Thursday, June 18, 2015

Sightseeing in San Francisco – Coit Tower

The Coit Tower staat ook bekend als de Lillian Coit Memorial Tower, is 64 meter hoog en staat op een heuvel in de wijk Telegraph Hill. De toren werd gebouwd in 1933 op verzoek van Lillie Hitchcock Coit om de stad te verfraaien. Na haar overlijden liet ze een derde van haar bezitting na aan de stad San Francisco om de stad verder te verfraaien. Op 29 januari 2008 werd de toren toegevoegd aan het Nationaal Register van Historische Plaatsen.

De art deco toren is opgetrokken uit ongeschilderd, gewapend beton en is ontworpen door de architecten Arthur Brown Jr en Henry Howard. Het gerucht gaat dat de toren ontworpen werd op basis van het spuitstuk van een brandweerslang. Dit vanwege de affiniteit die Coit zou hebben met de brandweer van San Francisco. Deze gelijkenis schijnt echter puur toevallig te zijn.

Lillie Hitchcock Coit was een rijke socialite. Een van haar grootste hobby’s was het uitrukken als er ergens brand uitgebroken was. In de periode voor december 1866 was er geen beroepsbrandweer in San Francisco. Branden, die destijds veelvuldig uitbraken in de houten gebouwen werden geblust door de diverse vrijwillige brandweerlieden. Lillie Coit was een van de meest excentrieke personen in de geschiedenis van North Beach en Telegraph Hill. Ze rookte sigaren en droeg als vrouw broeken ver voor dat maatschappelijk acceptabel geacht werd. Ze was tevens een fervent gokker en kleedde zich vaak als man zodat ze toegang had tot de casino’s die destijds alleen toegankelijk waren voor mannen.

De voorliefde van Lillie voor de brandweer ontstond op 15-jarige leeftijd. Ze zag toen de Knickerbocker Engine Co. No 5 uitrukken voor een brand op Telegraph Hill. Op het moment dat ze besefte dat deze Engine Co te weinig brandweerlieden bij zich had, liet ze resoluut haar schoolboeken op de grond vallen en begon te helpen. Tevens riep ze omstanders op de handen uit de mouwen te steken om de “Engine Co” tegen de heuvel op te duwen om zo sneller dichter bij de brand te kunnen komen. Na dit voorval werd Lillie min of meer de mascotte van de Knickerbocker Engine Co. No. 5 en nam vaak deel straatparades met deze Engine Co. Ze werd tevens erkend als ere-brandweerman (vrouw).

Naast de Coit Tower werd er nog een monument in haar naam gebouwd. Het andere monument is een standbeeld van drie bandweermannen, waarvan er een een vrouw in zijn armen draagt. Lillie is tegenwoordig nog steeds de matrone (soort van beschermheilige voor personen die nooit zalig verklaard zijn) voor de brandweer van San Francisco.

Coit Tower

 

 
Coit Tower by Night (niet altijd oranje!)
 
 
 

Monday, June 15, 2015

Sightseeing in San Francisco – Lombard Street

Lombard Street is een Oost-West straat in San Francisco en is beroemd vanwege het feit dat de straat over 1 block met 8 haarspeldbochten vrij steil naar beneden gaat. De straat zelf als geheel is overigens langer en is vernoemd naar Lombard Street in Philadelphia door San Francisco’s landmeter Jasper O’Farrell.

Lombard Street grenst aan de Westkant aan Presidio Boulevard bij het Presidio. Vandaaruit gaat de straat Oostwaarts door de Cow Hollow-wijk. Over een lengte van 12 blokken tussen Broderick Street en Van Ness Avenue is het een verkeersader die dwars door de stad loopt en tevens bekend staat als US Route 101. Lombard Street gaat vervolgens verder door Russian Hill naar Telegraph Hill. Vanaf Telegraph Hill draait de straat naar het Zuiden en wordt het Telegraph Hill Boulevard tot aan Pioneer Park en de Coit Tower waarover later meer. Lombard Street gaat vervolgens verder vanaf Winthrop Street en eindigt op de Embarcadero als “normale” weg (dus niet als een verkeersader).

Verreweg het meest bekende deel van Lombard Street is het ene block tussen Hyde Street en Leavenworth Street met de 8 haarspeldbochten. Deze 8 haarspeldbochten geven de straat tevens de eer van “meest bochtige straat in de wereld”. Het ontwerp werd in eerste instantie voorgesteld door Carl Henry en aangelegd in 1922. De bedoeling was om de straat vriendelijker te maken voor verschillende voertuigen. Dit omdat de straat met een stijgingspercentage van 27% eigenlijk ongeschikt was voor heel voertuigen. Tevens was het erg gevaarlijk voor voetgangers en met name mensen in een rolstoel. Dit specifieke stukje van Lombard Street is eenrichtingsverkeer en als je de foto’s ziet hieronder snap je meteen waarom. Het wegdek bestaat uit een rode steen en het verkeersbord aan het begin van dit block adviseert niet harder te rijden dan 5mph oftwel 8kmh. Dit stukje is tevens goed te bereiken met de cable-car, specifiek de Powell-Hyde-lijn die stopt bovenaan de straat waar dit block begint.

Dit is tevens een stukje straat in San Francisco waar de huizenprijzen niet bepaald goedkoop zijn. Dit is aan de ene kant zeer apart, want je hebt aboluut geen privacy, voor de deur parkeren is er niet bij, je auto wassen op de oprit is onmogelijk. Als je geen garag hebt, kun je al je boodschappen op en neer dragen en je hebt echt continu toeristenverkeer door je straat. San Francisco is namelijk een enorme toeristische trekpleister en een bezoek aan San Francisco is eigenlijk niet compleet zonder een bezoekje aan Lombard Street.

By Day

 
 
Deze hoeveelheid verkeer is geen uitzondering
 
By Night
 

Friday, June 5, 2015

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street – deel 3

Zoals eerder gezegd heeft Delancey Street zowel een restaurant: Delancey Street en een bar/boekwinkel/kunstgalerie genaamd Crossroads. Mijn eerste kennismaking was met de bar/boekwinkel/kunstgalerie, Crossroads, in 2009 tijdens mijn eerste bezoek aan San Francisco. We stopten hier toen voor lunch en hebben een heerlijk broodje gegeten. Het deed me toen heel erg denken aan een soort van Starbucks maar iets minder donker en ruimer opgezet. Ik kan me niet precise meer herinneren of we toen ook buiten op het binnenplaatsje gezeten hebben of dat ik het alleen bekeken heb, maar het is een zeer aangename mini oase in een drukke stad. Druk is relatief in vergelijking met bij voorbeeld een stad als New York. De bar ligt aan de achterkant van het pand aan Delancey street in een soort van cul-de-sac.

Het restaurant zelf heeft een klein terras wat ligt aan Embarcadero (de “boulevard” die aan de Oostkant van de stad langs het water ligt). Tevens ligt het terras vlakbij de Oakland Bay Bridge. Dus je hebt zowel een uitzicht op de stad, de baai en de brug. Ondanks dat Embarcadero een vrij drukke straat is, heb je daar op het terras niet tot nauwelijks last van. Zeker rond lunchtijd wanneer het geen spitsuur is en er geen grote stromen verkeer de stad in en uitgaan is het goed te doen. En het mooie van San Francisco is dat het er nooit echt extreem warm of koud is. Dus je kunt heel vaak lekker buiten zitten. Er kan wel veel wind staan, dus een jasje of een fleece jack kan goed van pas komen.

Het eten was erg lekker en goed bereid. De service was tevens uitstekend en de prijzen zijn zeer aangenaam. Heerlijk eten voor eerlijke prijzen in een stad waar het leven niet heel goedkoop is en dat met een mooi uitzicht terwijl je mensen helpt een nieuwe toekomst op te bouwen. Zeker een aanrader!

Aangezien er aan de post niet veel toe te voegen valt, zal ik wat foto’s toevoegen, want dat is al weer even geleden. :-)


Crossroads

Crossroads, patio



Delancey Street
 

Wednesday, June 3, 2015

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street – deel 2

Na het success in San Francisco, werd er in 1978 een stuk grond van 17 acres gekocht in San Juan Pueblo in het Noorden van de staat New Mexico. 15 bewoners verhuisden van San Francisco naar San Juan Pueblo om te helpen met de opbouw van deze satelietlocatie waarbij gebruik gemaakt werd van hetzelfde proces: Wie kon koken werd Head of Food Service en wie ooit een hamer vastgehouden had, werd Head of Construction.

In 1980 werd er een huis aangekocht in Brewster in de staat New York. Deze satelietlocatie werd tevens opgebouwd op basis van hetzelfde proces met de hulp van 15 bewoners die vanuit zowel San Juan Pueblo als San Francisco naar Brewster verhuisden. In 1984 stelde zelfs Jane Fonda haar huis tijdelijk beschikbaar om een satelietocatie te openen in Los Angeles. Vervolgens werd er een deal gesloten met het Santa Monica Hospital waarbij Delancy een in verval geraakt appartementengebouw volledig zou renoveren om er daarna bewoners in onder te brengen die dan geen huur hoefden te betalen. Verder werd in 1993 een oud hotel met 205 kamers aangekocht zodat het total plaats kon bieden aan ongeveer 700 bewoners. In 1987 werd er verder een oud landhuis aangekocht in Greensboro in de staat North Carolina en later nog een in Stockbridge in de staat Massuchesetts. Het plan is nu om het uit te breiden zodat het ook een onderkomen kan bieden aan mensen die zich artistiek willen ontwikkelen in plaats van een vakmanschapopleiding.

Gedurende de jaren zijn er door Delancey en haar bewoners ook verschillende type ondernemingen gestart in de gemeenschappen waar ze woonden. Door het bij elkaar brengen van al het geld wat de bewoners verdienden op basis van de werkzaamheden die men deed, was men in staat in Credit Union op te richten (vergelijkbaar met een kleinschalige lokale bank. Deze Credit Union werd in 1973 officieel goedgekeurd door de National Credit Union Administration als eerste Credit Union voor en door mensen met een strafblad.

Verder zijn de bewoners erg actief in lokale gemeenschappen waar ze leven. John Maher was een frequent spreker op bijeenkomsten. Mimi Silbert ontwikkelde trainigsprogramma’s voor de politie waarbij de bewoners deelnemen in simulaties van criminele scenario’s van arrestaties op straat tot aan gerechtprocedures. Veel bewoners spreken op scholen om de problemen die drugs, geweld en criminaliteit veroorzaken, alsmede de gevolgen, onder de aandacht te brengen van de jongeren. Tevens werd er de Delancey Insecurity Service ontwikkeld. Hier leren de bewoners (voormalige criminelen) hoe bij voorbeeld winkeleigenaren hun producten beter kunnen beschermen tegen bij voorbeeld winkeldiefstal. Dit werd tevens uitgebreid naar andere ondernemingen en andere vormen van criminaliteit. In veel gemeenschappen staken lokale mensen de nieuwe bewoners graag een handje toe. Zo kwam er steun van onder andere dokters, tandartsen en kappers die hun diensten aanboden op vrijwillige basis om zo de bewoners verder te helpen naar een nieuwe baan door hen een representatieve look te geven en om iedereen gezond te houden. Geïnteresseerde bedrijven begonnen vervolgens met het doneren van producten en vrienden doneerden geld. Verder werd een verhuisbedrijf opgestart en kerstbomen verkocht. Daarnaast werd er een educatieprogramma opgericht. Eerst omvatte dat alleen middelbare school, maar dat is sindsdien uitgebreid tot HBO/WO en dan voornamelijk Liberal Arts studies. Iedere dag wordt er nog steeds keihard gewerkt door iedereen met het uiteindelijke doel om de mensen volledig te reïntegreren in de maatschappij en dat kan niet zonder de hulp van de vele vrienden en supporters die Delancey over de jaren verworven heeft. Alle kleine beetjes helpen. Een mooie quote die ze daarvoor gebruiken is de volgende: “The littlest dab of yeast makes the whole loaf of bread rise” wat neerkomt op dat het kleinste beetje gist, het hele brood doet rijzen.

Nu, 40 jaar later kan gerust gezegd worden dat Delancey een zeer positieve impact op de samenleving heeft en dat zonder enige vorm van overheidsgeld. De meeste bewoners verblijven er gemiddeld zo’n 4 jaar. Gedurende deze vier jaar worden ze opgeleid, leren ze 3 vaardigheden die ze later goed kunnen gebruiken voor hun toekomstige baan en tevens worden ze onderwezen in verantwoordelijkheid, waardigheid, fatsoen en integriteit, zodat ze hun zelfbeeld zeer positief kunnen bijstellen en tevens een zeer positieve bijdrage aan de samenleving kunnen geven.

Friday, May 29, 2015

Sightseeing in San Francisco – Delancey Street

Delancey Street begon in 1971 met 4 bewoners, een lening van 1.000 dollar en de droom om een nieuw model te ontwikkelen dat een bijdrage zou leveren aan het verbeteren van mensen die leven in armoede, drugsgebruik, veroordeelden en andere mensen die op de bodem van de samenleving beland zijn. Hierbij moet ik de aantekening maken dat in sommige staten de regels voor bij voorbeeld rijden onder invloed vrij strict zijn en je bij de eerste overtreding meteen enkele maanden de cel inmoet. Hetzelfde geldt voor het bezitten en gebruiken van marihuana. Dan heb je dus in de Verenigde Staten meteen een strafblad. De intentie van de Delancey Street was en is het empoweren van mensen zodat ze zelf de oplossing kunnen worden voor hun eigen problemen.

Ex-veroordeelde, John Maher begon met het onderbrengen van mensen in een appartement in San Francisco. In plaats van het volgen van het traditionele not-for-profit model werd er een model ontworpen op basis van het idee van een uitgebreide familie. De mensen die konden werken, zochten werk en droegen hun salaris af. Iedereen werd echter geacht bij te dragen aan de gemeenschap die werd gecreëerd. Iemand die kon koken werd Head Chef. Iemand die kon timmeren werd Head of Construction. Iemand die kon lezen hielp anderen te leren lezen. Door het bijeenbrengen van deze talenten lukte het om binnen 2 jaar het eerste gebouw aan te kopen waar men 80 mensen in onderbracht met als doel samen leren en elkaar te helpen.

Het eerste gebouw dat aangekocht werd, was de het voormalig Russisch Consultaat in Pacific Heights, een van de betere wijken in San Francisco. Dit levered tevens het eerste “Not In My Backyard gevecht” op met buurtbewoners en politici. Velen waren bang dat de criminaliteit in hun buurt zou stijgen wanneer deze mensen in hun buurt kwamen wonen. Maher was echter een uitstekend spreker, strateeg en politicus en met behulp van twee jonge pro-bono advocaten bedachten ze innovatieve strategieën en argumenten om de bezwaren te overwinnen. Om de buurtbewoners erbij te betrekken, bood hij de diensten van de bewoners aan. Zo gingen zij aan de slag als buurtpreventie om gedurende de dag en avonden de wijk te controleren. Tevens werden er veel bouw- en onderhoudswerkzaamheden verricht om de gebouwen op te knappen zodat de waardes zouden stijgen. Bewoners als Abe Izarre (toen een draaideurcrimineel en lid van de Mexicaanse Maffia, nu Vice President en Maitre D van het restaurant), Joanne Mancuso (toen verslaafde en nu lerares in computer software voor de federale rechtbanken) en Mike Boris (toen heroineverslaafde, nu accountant) droegen flink bij in het werk. Dianne Feinstein, de toenmalige “buurvrouw” van het pan en lid van de San Francisco Board of Supervisors was de eerste die “voor” stemde en in 1977 was de hele strijd succesvol afgerond. Het verhaal gaat zelfs dat toen men ongeveer 20 jaar later naar een nieuw pand wilde verhuizen in een ander deel van de stad, de buren niet blij waren met het vertrek.

Toen begonnen werd met de bouw van het nieuwe huis heeft burgemeester Feinstein haar hulp aangeboden op elk denkbaar niveau. Zo stak ze de eerste spade in de grond. In 1990 werd de bouw voltooid van de central locatie aan het water. Het gebouw was zo groot dat het letterlijk een heel “block” besloeg (40.000m2) en het is zo goed als volledig gebouwd door bewoners. Toen het gebouw eenmaal klaar was ontving het vele complimenten. Architect en winnaar van een Pulitzer Prijs, Allen Temko noemde het een “meesterwerk van sociaal ontwerp”. Het gebouw bestaat uit 4 etages. Op de begane grond vind je winkels, een beroemd restaurant, een screening room (mini bioscoop en tevens een van de beste drie in San Francisco), een zeer bekend café/boekwinkel en een kuntgalerie. Op de resterende etages vind je de ongeveer 500 appartementen van de bewoners. Vanwege het grote success dat Delancey boekte met het verbeteren van de levens van veroordeelden, verslaafden en andere mensen is een stukje van First Street omgedoopt tot Delancey Street.

Sunday, May 17, 2015

Afstuderen in San Francisco - deel 2

Na de ceremonie was er een lunch in het stadhuis (City Hall) in San Francisco. Naar ik begreep was dit redelijk uniek aangezien dit gebouw zelden tot nooit opengesteld wordt voor andere gelegenheden. Voorafgaand aan de lunch werd er champagne geserveerd zodat we met elkaar konden toasten op de afronding. De lunch zelf was zeer smakelijk.

Na de lunch besloten om terug te gaan naar het hotel om de auto op te halen en de omgeving te gaan verkennen. Vanuit het hotel hebben we toen een stukje door de stad gereden richting de kust aan de West kant van de stad. Hierdoor kreeg mijn ouders een goed idee hoe heuvelachtig de stad is en hoeveel hoogteverschil er in de stad aanwezig is.

De highway 1 loopt langs de West-kust van de Verenigde Staten vanaf Seattle helemaal in het Noord-Westen tot aan San Diego in het Zuid-Westen. De meest iconische highway is waarschijnlijk Route 66 die vanaf Chicago naar de West-kust loopt, maar vanaf Highway 1, heb je zeker een aantal waanzinnig mooie uitzichten.

De eindbestemming van dit korte tripje zou het Ritz Carlton Hotel zijn in Half Moon Bay wat ongeveer 40 kilometer buiten San Francisco ligt en te bereiken is via Highway 1. De locatie is zeer idyllisch omdat het aan een golfbaan ligt en tevens aan de kust. Niet aan het strand, maar aan een rotskust. Het hotel ligt ongeveer 30-40 meter hoger dan het strand zelf en er gaan enkele wandelpaden via de rotswanden naar beneden. Ik vraag mezelf dan weleens af als ik aan het water sta: Als ik nu recht over kon steken waar zou ik dan exact uit komen.

Aangezien we vroeg opgestaan waren hebben we eerst lekker in enkele stoelen gezeten en van het zonnetje genoten. Even die vitamines innemen en lekker relaxen. Daarna hebben we op het terras van het hotel plaatsgenomen en gezellig een drankje gedronken. Kaasplankje erbij. Heerlijk! Zeker met dat uitzicht. Ondanks dat San Francisco zeker qua drukte niet te vergelijk is met een stad als New York, kan het verkeer toch redelijk chaotisch zijn aangezien riching het Noorden alles samenkomt in de trechter bij de Golden Gate Bridge en in het Zuiden zijn er slechts 2 snelwegen en dan is er nog de Oakland Bay Bridge als enige ontsluitingsweg richting het Oosten. Er is ook beperkt openbaar, maar dat is alleen naar het Oosten en Zuiden.

Er zijn verschillende plaatsen om even aan drukte en hectiek te ontsnappen en het Ritz Carlon Half Moon Bay is zeker een aanrader als je een niet al te actief alernatief zoekt.

Sunday, May 10, 2015

Afstuderen in San Francisco - De Ceremonie

De afstudeerceremonie zou plaats vinden in de ochtend, gevolgd door een lunch. De ceremonie vond plaats in het Nourse Theater gelegen op 275 Hayes Street in San Francisco en zou om 10.00 uur beginnen. Iedereen moest er om 09.00 aanwezig zijn om aan te kleden en wat administratieve zaken door te nemen.

De ceremonie wordt ook wel de Cap & Gown ceremonie genoemd wat verwijst naar de Gown (jurk/robe) en de cap. De cap heeft een tassel (kwastje). Deze had het jaar van het afstuderen eraan hangen en dient links over de cap gedragen te worden. Na het officiële afstuderen / in ontvangst nemen van het diploma wordt de tassel omgehangen van links naar rechts. Dit symboliseert de overgang van student naar afgestudeerde.

Bij de gown hoort verder een grote shawl die je om je nek over je schouders naar achter hangt en dan met een koordje en een knoop bij elkaar houdt zodat hij niet van je schouders afglijdt. Daarna was het opstellen in kleine groepjes op alfabet en liepen we in duo’s achter een man met een doedelzak het auditorium in waar alle genodigden zaten te wachten.

De ceremonie zelf is vrij standaard. Er waren speeches van de Dean (decaan) Vice-Dean’s, enkele professoren, een externe spreker (een alumnus) en iemand die namens de studenten zou spreken. Tijdens de ceremonie werd ook de “Class Gift” uitgereikt. Voorafgaand aan het afstuderen werd er geld ingezameld voor de “Class Gift”. De Class Gift is een donatie van de studenten aan de school en dit gaat vaak om aanzienlijke bedragen. Voor het bedrag van onze Class Gift (van iets meer dan 100 studenten) kun je zeker een klein appartement of huis kopen. En in de VS is dit de normaalste zaak van de wereld. Nederlandse onderwijsinstellingen kunnen hier nog wat van leren. Tevens werden er enkele awards uitgereikt aan zowel studenten als professoren en werden de top 5% van de afgestudeerden alsmede de top 10%-20% bij naam genoemd. Alles wordt in de US namelijk gerangschikt, in ieder geval de top 5% en top 20%. De rest maakt niet zoveel uit.

Vervolgens moeten alle studenten opstellen in een rij aan de zijkant en werden we een voor een afgeroepen om op het podium te verschijnen en je diploma in ontvangst te kunnen nemen. Na het in ontvangst nemen van de diploma’s waren er nog enkele afsluitende woorden en vervolgens verlieten alle studenten een voor onder begeleiding van muziek de zaal naar de ontvangstruimte waar er gelegenheid was om elkaar te feliciteren. Daarna was het tijd om naar de lunch te gaan. Dit was op loopafstand van het Nourse Theater. Het moet een gezicht geweest zijn om een hele kolonne van studenten met genodigden in deze outfits over straat te zien lopen. Het was een unieke gebeurtenis en zoals gezegd iets waar Nederlandse universiteiten nog wel iets van kunnen leren.

Wednesday, May 6, 2015

Afstuderen in San Francisco

Na 2 jaar veel reizen, hard studeren, talloze assignments, examens en andere dolle pret was het dan eindelijk zover, afstuderen! De dag waar je naar uitkijkt zodra het programma begint. Aangezien ik tussentijds geswitched was van San Francisco naar Philadelphia zou ik zowel de afstudeerceremonie in San Francisco als in Philadelphia bijwonen. Vliegtickets voor de ouders geregeld aangezien we vanuit verschillende steden naar San Francisco zouden vliegen.

Mijn vlucht en de vlucht van mijn ouders kwamen binnen een uur van elkaar aan. Mijn vlucht was echter een binnenlandse vlucht. Tel daarbij de tijd op die ik niet door hoefde te brengen bij immigration. Dat gaf me genoeg tijd om van de ene terminal naar de andere te gaan om ze op te wachten. Het duurde iets langer dan verwacht, maar het was een zeer hartelijk weerzien op de luchthaven.

Daar vervolgens een auto gehuurd en voor het eerst zelf van de luchthaven de stad ingereden naar het hotel. Het personeel van Le Meridien, vriendelijk als altijd, had twee geweldige kamers geregeld. Na de lange vlucht, die zelfs mijn vader goed verteerd leek te hebben, zijn we nog lekker een hapje gaan eten in een leuk restaurant vlakbij de campus en naast de Oakland Bay Bridge.

San Francisco staat bekend vanwege de goede kwaliteit seafood, dus mijn ouders konden allebei hun hart ophalen. Het was heerlijk om daar te zitten, te eten, bij te praten en van het uitzicht te genieten.Vervolgens even de tijd genomen om het plan en de agenda voor de komende dagen door te spreken, want dat zouden erg drukke dagen worden.

Daarna terug gewandeld naar het hotel en op tijd gaan slapen, want het was een lange en vermoeiende dag geweest en de volgende zou het afstuderen plaats vinden.

Sunday, April 26, 2015

Maymont - Speciale tuinen – deel 3

A Native Virginia Landscape (een inheems Virginia landschap)

Het was een logische keuze om het Natuur- en Bezoekerscentrum op te trekken in een inheems Virginia landschap. Dit omdat het Centrum een tentoonstelling is van de fauna (en flora) die men oorspronkelijk in Virginia’s James River aantreft. In totaal zijn er 1.314 bomen en struiken oorspronkelijk uit Virginia aangeplant rondom het Center inclusief het parkeerterrein en de omringende heuvels. Planten zoals de Virginia Sweetspire, Clethra alnifolia; Oakleaf Hydrangea, Hydrangea quercifolia; Moerascipres, Taxodium distichum; en Sourwood, Oxydendron arboreum werden gekozen. Deze planten werden specifiek gekozen omdat ze goed groeien op de grond rondom Maymont die erg compact is en niet goed draineert. Een bezoek aan het centrum is een uitstekende mogelijkheid om meer te leren over de oorspronkelijke planten in Virginia.
 
Jack's Vegetable Garden (Jack’s Groentetuin)
 
De groentetuin werd uitgebreid in 2008. De tuin ligt naast de loods van de kinderboerderij en heeft wandelpaden aan beide kanten om zo alles gemakkelijker te kunnen bekijken. De tuin bevat 11 bedden, unieke containers en een demonstratiehoek waar men de voordelen laat zien van composteren en recycling van tuinafval. De oogsten bevatten veelal tomaten, wortelen, boontjes, maïs en pompoenen. In de tuin worden eenvoudige tunierstechnieken gebruikt en als gevolg van deze eenvoudige technieken kan de hele familie meehelpen/deelnemen.
 
The Via Florum Garden (de bloemenweg-tuin)
 
In klassieke, formele Italiaanse tuinen is het huis verwerkt in, of verbonden met de hoofdtuin. De Via Florum van Maymont is een zuilengang op het landgoed en een van de bogen draagt de inscriptie: “Via Florum”. Deze boog met inscriptie markeert de overgang van het informele park naar de besloten Italiaanse tuin. De Via Florum is een van de pareltjes van het Maymont landgoed.
 
Maymont’s Wetland Habitat (Maymont’s Moerasgebied)
 
Het is heel goed mogelijk dat locals vele malen voorbij het moeras gelopen hebben zonder het te beseffen. Het laaggelegen gebied nabij het woongebied van de vossen, ten Zuiden van de kinderboerderij is genaturaliseerd en bevat planten oorspronkelijk afkomstig uit Virginia. Met behulp van giften is een platform gecreëerd. Vanaf dit platform heb je een mooi uitzicht over het moeras. Moerassen worden beschouwd als de meest diverse ecosystemen en worden ook wel natuurlijke sponzen genoemd aangezien ze (overtollig) water absorberen en tevens het water filteren waarbij overtollige voedingsstoffen zoals stikstof en fosfor verwijderd worden. Ondanks dat het moeras op Maymont niet heel groot is, is het niet ongewoon om er vogels, libellen, schildpadden en zelfs slangen aan te treffen.

Sunday, April 19, 2015

Maymont - Speciale tuinen – deel 2

The Daylily and Daffodil Display Garden (de daglelie and gele narcis showtuin)

De showtuin is een groeiend, levend voorbeeld dat daglelies en gele narcissen  uitstekend geschikt zijn voor bloemenbedden. Meer dan 55 verschillende soorten verdeeld over 13 categorieën groeien in deze tuin. De narcissen bloeien van laat in de winter tot laat in de lente. Op het moment dat de narcissen uitbloeien, komen de daglelies in bloei. Deze daglelies zijn een speciaal soort daglelie, een soort dat ieder jaar opnieuw bloeit. Tevens kunnen ze meerdere keren per jaar bloeien. In volle bloei, van mei tot september, is de tuin een kleurrijk gezicht. De tuin ligt vlakbij de kinderboerderij en de Spottswood Road ingang.

The Grotto (de grot)

Gecreëerd rond 1911, de Grotto is een buitengewoon voorbeeld in de Verenigde Staten van een tuinkenmerk vanuit het oude Rome gedurende de Rococo periode. Nagebouwde grotten zoals de grot op Maymont werden verwerkt in het pitoreske landschap om het donkere en verborgen aspect van de natuur aan te bregen wat tevens in sterk contrast staat met de heldere en kleurrijke bloementuinen en hooglanden. Oorspronkelijk was de Grotto fysiek en thematisch gescheiden van het aangrenzende Oosterse lanschap. Tijden de renovatie in 1970 werd de Grotto echter opgenomen in de Japanse tuin.

De ontwerpers van de Italiaanse tuin, Noland & Bakersvill hebben tevens de Grotto ontworpen. Het was oorspronkelijk opgetrokken uit rotsformaties. Water vanuit een nabij gelegen bron werd gekanaliseerd naar de Grotto en druppelt via de stalagmieten in de Grotto waarr het op de grond een ondiepe poel met water vormt. Beelden van slapende leeuwen flankeren de Grotto. De Grotto is een belangrijk element van het oorspronkelijke landschap en werd volledig hersteld in 2006. De Grotto ligt aan de Noordelijke grens van de Japanse tuin en vlakbij de Japanese Garden tramhalte.
 
The Herb Garden (Kruidentuin)
 
Gedoneerd door de Raad van Tuinclubs in Richmond in 1957, de Kruidentuin is onderhouden door de Old Dominion Herb Society sinds 1978. De tuin bevat een grote variëteit aan kruiden voor zowel culinaire, medicinale als potpourri doeleinden. De Herb Garden is de hoofdattractie van Maymont’s jaarlijkse “Herb Galore” festival. De Herb Garden ligt naast de oorspronkelijke stenen loods en is het eenvoudigst te bereiken via de Hampton Street ingang.
 
Maymont Mansion Ornamental Lawn (Maymont Mansion Siergazon)
 
Het zes hectare grote siergazon werd gerenoveerd in 2000 en was het hoogtepunt van een tweejarig project van de Garden Club of Virginia. Het laat Victoriaanse gazon ziet er nu weer uit zoals het eruit zag tijdens het tijdperk van de Dooleys. De renovatie was een minutieus project dat uitgevoerd werd op basis van foto’s, luchtfoto’s en aquarellen uit de archieven van Maymont. Het werk dat gedaan is als onderdeel van de renovatie betreft onder meer het repareren van de wandelpaden, rozenprieelen, cilinders en het opnieuw aanleggen van een doolhof in de vorm van een wiel met behulp van struiken. Het siergazon is het eenvoudigst toegankelijk via de Hampton Street ingang.

Sunday, April 12, 2015

Maymont - Speciale tuinen

Naast de Japanse tuin, Italiaanse tuin en het arboretum zijn er ook enkele speciale thema-tuinen en wandelpaden aangelegd. Daar zal ik in de volgende posts nader op ingaan.

Zo zijn er onder meer:
  • Marie’s Butterfly Trail
  • The Cactus Garden
  • The Carriage House Garden
  • The Daylily and Daffodil Display Garden
  • The Grotto
  • The Herb Garden
  • Maymont Mansion Ornamental Lawn
  • A Native Virginia Landscape
  • Jack’s Vegetable Garden
  • The Via Florum Garden
  • Maymont’s Wetland Habitat

Marie's Butterfly Trail

De aanleg van dit bloemenpad werd voltooid in 2009. Het pad begint net ten Oosten van de schuur op de kinderboerderij, ligt tussen de paarden- en koeiengebieden en loopt heuvelafwaarts naar het woongebied van de bobcats. De bloemenbedden zijn beplant met duizendblad, vlinderkruid, kegelbloemen, vlinderstruiken, zonnebloemen, blauwe Spirea en andere bloemen, kruiden en planten die vlinders aantrekken. Borden langs het pad beschrijven de levenscyclus van vlinders en waarom bepaalde planten vlinders aantrekken.
 
The Cactus Garden
 
In 2000 ontdekte een horticulturist een smalle ovale vorm gemarkeerd met het woord “bloemen” op een plattegrond. De ovale vorm kwam overeen met een rij stenen naast een modern bestraat wandelpad. Op basis van opgravingen werd toen een stenen ovale vorm gevonden. Er bestond geen vraag over of de tuin hersteld zou worden, maar een gebrek aan water vormde een groter probleem tijdens de herstelwerkzaamheden. Als oplossing werd er een cactus-tuin aangelegd. De cactus-tuin is aangelegd tussen het woongebied van de beren en de ingang van de Japanse tuin.
 
The Carriage House Garden
 
De koetshuis-tuin maakte oorspronkelijk geen onderdeel uit van het Maymont landgoed, maar is later aangelegd en aangeplant met struiken, bollen, vaste planten en eenjarigen die een constante reeks van kleuren laten zien. De koetshuis-tuin ligt in het midden van het landgoed en is het eenvoudigst te bereiken via Maymont’s Hampton Street toegang.

Monday, March 30, 2015

Maymont - Arboretum

Het arboretum van Maymont heeft een oppervlakte van 100 acres (ongeveer 0.40 km2) en bevat duizenden mooie bomen en struiken. Een aantal is specifiek afkomstig uit Virginia en zijn opmerkelijk vanwege hun grootte en schoonheid. Het Arboretum bevat tevens meer dan 200 exotische soorten bomen en planten door de Dooleys geïmporteerd zijn in het begin van de 20e eeuw, toen burgemeester Dooley een aanplantprogramma begon van aanzienlijke omvang.

De Dooley’s reisden de hele wereld over en bezochten internationaal beroemde tuinen tijdens hun trips. Men gaat ervanuit dat deze bezoeken de aanleiding vormden om een arboretum aan te leggen op Maymont. De bomencollectie van de Dooley’s bevat zowel exotische als oorspronkelijke bomen herbergt een ongewoon hoog niveau van wereldwijsheid en verfijning. Op basis van de samenstelling gaat men er vanuit de bomen niet alleen voor hun schooheid verzameld werden, maar tevens voor wetenschappelijke en educatieve doeleinden. De grootte en leeftijd van vele van de exotische boomsoorten duidt erop dat deze zeer zorgvuldig op specifieke locaties geplant zijn om ervoor te zorgen dat ze in de daaropvolvende jaren optimaal konden groeien. Dit betreft onder meer de False Larch, de Pseudolarix kaempferi, uit Japan; de witte Enkianthus, Enkianthus perulatus, een struik uit China; en de Perzische Ironwood, Parrotia persica.

In 1986 werd Maymont’s Arboretum erkend als een van de meest noemenswaardige arboretums in het land door bomenexperts. In 1982 zei een van de experts zelfs dat het arboretum dusdanig uniek is, dat het in geen honderd jaar elders gekopieerd kan worden. Momenteel huisvest het arboretum specifieke exotische bomen zoals de blauwe atlas cederboom, Cedrus atlantica; Cryptomeria, Cryptomeria japonica; Europese wijnblad lindeboom, Tilia europea en de eerder genoemde Perzische Ironwood.

Een van de goede eigenschappen van het arboretum is dat in de oorspronkelijke aanleg, alle bomen voldoende ruimte hebben gekregen om te groeien en uit te breiden. Een bekende horticulturist merkte ooit op dat de persoon die het arboretum aangelegd heeft, heel erg goed bekend moet zijn geweest met hoe bomen groeien aangezien in veel arboretums men er jaren later achterkomt dat de bomen te dicht bij elkaar geplant zijn.

Tevens uniek zijn de ongeëvenaard mooie vergezichten die te vinden op het landgoed. Deze vergezichten zijn niet gekunsteld noch gepland. Deze kritische prestatie is een voorbeeld van een van de belangrijkste doelstellingen van het landschap tuin stijl. De moderne toevallige bezoeker merkt mogelijk de meer formele planting van bomen langs Magnolia Drive of de styllistische rij van evergreens van en naar het wachtershokje bij de poort. Veel bezoekers kunnen maar moeilijk geloven en bevatten dat toen de Dooley’s de grond kochten in 1880, dit stuk grond niet meer was dan landbouwgrond.

Eer komt hier vooral toe aan de Dooley’s die intensief betrokken waren bij de aansleg van elk aspect van het landgoed.

Saturday, March 28, 2015

Maymont - The Japanese Garden

Maymont’s naturalistische Japanse tuin staat in sterk contrast tot de formele Italiaanse tuin. Zodra je de Japanse tuin binnentreedt door de onderscheidende poorten, waan je je meteen in een andere wereld. De tuin is koel, schaduwrijk en heeft een intiem karakter. Geluiden worden gedempt. Zelfs kinderen nemen vaak even een stapje terug, worden rustiger, observeren meer en worden introspectiever wanneer ze de tuin binnentreden. Alhoewel het geen religieuze tuin is, zet de tuin veel mensen aan het denken en laat hen tevens reflecteren.

De Japanse tuin bevat een mix van diverse stijlen van Japanse tuinen uit twee verschillende ontwerpperiodes. In 1911 kochten de Dooley’s een wigvormig deel van het Kanawha kanaal dat grenst aan Maymont. Voor het ontwerp van de tuin, veronderstelt men dat de Dooley’s Muto ingehuurd hebben. Muto was een vooraanstaand tuinontwerper die verschillende Japanse tuinen ontworpen heeft voor andere estates aan de Amerikaanse Oostkust.

Het concept van aangelegde tuinen is ontstaan in de 7e eeuw in China en door Koreaanse hoveniers overgebracht naar Japan. De Japanners hebben het concept van aangelegde tuinen wel aangepast aan de lokale omstandigheden en behoeften.

De oorspronkelijke Japanse tuin had een veel kleiner oppervlak. Een aantal specifieke kenmerken van die tuin inclusief het steenwerk rondom de basis van de waterval, verschillende bomen en de kronkelende waterloop die uitkomt in de grote vijver zijn nog steeds in de huidige versie van de tuin terug te vinden. Helaas zijn na de dood van de Dooley’s een groot aantal oorspronkelijke details en schoonheid verloren gegaan.

In 1978 werd de tuin gerenoveerd door Earth Design Inc. Tijdens de renovatie werden klassieke elementen van Japanse tuinen in Kyoto, Tokyo en Nara in de tuin verwerkt. De stijl die gebruikt werd voor de renovatie is beter bekend als een “stroll garden” oftewel een “wandeltuin”. Door middel van het ontwerp, probeert men de bezoekers verschillende impressies te geven zodra bepaalde delen van de tuin binnen het gezichtsveld komen.

De Japanse tuin heeft nu getrimde en gesnoeide bomen en struiken, geharkt zand, steengroeperingen en verschillende waterelementen. Alle elementen zijn ontworpen om de indruk te creëren van een oud, natuurlijk ontwikkeld landschap. Additionele specifieke elementen die in de tuin verwerkt zijn, zijn stenen lantaarns, paden en bruggen.

Groene, bruine en grijze kleuren zijn gebruikt om de robuustheid van de natuurlijke omgeving te vertegenwoordigen. Bloemen worden discreet gebruikt. Wateririssen bloeien aan de oevers in de lente gevolgd door bloeiende waterlelies in de zomer. Kersenbloesem markeert de overgang van de lente naar de zomer.

Recent zijn er additionele elementen toegevoegd aan de tuin. Dit betreft onder andere de Noordelijke toegangspoort, een traditionele boog, accentuerende planten bij de vijver, twee nieuwe lantaarns en een nieuw wandelpad rondom de vijver.

Wanneer je de tuin bezoekt, bedenk dan vooral dat de “echte” schoonheid van de tuin schuil gaat in de subtiliteit van de tuin zelf. Realizeer jezelf hoe spaarzaam bloemen gebruikt zijn en let vooral op de texturen die gebruikt zijn.

Monday, March 16, 2015

Maymont - The Italian Garden

Noland en Baskervil uit Richmond hebben de Italiaanse tuin aangelegd voor de Dooley’s. Voor de aanleg werd gebruik gemaakt van klassieke elementen en concepten die ontwikkeld zijn in Italië in de 15e en 16e eeuw. De kleine waterval en de fontein bij de Oostelijke ingang van de tuin lijken qua patroon en ontwerp heel erg op een soortgelijke waterval en fontein bij de Villa Torlonia nabij Rome. De stenen die gebruikt zijn, zijn van graniet, afkomstig uit Petersburg in Virginia en qua steenwerk is er tot op heden geen vergelijkbare tuin ter wereld die tevens opengesteld is voor het publiek.

De tuin heeft een groot aantal specifiek Italiaanse elementen zoals de fonteinen, de geometrisch aangelegde bloemenperken, beelden en het contrast tussen zon en schaduw met de lange pergola die uitstrekt langs het Noordelijke deel van de tuin. Er zijn tevens hoogteverschillen en plateau’s aangebracht in de tuin om zo zoveel mogelijk het klassieke ideaal in de tuin te kunnen verwerken.Vanuit de tuin had en een wijds uitzicht op de James River.

De hoofdingang tot de Italiaanse tuin is aan de West-kant richting het landgoed. Een stenen boog met het opschrift: “Via Florum” oftewel Bloemenweg” verschaft toegang tot de tuin en markeert tevens de afscheiding tussen de tuin en de omliggende grond. De Italiaanse tuin is gerestaureerd in 2003 door een aanzienlijke en genereuze gift van de Harrison familiestichting.

Men treedt de tuin binnen onder de beschutting van de pergola die bestaat uit een rij van parallelle pilaren opgetrokken uit graniet die de overkapping ondersteunen. Op sommige van de nog beschikbare foto’s is duidelijk zichtbaar dat er rozen groeiden tegen de pilaren. De pergola is een zeer gewilde locatie voor bruidsfoto’s.

Geometrisch gevormde bloemenperken/bedden zijn een typisch en onderscheidend element van de Italiaanse stijl. Oorspronkelijk had de tuin weinig bloemen en voornamelijk evergreens: planten die het hele jaar door groen blijven die gebruikt werden voor vorm en structuur. Tevens werden de evergreens vaak in een typische vorm gesnoeid. De perken op het centrale niveau van de tuin reflecteren de Victoriaanse smaak voor bloemen wat tevens de voorkeur is in de moderne tijd.
 
Drie extra niveau’s van de tuin kan men zien vanaf het centrale niveau: de Secret Garden, de Promenade en de waterval. In de Italiaanse tuin van de Renaissance werd de Secret Garden aangelegd als een kleine besloten binnentuin waar dames zich terug konden trekken en hand- en naaiwerk konden doen.
 
Aan de Oostkant van de tuin ligt een mooi prieeltje wat ontworpen is in en geïmporteerd uit Italië. Deze zeer charmante aanvulling op de Italiaanse tuin komt he best tot haar recht laat in de lente wanneer de pioenrozen rondom het prieeltje in volle bloei staan.
 
In 1997, heeft Maymont veel werk verricht om de Italiaanse tuin meer in overeenstemming te brengen met het omliggende landschap. Tijdens deze herontwikkeling van de tuin werden het karakter van de waterval en het prieel en de relatie tussen deze elementen met het omliggende landschap versterkt.

Monday, March 9, 2015

Maymont – The Mansion

In Richmond was Maymont het meest opzienbarende en grootste huis van de verschillende elite-huizen die de hoge levensstijl van die tijd reflecteerden. De hoge levensstijl kun je met name terugzien in de naast elkaar gelegen, vaak asymmetrische arrangementen van patronen, kleuren en structuren in zowel historsiche als exotische stijlen. De belangrijkste kamers hadden ieder een aparte en eigen stijl. De aangrenzende salons waren allen opgetrokken in 18e eeuwse Franse stijl. De muren van beide kamers zijn bedekt met zijden damast, de haardstenen zijn wit onyx, en de plafonds zijn versierd met fijn stucwerk en decoratieve schilderkunst. De woonkamer met de imposante Engels Renaissance-geïnspireerde schouw doet herinneren aan een "baronie" hal. De bibliotheek is een prachtige uitdrukking van eclecticisme en de "artistieke" smaak van de late jaren 1880 en '90. Het plafond en de fries zijn versierd met sjablonen en uitgevoerd in mahonie hout. Mahonie hout is tevens gebruikt in de gehele kamer inclusief de originele Venetiaanse jaloezieën. De belangrijkste kamers zijn verrijkt met glas in lood spiegels, houtsnijwerk, decoratieve plafonds en versierde muren.

De eerste verdieping heeft een grote woonkamer, verlicht door een groot Tiffany’s glas-in-lood raam. Verder heeft de eerste verdieping een ochtendkamer, de beroemde “zwanen-slaapkamer”, twee extra slaapkamers en 2 betegelde badkamers.

Toen de bouw van Maymont afgerond was, was het voorzien van alle meest moderne gemakken van die tijd, inclusief electrische verlichting, een lift, drie volledige badkamers en centrale verwarming.

Gasten kunnen twaalf gerestaureerde kamers bekijken op de begane grond en eerste etage waar items tentoongesteld zijn van de Maymont Mansion Collectie.

Als je Maymont binnenkomt op de begane grond, stap je de luxueuze wereld binnen van James en Sallie Dooley. Echter naast de begane grond en eerste verdieping was er ook een “below-stairs” oftewel een kelder. Nu worden in Amerika de huizen vaak zo gebouwd dat de “kelder-etage” half boven, half onder de grond is. Soms zijn huizen op een heuvel gebouwd op een manier dat de je de begane grond binnenkomt via een (kleine) trap. Aangezien de helling achter de ingang van het huis vaak afloopt kan het zijn dat de “below stairs” tegen het aflopende deel van de helling gebouwd is zodat het niet deels in grond is, maar eigen ingangen en uitgangen heeft. Gedurende hun verblijf op Maymont, hadden de Dooleys altijd tussen de zeven en tien man personeel in dienst om hen in hun levensstijl te voorzien: voornamelijk koks, butlers, schoonmakers en chauffeurs.

De taken van het personeel bestonden voornamelijk uit:

·         Schoonmaken en houden van de 33 kamers in het landhuis
·         Dagelijks koken voor 12 man en zelfs voor honderden wanneer de Dooleys feesten hadden  
 |        op Maymont
·         Wassen en strijken
·         Hulp bij het wassen en aankleden van de Dooley
·         Het vervoeren van de Dooleys in koetsen en auto’s

De restauratie van Maymont’s keuken, wijnkelder, wasruimte, slaapkamer voor de butler, provisiekast voor de butler en de slaapkamer voor de dienstmeisjes/werksters werden afgerond in 2005. Door middel van acht verschillende “periode-kamers” en informatiepanelen kunnen de bezoekers nu kennismaken met specifieke personeelsleden en inzicht verkrijgen in hun leven op en buiten Maymont. Tevens kunnen bezoekers hier een idee krijgen over hoe technologie het leven van de werksters veranderde gedurende de jaren. Dit had ook een impact op de relatie tussen de Dooleys en hun personeel in het Zuiden was in die tijd nog strict raciaal gescheiden was.

Monday, March 2, 2015

The Dooleys - Sallie May Dooley

Sarah (“Sallie”) O. May, de 8e van negen kinderen en een nazaat van verschillende oude families in Virginia werd geboren op 23 juli 1846 op haar ouders’ plantage in Locust Grove wat onderdeel uitmaakt van Lunenburg County. Haar vader Dr. Henry May was geboren in Petersburg en was een nazaat van de Nathaniel Harrison of Brandon Plantation and Sir Edward Digges, een van de vroege koninklijke gouverneurs van de kolonie (1655-58). Haar moeder, Julia Jones overleed toen Sallie slechts 7 jaar oud was. Daarna bracht Sallie lange(re) periodes door bij haar oudere getrouwde zussen die in Staunton, Virginia woonden. Ze trouwde de veelbelovende jonge advocaat James Dooley in 1869 en begonnen hun leven samen in Richmond.

In 1886, kochten de Dooleys een groot perceel grond aan de oevers van de James River. Het kinderloze stel, beiden inmiddels de 40 gepasseerd begonnen de bouw van hun nieuwe huis en de transformatie van het perceel. Sallie Dooley was een fervent horticultuur student. Ze was dan ook actief betrokken bij de aanleg, inrichting en onderhoud van de tuinen van Maymont.

Sallie Dooley was ook een auteur en in haar poëzie zie je haar passie voor tuinen terug alsmede haar passie voor de landelijke vooroorlogse wereld waarin ze opgroeide. Haar boek getiteld: “Dem Good Ole Times”, wat gepubliceerd werd door Doubleday Page en Co in 1906 is een verzameling van reflecties en verhalen, verteld vanuit het perspectief van een slaaf. Het boek is geschreven in het dialect wat door de slaven gebruikt en gesproken werd. Sallie Dooley kende dit dialect nog uit haar kindertijd.

In 1882 richtte Sallie, als regentes, Virginia’s eerste branch op van de “Dochters van de Amerikaanse Revolutie”, de “Old Dominion Branch” om precies te zijn. Ze was tevens een van de oprichtsters van de “Koloniale Dames van Virginia” wat een onderdeel was van de “Orde van de Crown” (Amerikanen van koninklijke komaf). Ze was tevens een supporter van Vereniging ter behoud van de Antiquiteiten in Virginia en de Virginia Historical Society. De Virginia Historical Society bestaat momenteel nog steeds en is gehuisvest in een monumentaal gebouw in Richmond aan 428 N. Blvd. Zeker een bezoekje waard.

Sallie Dooley overleed in haar zomerhuis, Swannanoa op 5 september 1925 op 79-jarige leeftijd. Haar testament bevatte enkele zeer grote donaties waaronder $500,000 dollar aan het Crippled Children’s Hospital, $500,000 voor de Richmond Public Library en $250,000 voor het bisdom Virginia. Tevens was bepaald dat de juwelen van Sallie verkocht moesten worden en de opbrengst zou worden gedoneerd ten behoeve van missies van het bisdom. Zoals aangeraden door haar man liet ze Maymont na aan de stad Richmond onder de voorwaarde dat Richmond het landhuis en de tuinen als museum zou openstellen voor het publiek. Maymont werd als museum geopend voor het publiek in maart 1926.

Monday, February 23, 2015

The Dooleys - James Henry Dooley

Tijdens de 19e en het begin van de 20e eeuw, voor de invoering van inkomstenbelasting en anti-trust wetgeving, hebben een groot aantal ondernemers en bankiers door het hele land enorme rijkdom vergaard. James Dooley was een van deze mensen. Hij was niet alleen actief als ondernemer/bankier, maar ook politiek waar hij actief betrokken was het opnieuw opbouwen van de economie in “the South” (Zuidelijke Staten, gelegen onder de Mason-Dixon-lijn). Dooley was als ondernemer erg actief in de spoorwegen, landontwikkeling en andere ondernemingen. James en zijn vrouw Sallie waren de centrale personen in de sociale, intellectuele en filantropische kringen in Richmond en Virginia. Tevens ontwikkelden zij een brede blik op de wereld waarvan men voorbeelden terug kan vinden in hun huis, Maymont.

James Henry Dooley wordt gezien als een van de zakelijke leiders van het “Nieuwe Zuiden”. James werd geboren op 7 januari, 1841, als de zoon van John en Sarah Dooley die naar Amerika emigreerden vanuit Ierland. John Dooley groeide uit tot een zeer succesvol hoedenmaker en was tevens oprichter en commandant van de Montgomery Guard. De Montgomery Guard was een militie van Richmonders met Ierse roots. Alle leden van de militie waren overigens vrijwilligers. Tevens waren de Dooleys vooraanstaande leden van de St. Peter’s katholieke kerk.

In 1856 ging James Dooley studeren aan Georgetown College. Georgetown College is momenteel Georgetown University, ligt in Washington DC en is een kleinere universiteit, maar een met een zeer gerespecteerde naam en reputatie. James onderscheidde zichzelf door als eerste student, alle 4 jaren van zijn studie als beste van zijn klas te eindigen. Hij studeerde af in 1860 en kort daarna sloten zowel James als zijn broer John zich aan het leger van de Confederatie (Zuidelijke Staten). Beiden sloten zich aan bij hetzelfde onderdeel, Company C, waar ook hun vader onderdeel van uitmaakte. Tijdens de slag bij Williamsburg in 1862 raakte James gewond en werd hij gevangen genomen tot augustus 1862. Ongeschikt geacht voor verdere veldslagen ging hij aan de slag bij de artillerie en kreeg de rank van majoor uit eerbied. Na de oorlog ging hij terug naar Georgetown University en rondde daar zijn masteropleiding af.

Na het afronden van zijn masteropleiding ging hij aan de slag als advocaat. Zijn sublieme capaciteiten als advocaat, ondernemer en openbaar spreker legden hem geen windeieren. In 1871 werd hij dan ook gekozen tot de Virginia Legislature (wetgevend orgaan in Virginia, omdat iedere staat afzonderlijk ook zijn eigen wetten en regels heeft naast een set van landelijke regels aangezien veel zaken op lokaal niveau geregeld worden). Hij werkte voor de Virginia Legislature van 1871 – 1877.

Zakelijk ging het James Dooley voor de wind. In 1880 werd hij lid van de Board van Richmond and Danville. Richmond and Danville focuste met name op het (her)bouwen en linken van kleine verspreide spoorwegen. Het netwerk strekte zich uit tot diep in het Zuiden. Verder investeerde James Dooley in de Sloss-Sheffield Iron and Steel Company alsmede andere bedrijven in de Birmingham (Alabama) regio. Birmingham ligt op ongeveer 1.100 kilometer van Richmond. Tevens trad hij aan als director van de Chesapeake and Ohio (spoorweg) e.n was hij als als investeerder betrokken bij een groot aantal andere ondernemingen in de regio waaronder enkele banken.

Als burgemeester realizeerde hij een groot aantal projecten tussen 1870 en 1920 en overleed uiteindelijk op 16 november 1922 in het Grace Ziekenhuis op 81-jarige leeftijd. Eerst werd hij begraven bij de voormalige soldaten van hetzelfde legeronderdeel op de Hollywood begraafplaats. Zijn lichaam werd later opgegraven en bijgezet in het Mausoleum op het Maymont landgoed. Door zijn nalatenschap en de verdeling daarvan werd hij een van de grootste weldoeners in Richmond. Zo liet hij 3 miljoen dollar na aan het St. Joseph weeshuis wat op dat moment de grootste erfenis ooit was ontvangen door een Rooms-katholieke liefdadigheidsinstelling in de Verenigde Staten. Tevens liet hij Maymont na aan de stad Richmond en na haar dood liet Sallie May Dooley een half miljoen na aan de Richmond Public Library ter nagedachtenis aan haar man.

Sunday, February 22, 2015

Maymont – Historie

Tijdens het “gouden tijdperk” van later in de 1880s tot ver in de 1910s, het tijdperk van de de Carnegies, Rockefellers en de Vanderbilts, demonstreerden miljonairs hun rijkdom door het bouwen van zeer grote woningen. James Dooley, een in Richmond geboren bankier behoorde tot de categorie van “nieuwe rijken” in de Amerikaanse maatschappij. Zijn huis, Maymont, wordt momenteel nog steeds gezien als een complete afspiegeling van de luxe en weelde gedurende dit “gouden tijdperk”.

Maymont was het Victoriaanse landgoed van James Henry Dooley en zijn vrouw Sallie May Dooley. Het landgoed beslaat 100 acres wat overeenkomt met ongeveer 0.4km2. In 1886 kochten de Dooley’s het grasland en de grond wat later Maymont zou worden. Sally May kwam zelf ook van een niet onbemiddelde familie van “oud geld” en toen ze de leeftijd van 40 jaar bereikte en de Dooleys geen kinderen hadden, besloten ze om hun middelen aan te wenden om het perceel om te vormen in een landgoed dat zijn weerga niet kenden onder de landhuizen die overal in het land gebouwd werden.

De bouw van het huis werd afgerond in 1893 en de daaropvolgende 30 jaar werd gebruikt om het in te richten met voorwerpen die de Dooleys van verschillende landen in de wereld naar hun landgoed Maymont haalden. Verder werd deze periode gebruikt voor het aanleggen van de tuinen, het landschap en de rest van het complex.

James Dooley, inmiddels opgeklommen tot burgemeester, overleed in 1922. Toen Sally May overleed in 1925 werd Maymont nagelaten aan de stad Richmond. Er waren geen erfgenamen die het landgoed en het daarbijbehorden onderhoud overnamen. De voowaarden voor de stad Richmond waren dat de stad het landgoed zou onderhouden en het landgoed inclusief de tuinen open zou stellen als museum voor het publiek. Slechts zes maanden na het overlijden van Sallie May werd Maymont al opengesteld als museum voor het publiek.

Aangezien de stad niet veel ervaring had met het onderhouden van een landgoed zijn er gedurende de eerste 30-40 jaar een aantal niet zo slimme beslissingen genomen inzake het onderhoud van het landgoed. Zo werden er bij voorbeeld betonnen wandelpaden en betonnen bruggen aangelegd in de tuinen. Hierdoor werd het oorspronkelijke karakter van het landgoed en de bijbehorden tuinen enorm aangetast.

Om verdere aantasting te voorkomen werd daarom in 1975 de Maymont-stichting opgericht. Deze stichting nam vervolgens het onderhoud van Maymont over van Richmond. Er is enige onduidelijkheid of er nu wel of geen geen som geld (endowment) door de Dooleys nagelaten is. De website zegt van niet, maar ik kan me herinneren dat ik tijdens een presentatie gehoord heb dat er wel een som geld nagelaten is, maar dat bedrag kan inmiddels op zijn geweest toen de Maymont Foundation in 1975 opgericht werd.

Door zeer vrijgevende donors heeft Maymont sinds 1975 ongeveer 100 miljoen dollar opgehaald en is het landgoed grotendeels in de oorspronkelijke staat hersteld. Als onderdeel van de herstelwerkzaamheden werd ook al het beton weggehaald uit de tuinen om deze terug in de oorspronkelijke staat te brengen. Tevens werd er in de kelder een groot aantal kunstwerken gevonden die onderhouden en hersteld moesten worden. Onderhoud en herstel is vooral gedaan op basis van gespreken met mensen die goed bekend waren met Maymont en oude foto’s. Maymont is uniek in de zin dat het overgrote deel van de inriching inclusief meubilaire dateert uit de tijd van de Dooleys en daadwerkelijk door hen gebruikt is.