Buenos Aires – De stad

Na lang wachten was het eindelijk zo ver. Ik zou afreizen naar de stad die al een hele tijd hoog op mijn lijstje van nog te bezoeken plaatsen stond: Buenos Aires. Ik had er inmiddels al veel over gehoord en het grappige is dat ik eigenlijk van niemand iets negatiefs over de stad gehoord heb.

Dus snel het vliegtuig in en op naar Zuid Amerika. Buenos Aires heeft 2 vliegvelden. Aeroparque George Newberry. Dit is het kleine vliegveld, wat net buiten het stadscentrum ligt, vlakbij het water. Dit vliegveld wordt met name gebruikt voor binnenlandse vluchten en vluchten binnen Zuid Amerika. Buiten de stad ligt het internationale vliegveld, Ezeiza. Vanaf hier naar het centrum: Recoletta, Retiro duurt minimaal 45 minuten en afhankelijk van de verkeersdrukte kan het tussen de 2 a 3 uur duren.

Ik zou verblijven in de wijk Retiro. Deze wijk ligt naast de wijk Recoletta. Recoletta is een wijk waar Argentijnse mensen met geld en mensen van stand wonen. Hier schijnt ook onze huidige koningin Maxima opgegroeid te zijn. Hier vind je ook het kerkhof van Recoletta, maar daarover in een volgende post meer.

Het nachtleven speelt zich voornamelijk af in wijken als Palermo, Palermo Soho, Palermo Viejo en Santelmo. Naast Recoletta is Puerto Madeiro een hele mooie wijk om te wonen. Recoletta heeft veel oude gebouwen in de Franse stijl waar Puerto Madeiro meer nieuwe gebouwen en appartementencomplexen heeft.

De stad heeft een enorm levendig karakter en ik voelde me er bijna meteen thuis. Het deed me een beetje denken aan Parijs. Let wel op als je in de taxi’s stapt, want sommige chauffeurs rijden echt als gekken, met name op sommige van de drukke straten. Er zijn 2 straten in Buenos Aires die erg druk zijn: Av 9 de Julio (’s werelds breedste straat) en Libertador. Op beide straten heb je tal van stoplichten en sommige taxichauffeurs maken er een sport van om zo hard mogelijk over deze straten te rijden en proberen ieder stoplicht mee te pakken zodra dit net op groen springt (zal springen) en vooral zo weinig mogelijk te remmen. Men slingert van links naar rechts over de weg en terug, snijdt elkaar af en wonder boven wonder gaat dat (bijna) altijd goed. Je moet alleen wel sterke zenuwen hebben als je dit niet gewend bent. Het mooiste van autorijden in Argentinië is dat men de airco in de auto opnieuw uitgevonden heeft. De beste airco is gewoon een open raam. Zo heb je ook je handen vrij als je ze even uit het raam wil hangen om aan te geven dat je van rijbaan wil veranderen in het drukke verkeer.

Het eten is er geweldig. Het is een paradijs voor liefhebbers van steaks, vlees en rode wijn. Je komt dan echt niets te kort. Het enige nadeel dat ik aan Buenos Aires heb kunnen ontdekken is de graffiti die je op de gebouwen ziet.

Verder kun je vanuit Buenos Aires hele mooie trips maken naar onder andere Patagonië en Mendoza (wijngebied). Afgezien van de wijk La Boca en enkele gebieden daaromheen en het gebied rondom het centraal station en de busterminal, die je afgeraden worden te bezoeken, zeker in de avond uren, had ik nergens een onveilig gevoel.

In de volgende post meer over de geschiedenis van Argentinië.

De skyline van Buenos Aires vanuit het Sheraton

25 Mei 1810 is het begin van de Mei-revolutie die uiteindelijk leidde tot de onafhankelijkheid van Argentinie

Het roze regeringsgebouw, tevens bekend van de balkonscenes van Evita

Enkele beelden van de kerk waar de nu Paus zijn kerkdiensten hield in Buenos Aires

Hail to the Redskins

Nu ik frequent in Amerika ben, werd het de hoogste tijd om eens iets met mijn grote passie te doen: American Football. Er zijn 3 teams die hun thuiswedstrijden spelen op locaties waar ik veel in de buurt ben: de Philadelphia Eagles, de Washington Redskins en de North Carolina Panthers. Nu spelen de Eagles en de Redskins in dezelfde divisie als mijn geliefde New York Giants, dus zijn het directe concurrenten van elkaar voor de play offs. Maar goed de Panthers spelen vaak ook niet op een niveau om over naar huis te schrijven.

Dus besloten om een wedstrijdje van de Redskins mee te pakken (Washington Redskins tegen de Buffalo Bills, waarbij de Redskins in de witte shirts speelden en de Bills in het blauw. Hail to the Redskins is het clublied van de Redskins). Washington is een erg leuke stad, dus als de wedstrijd tegenvalt, is er altijd in de stad nog genoeg te doen. Ze hebben sinds vorig jaar een jonge, dynamische en spelbepalende speler waar men voor dit jaar hoge verwachtingen van heeft. Dus kaartjes gekocht via stubhub en op naar de wedstrijd. Washington is toch al gauw 2,5 tot 3 uur rijden en zelfs op zondag gaat dat niet veel sneller.

Na een uur of 3,5 sturen eindelijk aangekomen bij het stadion. De wedstrijd was toen al begonnen. Een wedstrijd duurt officieel 4 keer 15 minuten, maar met de vele onderbrekingen duurt een periode van 15 minuten al gauw 45 minuten. Dus er was nog volop tijd om van de wedstrijd te genieten. Het jammere was alleen wel wat het een pre-season wedstrijd was. Dus alle grote namen speelden alleen de eerste 15 minuten en aangezien dat al voorbij was, heb ik met name het tweede en derde garnituur zien spelen. Eigenlijk is dat erg leuk, want die jongens zie je amper en zij willen zich juist heel graag bewijzen. Dat maakt de wedstrijd dus enorm onvoorspeelbaar omdat men elkaars kwaliteiten een stuk minder kent.

Het stadion ligt in “the middle of nowhere” en er is amper openbaar vervoer. Dus iedereen komt met de auto. Het rare is overigens wel dat er toch volop alcohol geserveerd wordt tijdens de wedstrijd tot aan sterke drank toe.

Het leuke is overigens wel dat alles er een stuk relaxter is. Geen verplichte bus/treincombi’s en dat soort ongein. Fans van beide clubs zitten gewoon door elkaar in het stadion en ook als je fan bent van een ander team, kun je gewoon met je shirtje in het stadion gaan zitten.

De sfeer was uitstekend. Het was erg gezellig en ik heb er geen enkele vorm van aggressie gezien. Ik moet wel toegeven dat het spel er in het echt een stuk minder indrukwekkend en minder flitsend uitzag dan op televisie.

Het leukste deel van het American Football gebeurt echter na de wedstrijd: het tailgaten. Er zijn heel veel fans die met complete bussen, campers en aanhangwagens naar het stadion gaan. Sommigen gaan niet eens het stadion in, maar zetten buiten op de parkeerplaats alles op inclusief TV schermen en dan komen de barbeques te voorschijn.

Na de wedstrijd wordt er dan tot laat in de avond gepraat, gebarbequed, gegeten en gedronken. Het is al leuk genoeg om het gewoon te zien als je er langsloopt, maar mocht je een groepje bij elkaar weten te krijgen, is het ook erg leuk om zelf te doen.

Hoera een zoon!

Mijn zusje was al enige tijd in verwachting en was uitgerekend op 5 oktober. We wisten inmiddels al dat het een jongen zou zijn. Het was nog even spannend of de baby eventueel geboren zou worden op 4 oktober of niet aangezien dat de verjaardag van een van de inmiddels overleden oma’s zou zijn. Die spanning werd echter snel weggenomen tijdens een van de laatste controles.

De bloeddruk was te hoog en boven bepaalde grenswaarden. Dus zou de aanstaande moeder de volgende dag meteen in het ziekenhuis opgenomen worden en aangezien het binnen 2 weken was van de datum waarop ze uitgerekend was, zou de bevalling worden ingeleid.

Rond 09.30 werd de bevalling ingeleid en om 13.18 zag de baby het levenslicht. Gedurdende de zwangershap werd de baby al Bram genoemd. Waar die naam precies vandaan kwam, weet ik niet, maar het werd al snel door enkelen overgenomen. Dus vaak kwam de vraag: “Hoe is het met mama en Bram?”

De baby kreeg dan ook heel verrassend de naam, jullie raden al, Bram. Bram werd geboren op 25 september, woog bij zijn geboorte 3.555 kg en was 50 centimeter lang.

De bevalling verliep heel voorspoedig en relatief snel alhoewel niet geheel pijnloos naar ik vernomen heb. Nu is het niet helemaal duidelijk of de snelle bevalling kwam door het feit dat de bevalling ingeleid werd of dat mijn zusje gewoon veel geluk had. Normaliter kan een eerste bevalling namelijk tussen de 8 en 24+ uur kan duren.

Dit betekent dus dat mijn ouders vanaf nu officieel opa en oma zijn en ik ook officieel oom ben. J Ik kan dan ook niet wachten tot ik naar Nederland af  kan reizen om mijn neefje voor de eerste keer te zien.

Eerst nog even een class weekend in Philadelphia en dan maar eens snel op het vliegtuig stappen. Bram, here I come! J

Penelope

Mensen die mij enigszins kennen, zullen waarschijnlijk deze post met enige verbazing lezen. Een groota deel van mijn jeugd ben ik opgegroeid met een of meedere katten. Enkele jaren nadat mijn eerste kat overleed, was er als “verrassing” ineens een nieuwe kat en die heeft uiteindelijk ongeveer 15 jaar een heel mooi leven gehad in het huis van mijn ouders. Mijn voorliefde voor katten en niet zozeer honden, komt dan ook voornamelijk door het feit dat ik opgegroeid ben met katten en je er gewoonweg minder omkijken naar hebt. Je kunt ze gerust een dagje alleen laten zonder dat ze enkele “cadeautjes” achterlaten in het huis.

Echter recent heb ik van nabij een puppy zien opgroeien. De puppy was ongeveer 4 weken oud (een cockerspaniel) toen ik haar voor het eerst zag. Ze was toen net iets groter dan mijn handpalm en enigszins onder haar gewicht en kreeg de naam Penelope.

Sinds die tijd is het hard gegaan. Je ziet de puppy niet iedere dag groeien, maar je ziet meteen het verschil als je haar enkele dagen niet ziet. Het is ook ontzettend leuk om te zien wat ze wel en niet doen. Zo proberen ze als je jong zijn overal in en onder te kruipen: bankstel, stoelen, bed, armleuningen. Hoe kleiner ze zijn, hoe makkelijker dat gaat. Echter terwijl ze groeien wordt dat overal in en onder kruipen steeds moeilijk. Zelf lijken ze dan soms ook verbaasd te zijn dat sommigen dingen niet meer lukken.

Je beseft dan meteen wel hoe hard bepaalde dingen gaan en hoeveel tijd je er in moet steken in het begin. Tijd om ze zindelijk te krijgen en hoe hard ze groeien. Zo kan het zijn dat als je ze enkele dagen niet ziet, ze ineens zelf de trap op en af kunnen. Het is heel mooi om dit van zo nabij mee te maken en heeft mijn ogen op meerdere gebieden geopend. Het heeft ook mijn latente liefde voor honden enigszins aangewakkerd. J

Ervanuitgaande dat hezelfde voor opgroeiende kinderen geldt, doet je dat beseffen hoe belangrijk iedere dag is en hoeveel je mee kunt maken en ook kunt missen als je er niet bij bent. Zeker iets om goed in het achterhoofd op te slaan en goed te onthouden, mocht ik ooit zelf in de situatie komen waar er kinderen in het spel zijn.

Voorlopig laat ik die eer even aan mijn zusje en haar man, maar over de geboorte van hun zoon (en mijn neefje) meer in de volgende post. J