Sightseeing in San Francisco – Delancey Street

Delancey Street begon in 1971 met 4 bewoners, een lening van 1.000 dollar en de droom om een nieuw model te ontwikkelen dat een bijdrage zou leveren aan het verbeteren van mensen die leven in armoede, drugsgebruik, veroordeelden en andere mensen die op de bodem van de samenleving beland zijn. Hierbij moet ik de aantekening maken dat in sommige staten de regels voor bij voorbeeld rijden onder invloed vrij strict zijn en je bij de eerste overtreding meteen enkele maanden de cel inmoet. Hetzelfde geldt voor het bezitten en gebruiken van marihuana. Dan heb je dus in de Verenigde Staten meteen een strafblad. De intentie van de Delancey Street was en is het empoweren van mensen zodat ze zelf de oplossing kunnen worden voor hun eigen problemen.

Ex-veroordeelde, John Maher begon met het onderbrengen van mensen in een appartement in San Francisco. In plaats van het volgen van het traditionele not-for-profit model werd er een model ontworpen op basis van het idee van een uitgebreide familie. De mensen die konden werken, zochten werk en droegen hun salaris af. Iedereen werd echter geacht bij te dragen aan de gemeenschap die werd gecreëerd. Iemand die kon koken werd Head Chef. Iemand die kon timmeren werd Head of Construction. Iemand die kon lezen hielp anderen te leren lezen. Door het bijeenbrengen van deze talenten lukte het om binnen 2 jaar het eerste gebouw aan te kopen waar men 80 mensen in onderbracht met als doel samen leren en elkaar te helpen.

Het eerste gebouw dat aangekocht werd, was de het voormalig Russisch Consultaat in Pacific Heights, een van de betere wijken in San Francisco. Dit levered tevens het eerste “Not In My Backyard gevecht” op met buurtbewoners en politici. Velen waren bang dat de criminaliteit in hun buurt zou stijgen wanneer deze mensen in hun buurt kwamen wonen. Maher was echter een uitstekend spreker, strateeg en politicus en met behulp van twee jonge pro-bono advocaten bedachten ze innovatieve strategieën en argumenten om de bezwaren te overwinnen. Om de buurtbewoners erbij te betrekken, bood hij de diensten van de bewoners aan. Zo gingen zij aan de slag als buurtpreventie om gedurende de dag en avonden de wijk te controleren. Tevens werden er veel bouw- en onderhoudswerkzaamheden verricht om de gebouwen op te knappen zodat de waardes zouden stijgen. Bewoners als Abe Izarre (toen een draaideurcrimineel en lid van de Mexicaanse Maffia, nu Vice President en Maitre D van het restaurant), Joanne Mancuso (toen verslaafde en nu lerares in computer software voor de federale rechtbanken) en Mike Boris (toen heroineverslaafde, nu accountant) droegen flink bij in het werk. Dianne Feinstein, de toenmalige “buurvrouw” van het pan en lid van de San Francisco Board of Supervisors was de eerste die “voor” stemde en in 1977 was de hele strijd succesvol afgerond. Het verhaal gaat zelfs dat toen men ongeveer 20 jaar later naar een nieuw pand wilde verhuizen in een ander deel van de stad, de buren niet blij waren met het vertrek.

Toen begonnen werd met de bouw van het nieuwe huis heeft burgemeester Feinstein haar hulp aangeboden op elk denkbaar niveau. Zo stak ze de eerste spade in de grond. In 1990 werd de bouw voltooid van de central locatie aan het water. Het gebouw was zo groot dat het letterlijk een heel “block” besloeg (40.000m²) en het is zo goed als volledig gebouwd door bewoners. Toen het gebouw eenmaal klaar was ontving het vele complimenten. Architect en winnaar van een Pulitzer Prijs, Allen Temko noemde het een “meesterwerk van sociaal ontwerp”. Het gebouw bestaat uit 4 etages. Op de begane grond vind je winkels, een beroemd restaurant, een screening room (mini bioscoop en tevens een van de beste drie in San Francisco), een zeer bekend café/boekwinkel en een kuntgalerie. Op de resterende etages vind je de ongeveer 500 appartementen van de bewoners. Vanwege het grote success dat Delancey boekte met het verbeteren van de levens van veroordeelden, verslaafden en andere mensen is een stukje van First Street omgedoopt tot Delancey Street.

Afstuderen in San Francisco - deel 2

Na de ceremonie was er een lunch in het stadhuis (City Hall) in San Francisco. Naar ik begreep was dit redelijk uniek aangezien dit gebouw zelden tot nooit opengesteld wordt voor andere gelegenheden. Voorafgaand aan de lunch werd er champagne geserveerd zodat we met elkaar konden toasten op de afronding. De lunch zelf was zeer smakelijk.

Na de lunch besloten om terug te gaan naar het hotel om de auto op te halen en de omgeving te gaan verkennen. Vanuit het hotel hebben we toen een stukje door de stad gereden richting de kust aan de West kant van de stad. Hierdoor kreeg mijn ouders een goed idee hoe heuvelachtig de stad is en hoeveel hoogteverschil er in de stad aanwezig is.

De highway 1 loopt langs de West-kust van de Verenigde Staten vanaf Seattle helemaal in het Noord-Westen tot aan San Diego in het Zuid-Westen. De meest iconische highway is waarschijnlijk Route 66 die vanaf Chicago naar de West-kust loopt, maar vanaf Highway 1, heb je zeker een aantal waanzinnig mooie uitzichten.

De eindbestemming van dit korte tripje zou het Ritz Carlton Hotel zijn in Half Moon Bay wat ongeveer 40 kilometer buiten San Francisco ligt en te bereiken is via Highway 1. De locatie is zeer idyllisch omdat het aan een golfbaan ligt en tevens aan de kust. Niet aan het strand, maar aan een rotskust. Het hotel ligt ongeveer 30-40 meter hoger dan het strand zelf en er gaan enkele wandelpaden via de rotswanden naar beneden. Ik vraag mezelf dan weleens af als ik aan het water sta: Als ik nu recht over kon steken waar zou ik dan exact uit komen.

Aangezien we vroeg opgestaan waren hebben we eerst lekker in enkele stoelen gezeten en van het zonnetje genoten. Even die vitamines innemen en lekker relaxen. Daarna hebben we op het terras van het hotel plaatsgenomen en gezellig een drankje gedronken. Kaasplankje erbij. Heerlijk! Zeker met dat uitzicht. Ondanks dat San Francisco zeker qua drukte niet te vergelijk is met een stad als New York, kan het verkeer toch redelijk chaotisch zijn aangezien riching het Noorden alles samenkomt in de trechter bij de Golden Gate Bridge en in het Zuiden zijn er slechts 2 snelwegen en dan is er nog de Oakland Bay Bridge als enige ontsluitingsweg richting het Oosten. Er is ook beperkt openbaar, maar dat is alleen naar het Oosten en Zuiden.

Er zijn verschillende plaatsen om even aan drukte en hectiek te ontsnappen en het Ritz Carlon Half Moon Bay is zeker een aanrader als je een niet al te actief alernatief zoekt.

Afstuderen in San Francisco - De Ceremonie

De afstudeerceremonie zou plaats vinden in de ochtend, gevolgd door een lunch. De ceremonie vond plaats in het Nourse Theater gelegen op 275 Hayes Street in San Francisco en zou om 10.00 uur beginnen. Iedereen moest er om 09.00 aanwezig zijn om aan te kleden en wat administratieve zaken door te nemen.

De ceremonie wordt ook wel de Cap & Gown ceremonie genoemd wat verwijst naar de Gown (jurk/robe) en de cap. De cap heeft een tassel (kwastje). Deze had het jaar van het afstuderen eraan hangen en dient links over de cap gedragen te worden. Na het officiële afstuderen / in ontvangst nemen van het diploma wordt de tassel omgehangen van links naar rechts. Dit symboliseert de overgang van student naar afgestudeerde.

Bij de gown hoort verder een grote shawl die je om je nek over je schouders naar achter hangt en dan met een koordje en een knoop bij elkaar houdt zodat hij niet van je schouders afglijdt. Daarna was het opstellen in kleine groepjes op alfabet en liepen we in duo’s achter een man met een doedelzak het auditorium in waar alle genodigden zaten te wachten.

De ceremonie zelf is vrij standaard. Er waren speeches van de Dean (decaan) Vice-Dean’s, enkele professoren, een externe spreker (een alumnus) en iemand die namens de studenten zou spreken. Tijdens de ceremonie werd ook de “Class Gift” uitgereikt. Voorafgaand aan het afstuderen werd er geld ingezameld voor de “Class Gift”. De Class Gift is een donatie van de studenten aan de school en dit gaat vaak om aanzienlijke bedragen. Voor het bedrag van onze Class Gift (van iets meer dan 100 studenten) kun je zeker een klein appartement of huis kopen. En in de VS is dit de normaalste zaak van de wereld. Nederlandse onderwijsinstellingen kunnen hier nog wat van leren. Tevens werden er enkele awards uitgereikt aan zowel studenten als professoren en werden de top 5% van de afgestudeerden alsmede de top 10%-20% bij naam genoemd. Alles wordt in de US namelijk gerangschikt, in ieder geval de top 5% en top 20%. De rest maakt niet zoveel uit.

Vervolgens moeten alle studenten opstellen in een rij aan de zijkant en werden we een voor een afgeroepen om op het podium te verschijnen en je diploma in ontvangst te kunnen nemen. Na het in ontvangst nemen van de diploma’s waren er nog enkele afsluitende woorden en vervolgens verlieten alle studenten een voor onder begeleiding van muziek de zaal naar de ontvangstruimte waar er gelegenheid was om elkaar te feliciteren. Daarna was het tijd om naar de lunch te gaan. Dit was op loopafstand van het Nourse Theater. Het moet een gezicht geweest zijn om een hele kolonne van studenten met genodigden in deze outfits over straat te zien lopen. Het was een unieke gebeurtenis en zoals gezegd iets waar Nederlandse universiteiten nog wel iets van kunnen leren.

Afstuderen in San Francisco

Na 2 jaar veel reizen, hard studeren, talloze assignments, examens en andere dolle pret was het dan eindelijk zover, afstuderen! De dag waar je naar uitkijkt zodra het programma begint. Aangezien ik tussentijds geswitched was van San Francisco naar Philadelphia zou ik zowel de afstudeerceremonie in San Francisco als in Philadelphia bijwonen. Vliegtickets voor de ouders geregeld aangezien we vanuit verschillende steden naar San Francisco zouden vliegen.

Mijn vlucht en de vlucht van mijn ouders kwamen binnen een uur van elkaar aan. Mijn vlucht was echter een binnenlandse vlucht. Tel daarbij de tijd op die ik niet door hoefde te brengen bij immigration. Dat gaf me genoeg tijd om van de ene terminal naar de andere te gaan om ze op te wachten. Het duurde iets langer dan verwacht, maar het was een zeer hartelijk weerzien op de luchthaven.

Daar vervolgens een auto gehuurd en voor het eerst zelf van de luchthaven de stad ingereden naar het hotel. Het personeel van Le Meridien, vriendelijk als altijd, had twee geweldige kamers geregeld. Na de lange vlucht, die zelfs mijn vader goed verteerd leek te hebben, zijn we nog lekker een hapje gaan eten in een leuk restaurant vlakbij de campus en naast de Oakland Bay Bridge.

San Francisco staat bekend vanwege de goede kwaliteit seafood, dus mijn ouders konden allebei hun hart ophalen. Het was heerlijk om daar te zitten, te eten, bij te praten en van het uitzicht te genieten.Vervolgens even de tijd genomen om het plan en de agenda voor de komende dagen door te spreken, want dat zouden erg drukke dagen worden.

Daarna terug gewandeld naar het hotel en op tijd gaan slapen, want het was een lange en vermoeiende dag geweest en de volgende zou het afstuderen plaats vinden.