Riverplate - Tigre

Het zal jullie niet verbazen dat voetbal in de VS niet de meest populaire sport is. Er wordt wel wat uitgezonden, met name de Premier League. Verder zijn er zoveel kanalen hier op de televisie dat je altijd wel ergens voetbal kunt vinden. De eredivisie hier heet de Major League Soccer. De laatste jaren is het niveau wel omhoog gegaan, met name door buitenlandse spelers die de laatste jaren van hun carriere voor een aanzienlijke vergoeding doobregen in de Verenigde Staten.

Echter als je Argentinië bent is er maar 1 sport die telt: voetbal. Er wordt ook wel gezegd dat voetbal de tweede religie van het land is na het Rooms-katholieke geloof. Fans zijn ook ontzettend fanatiek. Iedere club heeft vaak een of meerdere Barra Brava’s. Dit zijn de meest fanatieke fans en het best te vergelijken met hooligans.

In het seizoen 2012-2013 had de stad Buenos Aires 6 clubs die in Argentijnse eredivisie speelden (Primera Division) en nog 7 clubs die in de provincie Buenos Aires spelen. Er spelen totaal 20 clubs in de Argentijnse Primera Division. Veel supporters en dus ook de Barra Bravas reizen met kleine busjes door de stad naar de wedstrijden van hun club. In het verleden is het vaak tot ongeregeldheden en rellen gekomen. Dit gebeurde voornamelijk bij tolpoortjes op de snelweg aangezien de busjes daar moeten stoppen om tol te betalen. Vaak renden fans van rivaliserende clubs elkaar tegemoet wat resulteerde in vechtpartijen op de snelweg.

De fans staan net als Engelse fans bekend als heel fanatiek, dus toen de mogelijkheid er was om een wedstrijd te gaan bekijken, heb ik die ook met twee handen aangegrepen. De wedstrijd zou zijn tussen Riverplate en Tigre. Riverplate speelt momenteel aanzienlijk beter dan Tigre, dus het was de vraag was het niveau zou zijn. We kregen vooraf duidelijke instructies wat we wel en niet mochten dragen. Er werd aangeraden om vooral rood/zwarte kleding te dragen. Dit zijn namelijk de kleuren van River aangezien we in het stadion van River zouden gaan kijken. Er wordt ons strict afgeraden om kleren te dragen in de kleuren zwart/donkerblauw/goud aangezien dit de kleuren zijn van aartsrivaal Boca Juniors.

Er werd ook volop gewaarschuwd voor zakkenrollers en andere zaken waar we voor op moeten passen. Uiteindelijk viel het allemaal best mee, maar goed, een gewaarschuwd persoon telt voor twee zullen we maar zeggen. Het stadion was overigens erg oud en het deed niet heel veilig aan. Daarnaast lag de aanvliegroute van het vliegveld Aeroparque George Newberry over het stadion.

De sfeer was echter erg goed. Het grootste deel van de eerste helft was echter niet om aan te zien. Alle doelpunten vielen aan het einde van de eerste en het begin van de tweede helft en er zaten toch enkele mooie treffers tussen. Ondanks dat de sfeer goed was vond ik dat de supporters over het algemeen niet so fanatiek leken als ik verwacht had. Misschien kwam het doordat de rivaliteit met Tigre niet zo groot was. Ik denk overigens dat iedereen het een mooie ervaring vond. Zeker leuk om een stukje van de Argentijnse cultuur mee te krijgen wat zo dicht tegen de Europese cultuur aanligt.

Leven als een Koning

Tijdens mijn verblijf in Argentinië, verbleef ik een tijdje in het Palacio Duhau – Park Hyatt hotel. Nu ben ik de laatste jaren veel op reis geweest en veel in verschillende hotels geslapen, maar het Palacio Duhau staat toch echt bovenaan de lijst van hotels. Neem alleen wel een goedgevulde portemonnee want de kamers zijn niet goedkoop. Gelukkig hoefde ik me daar niet druk om te maken, want het was niet voor eigen rekening.

Het huidige hotel doet enigszins vreemd aan omdat het een kruising is tussen een hotel, landhuis en kasteel. Het bestaat uit twee delen met een binnenplaats die oploopt/afloopt afhankelijk van welke kant je de binnenplaats betreedt. Beide gebouwen zijn ook door middel van een ondergrondse passage verbonden. Deze passage is grotendeels uit marmer opgetrokken. Ik had niet het idee dat deze passage nu heel veel gebruikt wordt door de gasten, maar hij wordt uitstekend onderhouden. Halverwege de passage is er zelfs een grote tafel waarop iedere dag bloemstukken geplaatst worden. Iedere dag zijn er zeker 3 tot 4 mensen enige tijd bezig om deze bloemstukken te maken en de tafel aan te kleden.

De reden waarom ik het eerder een kruising tussen een hotel, landhuis en kasteel noem, is omdat het duidelijk een hotel is. Zover ik het kan beoordelen lijkt het qua architectuur heel erg op een landhuis wat zo ergens in Frankrijk of Spanje zou kunnen staan. Echter aan de ingang gelegen aan Avenida Alvear heeft het toch zeker 17 etages. Totaal heeft het hotel 115 kamers, 27 suites, 2 restaurants, bars en tea rooms. Dit vanwege het feit dat het eigenlijk opgebouwd is uit 2 gebouwen. Door het feit dat het ommuurd is en een binnenplaatse heeft, doet het dan toch weer enigszins aan als een kasteel.

Het hotel had ook een uitgebreide spa en redelijke gym. Aangezien ik hier voor mijn studie was, waren we er met een redelijk grote groep en het was eigenlijk verbazend hoeveel mannen laaiend enthousiast waren over de spa en de massages.

De kamer was enigszins apart ingericht en was vrij lang. Er was een grote ruimte voor het bed en bureau en van daaruit was het aan de ene kant een lange gang naar de deur en aan de andere kant de badkamer met de minibar in het midden. Tussen de langwerpige badkamer en de gang naar de deur hadden ze een (kleine) inloopkast gemaakt. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dat toch wel erg handig was. Vanuit de kamer had ik ook een mooi uitzicht op de binnenplaats van het hotel/kasteel.

Het voelde een beetje als leven als een koning en in Buenos Aires doe je dat in het Palacio Duhau. Ter vergelijking heb ik ook enkele keren verbleven in het Sheraton San Martin. Toen ik daar voor het eerst verbleef (in de betere kamers), vond ik dat best een aardig hotel. Echter toen ik daar nog eens verbleef na in het Palacio Duhau te hebben verbleven, was het verschil toch wel aanzienlijk. Zeker een aanrader voor de ervaring alleen. Ik zou alleen wel even goed zoeken of je een aanbieding kunt vinden. J

Enkele foto's van het hotel

Buenos Aires – Het kerkhof in Recoleta

Misschien een beetje luguber, maar zeker een bezoekje waard: het kerkhof in Recoleta. Dit kerkhof ligt middenin de stad in de wijk Recoleta. Dit is zoals eerder vermeld een van de meest chique wijken van de stad. Als gevolg hiervan liggen er op deze begraafplaats alleen notable mensen begraven.

Je treft op de begraafplaats dan ook niet de normale graven aan die je op een reguliere begraafplaats ziet, maar alle graven zijn complete mausoleums. Het voelt afentoe een beetje als de  jachthaven van Monaco: net als je denkt dat je het grootste en meest indrukwekkende jacht gezien hebt, zie je er weer een dat nog groter en luxer is.

Zo is het hier ook. Net als je denkt dat je het grootste en meest indrukwekkende mausoleum gezien hebt, zie je het volgende wat nog groter en nog indrukwekkender is. Helaas zijn sommige niet heel goed onderhouden.

Veel mausoleums zijn familiegraven en er worden nog steeds wijlen familieleden bijgeplaatst. In een aantal gevallen wordt dus feitelijk de kist met de overledene in het mausoleum bijgezet. In sommige gevallen kun je inderdaad binnenkijken en de feitelijke kisten zien. Voor wat betreft het grootste deel van de mausolea worden de kisten echter bijgezet in een ondergronds gedeelte van het graf.

Een groot aantal van de mausolea heeft ook deels geen ramen. Nu vermoed ik dat dat is om stankoverlast te voorkomen. Nu ben ik geen expert, maar blijkbaar als een lichaam niet goed gebalsemd is, vergaat het en dit gaat meestal gepaard met stank. Als er dus geen mogelijkheid tot ventilatie is bouwen de stank en gassen zich op in de gesloten ruimte, wat niet alleen erg onaantrekkelijk is, maar ook erg ongezond.

Vanwege het grote aantal notable mensen dat hier begraven ligt, verdient het de aanbeveling om als je dit kerkhof wil bezoeken dit te doen samen met een local. Zo had ik een collega die mijn rondleidde. Locals kunnen je namelijk alles vertellen over wie waar begraven liggen en wat deze mensen gedaan en betekend hebben voor Buenos Aires door de jaren heen. Zo leer je tevens iets over de geschiedenis van Argentinië.

Het meeste beroemde en meest bezochte mausoleum op deze begraafplaats is zonder twijfel het mausoleum van Evita Peron. Evita en Juan Peron genieten nog steeds enorme populariteit in Argentinië en zijn erg geliefd bij een groot deel van de bevolking. Evita en haar wijlen man Juan Peron liggen overigens niet begraven in hetzelfde mausoleum.

Argentinië – De Historie

Argentinië is een erg interssant land om te bestuderen qua economische ontwikkeling. Tot ongeveer 1920-1930 was Argentinië niet alleen een van de tien grootste landen ter wereld, maar ook een van de tien rijkste landen ter wereld gemeten in inkomen per hoofd van de bevolking. Momenteel staat Argentinië ergens tussen plaats 50 en 100.

Waar is het misgegaan, vraag je je dan af. Argentinië heeft niet alleen een van de grootse olievoorraden in de grond zitten, maar heeft ook veruit de meest vruchtbare grond in Zuid Amerika. De grap die veelal gemaakt wordt, is gooi een hand vol zaden op grond en gegarandeerd dat het groeit. Wat betreft de olievoorraden, het is momenteel lastig om die te winnen omdat de technieken die daarvoor gebruikt moeten worden erg kostbaar zijn en de olieprijs nu te laag is om dat voor de oliebedrijven op een winstgevende manier te doen.

Argentinië is ‘s werelds grootste exporteur van vlees, tarwe en soya. Tot 1920-1930 was dit voornamelijk vlees en tarwe. Soya kwam pas later in beeld. Om deze producten te produceren heb je vooral veel (vruchtbare) grond nodig en slechts een beperkt aantal arbeidskrachten. Je dient het echter wel te exporteren en daar diende de haven van Buenos Aires voor. Je zag dus door de jaren heen een driedeling in de maatschappij ontstaan: mensen die het land bezaten en mensen die op het land werkten, mensen die in en rondom de haven werkten (handelaars) en mensen die geen werk hadden.

Het is erg moeilijk om belasting te heffen op landbezit. Om dit effectief te kunnen doen, moet je dit namelijk ieder jaar waarderen en de opbrengst verschilt van jaar tot jaar. Het is dus veel effectiever om belasting te heffen op het product zodra het geëxporteerd wordt.

De vraag is wat te doen met de mensen die geen werk hebben en hoe voorkom je politieke en sociaal economische onrust. Om dit te voorkomen betaalden de landeigenaren bedragen aan de overheid, die vervolgens uitkeringen deed aan de mensen zonder werk. Hier zie je dus een duidelijk voorbeeld van inkomensherverdeling.

Het probleem wat zich hier echter voordoet, is dat om dit effectief en goed te kunnen doen als overheid, ben je afhankelijk van de staat van je eigen economie. Normaliter kun je dit als overheid enigszins zelf sturen, maar aangezien de producten waar de Argentijnse economie op drijft commodities zijn, ben je als overheid voor de staat van je economie voor het grootste deel afhankelijk van de prijzen op de commodity markets en deze zijn erg volatiel. In goede jaren kun je dus als overheid redelijk wat herverdelen, maar in magere jaren kun je dus  bijna niks herverdelen.

Toen het in de jaren 30 slechter en slechter ging als gevolg van de dalende commodity prijzen groeide ook de onrust. Er was niet alleen minder te herverdelen, maar ook bleef de groep van mensen zonder werk groeien. Er was dus een continu toenemende vraag voor herverdeling maar steeds minder aanbod.

Juan Perron speelde heel handig in deze toenemende onrust en voerde zowel tijdens zijn tijd als minister als zijn tijd als president regels in specifiek gericht op het verbeteren van de levensstandaard van deze groeiende groep aan de onderkant van de samenleving. Wanneer het niet mogelijk was om deze regelingen te bekostigen werd er door de overheid gewoon geld bijgedrukt om het te kunnen bekostigen. Waar bezuiningen eigenlijk genoodzaakt waren, ging de overheid dus gewoon door met uitgeven van in dit geval bijgedrukt geld. Dit gepaard met het feit dat Argentinië rijk is aan grondstoffen en mineralen zorgt dus voor een bepaalde politieke inertia die heel moeilijk om te draaien is.

Er werden tallozen mensen aan een baan geholpen. Een baan die eigenlijk geen echte baan was, maar een gecreëerde werkplek met 0 output. Als gevolg hiervan ontwikkelen mensen dus ook geen skills die ze over kunnen dragen op toekomstige generaties. Argentinië staat nu dus voor de keuze: doorgaan met de min of meer onbetaalbare regelingen en zichzelf verder ingraven in de ellende waarin het zich al bevindt of er moet iemand opstaan en hier een einde aan brengen door drastisch bezuinigen. Door deze politiek is Argentinië als land al een keer failliet gegaan in 2001. De toplaag van de samenleving begrijpt dit. Echter deze toplaag is maar 20% van de bevolking. De midden en onderlaag van de bevolking zijn grotendeels afhankelijk van deze regelingen en totaal bedragen deze twee lagen de resterende 80% van de bevolking. Dus mocht je het tot president willen schoppen, dan heb je absoluut de steun nodig van een groot deel van deze 80% aangezien stemmen verplicht is in Argentinië. Mocht je het dan in je hoofd halen om aan deze regelingen te tornen, weet je zo goed als een ding zeker en dat is dat een kans op een tweede termijn nihil is. Argentinië bevindt zich momenteel in een lastige situatie waar men niet direct een oplossing voor heeft.