gedachte hierachter is dat bij bergbeklimming iedere fout fataal kan zijn. In de meeste bedrijven kan het management een of enkele minder goede beslissingen nemen zonder dat dat het einde van het bedrijf betekent. Tijdens bergbeklimmingen is dat echter niet het geval. Dus je moet verder vooruit leren denken, voldoende tijd besteden aan het uit- en doordenken van “plan B” en “plan C” in het geval “plan A” niet werkt. Er wordt je ook geleerd voldoende veiligheidsmarge in te bouwen. Het nadeel van dit soort tentamens is dat het altijd essays zijn die je moet schrijven en als gevolg daarvan er een groot element van subjectiviteit in de beoordeling zit. Dit in vergelijking met wiskunde of multiple choice waar maar 1 antwoord goed is en de rest fout.

Verder was er een management accounting class. Erg leuk en tot het laatste college goed te volgen. In dat college ging de professor als een sneltrein door een stuk lesstof heen en dat was toch een stukje lastiger te behappen dan ik dacht. Dat is ook meteen wat ik tegen accounting heb. Je voert 33 verschillende berekeningen uit om resultaten op 5 verschillende manieren te berekenen. Dit is dan performance measurement, maar uiteidelijk pikt men toch die waarde die het beste uitkomt en niet degene die eigenlijk gebruikt zou moeten worden en wat performance measurement en bonussen van individuen betreft, komt het toch meer aan op het feit of je baas je wel mag of niet. Dus leuk om gezien te hebben maar redelijk omslachtig. Je kunt er een groep accountants goed mee aan het werk houden, maar de toegevoegde waarde in mijn optiek is vrij beperkt.

Dan was er macro-economie. De professor hier had het boek geschreven samen met de Ben Bernanke. Ben Bernanke is het hoofd van de US FED vergelijkbaar met de Nederlandse Centrale Bank. Blijkbaar zijn de 2 heren ook goed bevriend. De stof was vrij (misschien iets te) US getint, maar zeker erg interessant. Grappig was wel dat de professor met een grote boog om alle politiek getinte vragen heen ging. Zo waren er bij voorbeeld vragen of wat de EU zou moeten doen om de EUR crisis op te lossen, wat te doen inzake de US fiscal cliff (begrotingstekort) en of er een QE 3 (Quantitive Easing oftewel interventie in de economie door de overheid waarbij de overheid veel geld in de economie pompt) moest komen of niet. De US heeft namelijk in het verleden al een QE 1 en een QE 2 gehad, waarvan het effect betwist wordt.

Verder was er een Operations class. Daar leerden we modelletjes bouwen in excel met input variabelen en wiskundige vergelijkingen. Excel heeft dan additionele functies zoals “Solver” en “Crystal Ball”. Een simpel voorbeeld hiervan is je opent een sandwich kraam en je verkoopt slechts 2 sandwiches waarvoor je een aantal ingredienten nodig hebt. Een aantal ingredienten kun je voor beide sandwiches gebruiken en je weet waarvoor je beide kunt verkopen, wat is dan de optimale hoeveelheid die je van iedere sandwich moet/kunt maken om een maximale winst per dag te kunnen halen. Dit is slechts een simpel voorbeeld met Solver, maar met Crystal Ball kun je hele complexe statistische berekeningen uitvoeren, optieprijzen modelleren en nog veel meer leuke dingen. De kunst is om het model goed op te zetten. Als dat eenmaal gelukt is, kun je heel goed zien hoeveel toegevoegde waarde zo’n simulatie kan brengen.

Tot slot hadden we deze term ook statistiek. Hoewel de professor het probeerde om er een leuke draai en te geven en meer te focussen op de praktische toepassingen, is statistiek niet mijn ding. Door op de praktische toepassingen te focussen haalde hij een hoop complexiteit weg uit de stof, maar dat bracht hij in het examen regelrecht terug. 36 vragen en het gevoel bestond heel erg dat hij die vragen in 1 dag bedacht had en daarna zeker een week gespendeerd heeft, hoe hij deze vragen zo moeilijk en verwarrend mogelijk kon formuleren met zoveel mogelijk lastige woorden. Het zegt namelijk heel veel als je tijdens het examen continu mensen naar beneden ziet lopen in de collegezaal om vragen te stellen en om de 5-10 minuten moet de professor de aandacht vragen tijdens het examen om zaken te verduidelijken.

2 terms afgerond, nog 4 te gaan. Op naar de volgende J