Friday, August 29, 2014

FDNY - Deel 3

De volgende oefening was een nagebouwd deel van een metrostation met rails waar een metro gecrashed was. De bedoeling is om zo snel mogelijk alle lichamen uit de ruimte te halen. We mochten gebruik maken van een klein karretje waar we de dummy’s met behulp van verschillende soorten “stretchers” en andere hulpmiddelen op konden vervoeren.

De laatste oefening was er een waar we door een doolhof moesten kruipen met volledige uitrusting inclusief zuurstoftank zonder zicht. Dit viel nog best tegen aangezien op sommige plekken het plafond heel laag was en ik een beetje op mijn zij moest draaien omdat anders mijn zuurstoffles ervoor zorgde dat ik klem kwam te zitten tegen het plafond en dan lag ik al plat op mijn buik op de grond. Vervolgens waren er nog wat andere obstakels waar je omheen, overheen of langs moest kruipen. Vervolgens moesten we de oefening herhalen en het met zijn tweeën doen en werd er zonder dat je het in de gaten had ergens op het parcours een dummy van het formaat van een baby/klein kind geplaatst. Dan zie je meteen het effect van mental programming. Je probeert je te herinneren hoe je moest kruipen en waar de obstakels lagen en vervolgens vergaten heel veel mensen op te letten. Een groot deel miste de dummy, kroop eroverheen, er langs of duwde het aan de kant met de gedachte dat het een obstakel was. Van degenen die de dummy wel opmerkten was het opvallend te zien dat sommigen de dummy helemaal meesleepten door het doolhof terwijl anderen probeerden om te keren en terug te gaan naar het begin aangezien de dummy vaak ergens in het begin op het parcours geplaatst werd.

Tot slot mocht er van iedere groep 1 persoon mee met de “echte oefening”. Aan het einde van de dag was er een korte oefening van de echte brandweermannen waarbij er dus van iedere groep van de studenten 1 persoon mocht meerijden in de trucks en meedoen in de oefening.

Al met al een waanzinnig leuke dag, heel veel van geleerd en vooral veel respect gekregen voor de brandweer.

Belangrijk is om veel, heel veel te drinken aangezien je super veel vocht verliest gedurende de oefeningen. Er hangen zelfs kleurstalen in de toiletten en urinoirs waar de brandweerlui de kleur van hun urine moeten vergelijk met de kleuren op de staal om te zien of ze wel of geen vochttekort hebben. Een vochttekort kan namelijk leiden tot beperkt bewustzijn, inschattingsfouten en situaties waarbij je niet alleen jezelf maar ook slachtoffers en collega’s in gevaar brengt.

Je leert vooral hoe (fysiek) veeleisend het werk van de brandweer kan zijn en ook hoe gevaarlijk. Iedere keer als die alarmbel gaat, riskeren deze mensen hun leven voor de veiligheid van anderen en een foutje, hoe klein ook, kan fataal zijn. En die alarmbel gaat verschillende keren per dag en je weet niet wat er op je af komt. Het kan zijn dat je iemand uit een voertuig moet knippen, een straat die onder water staat of een gebouw wat volledig in brand staat.

De dag afgesloten met een buffet en oh wat smaakte het eten en de pizza dan lekker na een dag vol in de weer te zijn geweest. Een groot aantal brandweerlui van de FDNY hebben Italiaanse roots en ze hebben 1 ding gemeen: eten. Ze houden allemaal van lekker en goed eten. Dus aan eten was er geen gebrek. Tot slot lekker gedoucht en daarna terug naar Manhattan.

Toen ik terug liep richting de poort was inmiddels het complex grotendeels verlaten en dan zie je pas goed hoe uitgestrekt en imposant het complex is. Het geeft je ook wat stof tot nadenken en een mogelijkheid om alles goed te laten bezinken wat het nog indrukwekkender maakt. Zeker als je dan langs enkele brandweerauto’s loopt op weg naar de toegangspoort van het complex.

FDNY - Deel 2

Na een korte warming up was het tijd om onze outfits op te halen: broek, jas, balaklave, helm, handschoenen en gasmasker. Daarna was het tijd om de oefeningen te gaan doen.

De eerste oefening was een bomexplosie met een stadsbus. Vooraf krijg je een kleine toelichting en vervolgens moet je onderling taken verdelen en dit oplossen. Dus zodra we de “Go” kregen renden we allemaal als een kip zonder kop naar de bus en de lichamen toe, totdat de oefening afgeblazen werd. We waren allemaal “dood”. Blijkbaar lag er in de bus nog een explosief en dit was “ontploft” en we waren allemaal “dood”. Blijkbaar was er in de aanloop naar deze dag een briefing geweest waar men uitgelegd had hoe deze bommen eruit zien en hoe je dit aan moet pakken. Alles wat mis kon gaan ging dus ook mis. Er werden lichamen van dode mensen (dummy’s) weggehaald, het hele team ging tegelijk erop af. “Dode” dummy’s kon je herkennen aan het feit dat er “dead” op was geschreven of een papier eraan bevestigd was met dit woord.

Vervolgens kregen we een korte uitleg: zet eerst de omgeving af. Stuur een of twee verkenners naar het voertuig en de rest zoekt dekking achter een gebouw. Als jij de bus kunt zien, kan de bom jou raken was het motto. En dode lichamen (dummy’s) moet je laten liggen. Je dient alleen te focusen op mensen die nog leven. De tweede keer ging het een stuk beter. Alle begin is moeilijk zullen we maar zeggen. J

De tweede oefening was een search en rescue oefening. Het scherm van je gasmasker werd geblindeerd en je moest op handen en voeten door een ruimte kruipen op zoek naar slachtoffers. Dit omdat de warmte opstijgt en het blijkbaar dichterbij de grond koeler is en er minder rook is. Gedurdende de oefening krijg je dan een noodsignaal en dien je zo snel mogelijk de ruimte te verlaten en jezelf in veiligheid brengen. We konden 2 van de 3 dummy’s in veiligheid brengen waarvan ik er 1 blijkbaar aan het hoofd mee naar buiten sleepte. Aan de andere kant, soms is dat wel wat nodig is want ineens midden in een oefening opstaan zonder zicht en een dummy van 75 kilo optillen is niet gemakkelijk. Zeker als er om je heen een hoop geschreeuw en geluid is. Je weet echter wel dat als die persoon er niet uitsleept hij/zij het zeker niet overleeft.

Daarna was er een oefening waarbij je met een team van 4 de brandslang over 10-20 meter naar voren moest brengen, terwijl je probeert een brand te blussen. Je nadert dus de brandhaard. Het is dus even puzzelen om de juiste verdeling te vinden in combinatie met de druk van her water. Omgaan met de waterdruk valt overigens nog best tegen. Zeker als ze er dan bij vertellen dat je in vergelijking met de pro’s maar met de helft van de druk werkt.

Verder was er een oefening waar we verder bouwden op de vorige oefening.  We zaten in een flatgebouw op de 3e etage en moesten door de gang de brandslang naar een brandhaard manoevreren. Bijna alle oefeningen doe je in volledige outfit met gasmasker en zuurstoffles op je rug. De “branden” zijn overigens geen echte branden maar meer gashaarden die ze op elk willekeurig moment aan en uit kunnen zetten.

Sunday, August 17, 2014

FDNY

Leadership is een belangrijk onderdeel van de MBA studie en om daar ervaring in op te doen organizeert Wharton verschillende excursies. Zo kun je onder meer de Kilimanjaro beklimmen, Hiken in de Andes, een 6-daagse trip naar Antarctica, 2 dagen trainen met de mariniers in Quantico, ijsklimmen en een dagje trainen met de brandweer in New York (Fire Department New York oftewel FDNY). De mogelijkheden kunnen enigszins beperkt zijn aangezien ze niet mogen overlappen met colleges en je de kosten inclusief de reis en hotel uit eigen zak moet betalen zonder dat je er studie credits voor krijgt.

Aangezien de excursie naar het marinierscomplex in Quantico en de trip naar Antarctica niet openstonden voor mij, koos ik uiteindelijk voor de FDNY. Je mag dan een dagje trainen met de NY brandweer op hun trainingsacademie op Randall’s Island.

De academie zelf ligt op een terrein van 27 acres vlakbij de Triboro-brug die de 3 boroughs (wijken) Manhattan, Queens en Bronx verbindt. Naast en rondom de academie ligt een recreatiegebied van 68 acres. Hier zie je onder andere een park, sportvelden (tennis, honkbal en voetbal), wandel- en fietspaden. Dit gebied wordt door de academie actief gebruikt voor conditietraining. In hun vrije tijd kan men daar ook andere sporten beoefenen zoals tennis, voetbal en honkbal. Zo zijn er binnen de brandweer verschillende teams ondergebracht in competities die op deze velden tegen elkaar spelen.

Het Downing-stadion wat plaats biedt aan 22.000 man wordt gebruikt voor grote evenementen en speciale presentaties. Het “afstuderen” van een klas met nieuwe recruten. De training is overigens best pittig. Iedere ochtend om 06.00 begint de groep met een workout van ongeveer 1.5-2 uur. Deze workout bestaat uit 1-1.5 uur met push-ups, oefeningen met (lichte) gewichten en andere cardio fitness oefeningen. De combinatie cardio met push ups gaat na een tijdje toch echt doorwegen. Dit wordt allemaal gedaan op een bepaald deel van het terrein. Na deze workout gaat de hele groep eropuit voor een loop van ongeveer 30-45 minuten op het eiland. Zodra ze hiervan terugkomen mogen ze zich even opfrissen en begint met de andere delen van de opleiding: theorie en praktijkoefeningen.

De praktijkoefeningen worden op verschillende plaatsen op het terrein gedaan waar men bepaalde potentiele situaties die men tegen kan komen nagebouwd heeft.

De academie heeft in een van de gebouwen ook een herdenkingsmonument opgericht waar foto’s zijn aangebracht van de mensen die gedurde het werk overleden zijn met een specifiek monument voor de collega’s die overleden zijn tijdens de ramp op 9/11 toen de vliegtuigramp met de Twin Towers gebeurden. Alhoewel dit toch al weer meer dan 10 jaar geleden is, werd de man die ons rondleidde nog steeds emotioneel toen hij erover vertelde.

Professionele brandweerlui zijn wat dat betreft net als bijvoorbeeld beroepssoldaten toch net even anders dan gewone mensen. Zij gaan samen door een heel intens trainingsprogramma heen en dit creëert vaak een band voor de rest van hun leven. Daar komt dan nog bij dat zij dagelijks hun leven riskeren voor anderen terwijl zij “gewoon” hun werk doen en de veiligheid proberen te garanderen van alle burgers. Als er dan iemand overlijdt, verliezen zij vaak niet alleen een gewaardeerd collega, maar tevens een goede vriend/vriendin.

Verder is het prachtig om te zien hoe trots deze mensen zijn op hun werk. Ieder “House” oftewel kleine kazerne heeft vaak een nummer en een logo. In verglijking met Nederland heeft de brandweer in de VS veel meer kleine(re) kazernes waar vaak 1 of 2 wagens staan. Het logo zie je vaak heel prominent op de neus of de achterkant van de truck. Sommigen gebruiken ook vlaggen. Daarnaast worden de trucks waanzinnig goed schoongehouden, wat geen eenvoudige opgave is aangezien er bij branden veel roet en rotzooi vrijkomt en de brandweerlui nadat de brand geblust is niet eerst hun hele uitrusting uitdoen voor ze in de truck stappen ;-).




9/11 Monument

Saturday, August 9, 2014

Jimmy Buffett

Na het bezoek aan The Greenbrier was er op de parkeerplaats van de Fair nog een openluchtconcert van Jimmy Buffett. Jimmy Buffett is het Amerikaanse equivalent van Nederlandse volkszangers. Buffett treedt op met zijn band: de “Coral Reef Band” en zijn muziekstijl wordt wel omschreven als “Island Escapism Lifestyle”. Samen met zijn band heeft hij onder andere het liedje Margaritaville opgenomen wat op de 234e plaats staat in de Amerikaanse histlijst: Songs of the Century.  Hij heeft een trouwe schare fans die beter bekend staan als Parrotheads. Als je naar een concert gaat, zie je dus een groot aantal fans uitgedost in rieten rokjes (zowel mannen als vrouwen), hawaii shirts en papegaai-koppen op hun hoofd

Naast zijn succes als muzikant is Buffett ook een succesvol schrijver en is hij (mede)eigenaar van twee restaurantketens: “Margaritaville” en “Cheeseburger in Paradise”. Cheeseburger in Paradise is vernoemd naar een ander liedje. Margaritaville heeft hij zelf in eigendom en Cheeseburger in Paradise wordt gerund samen met OSI Partners, wat het moederbedrijf is van Outback Steakhouse.

Zoals vele artiesten begon Buffett zijn carriere in Nashville, Tennessee tegen het einde van de jaren ’60 en nam hier zijn eerste album op. In het begin trad hij zelfs op als straatartiest. Het was de country-zanger Jerry Jeff Walker die hem meenam op een trip naar Key West, Florida om op te treden als straatartiesten. Buffett koos er toen voor om in Key West the blijven en transformeerde zijn stijl en imago naar een easy-going beach bum: mensen die van het strandleven houden en zowel zichzelf als de wereld om hen heen niet al te serieus nemen. In Florida begon Buffett met het combineren van country, folk en pop muziek met tropische eilanden-invloeden. Hij bezoekt regelmatig het eiland St. Barts alsook andere eilanden in het Caribisch gebied. Uit deze bezoeken haalt hij veel inspiratie voor zijn liedjes. Cheeseburger in Paradise zou hier zomaar een voorbeeld van kunnen zijn. J

In 1977 bracht hij een album uit genaamd: Changes in Latitudes, Changes in Altitudes met de song Margaritaville wat uiteindelijk voor de grote doorbraak zorgde. In de jaren ’80 verdiende Buffett vele malen meer aan zijn concerten dan aan zijn albums. Als gevolg hiervan nam het aantal concerten dat hij jaarlijks gaf flink toe.

In 1985 opende Buffett een Margaritaville winkel en 1987 een Margaritaville restaurant. In augustus in 2000 hebben Buffett en zijn band zelfs een optreden verzorgd op het gazon van het Witte Huis voor president Bill Clinton. Van de meer dan 30 Jimmy Buffett albums hebben er 8 Goud gehaald en 9 een of meerdere malen Platinum. Zijn meest recente album dateert van augustus 2013.

Friday, August 1, 2014

The Greenbrier – deel 2

Op 7 mei 2009, claimde de Justice familie van West Virginia publiekelijk dat ze het resort gekocht had voor US$ 20 miljoen. De familie met patriarch James Justice aan het hoofd heeft een imperium met bedrijven die zich richten op freesbewerkingen voornamelijk in West Virginia, Virginia, North Carolina en South Carolina (4 Staten/provincies in de VS). Daarnaast bezit de familie 200km2 grond die het voor landbouwdoeleinden gebruikt. De landbouwtak wordt geleid vanuit Beckley, West Virginia. In 2009 heeft de familie een network van kolenmijnen in West Virginia verkocht aan Mechel.

Marriott Corporation van de gelijknamige Marriott hotels dacht een rechtsgeldig contract te hebben voor de overname van het resort, maar aangezien de Justice familie het resort uit de handen wilden houden van de grote hotelketens hebben ze een schikking getroffen met Marriott Corporation.
In november 2008, stemden de kiezers in West Virginia met een kleine meerderheid voor een resolutie die casino-style gokken mogelijk maakte in het hotel. Dit werd bekrachtigd in een wet die ondertekend werd op 8 mei 2009. Het tijdelijke casino droeg de naam “The Tavern” en werd geopend op 1 oktober 2009. Het permanente casino is ontworpen door de architect Michael Oliver McClung en werd geopend op 2 juli 2010 met een groot gala waarbij vele (lokale) bekenden aanwezig waren. Het permanente casino is zo ontworpen dat het het interieur van het hotel complementeert. Niet iedereen mag overigens gokken in het casino. Dit recht is alleen voorbehouden aan hotelgasten. Hierdoor heeft het geen grote aantrekkingskracht, maar dit helpt wel om het smaakvol (en kleinschalig) te houden zoals de Justice familie het voor ogen had.

In de jaren ’50 heeft de regering van de VS The Greenbier benaderd om een geheime noodlocatie te bouwen die huisvesting kon bieden aan het Congress in het geval van een nucleaire ramp. Deze ondergrondse bunker had de codenaam: “Project Greek Island” en werd gebouwd in dezelfde periode wanneer de West Virgnia-vleugel van het hotel gebouwd is. Dit gebeurde tussen 1959 en 1962.

De bunker was volledig bevoorraad voor een periode van 30 jaar, maar is nooit daadwerkelijk gebruikt, zelfs niet tijdens de Cuba-crisis. Het bestaan van de bunker werd onthuld in een reportage van Ted Gup van de Washington Post in 1992. Meteen na de publicatie werd de bunker ontmanteld. Sindsdien is de bunker gerenoveerd en wordt deze gebruikt voor data-opslag voor de particuliere sector. Tevens is de bunker nu opengesteld voor het publiek.

In het Presidents’ Cottage Museum vindt men twee etages die volledig gewijd zijn aan de bezoeken van de 26 presidenten. Hier zijn onder andere foto’s tentoongesteld en andere zaken gerelateerd aan deze bezoeken. Het museum is echter alleen geopend gedurende het seizoen.

Het resort heeft ook een prominente plaats in de golfhistorie. De oorspronkelijke 9-holes golfbaan was ontworpen door Alexander H. Findlay. Tegenwoordig heeft The Greenbier vijf golfbanen: The Old White TPC waar de PGA Greenbrier Classic gespeeld wordt als onderdeel van de Fedex Cup, The Greenbrier waar de Ryder Cup en Solheim Cup gespeeld zijn, The Meadows, The Oakhurst en de Sam Snead course. Sam Snead was als emeritus pro verbonden aan de club tot aan zijn overlijden. Na Sam Snead nam de eveneens legendarische Tom Watson het stokje over als emeritus pro.

In 1979 was The Greenbrier de locatie waar de eerste Ryder Cup gehouden werd in het huidige format: Verenigde Staten vs. Europa. In 1994 werd de Solheim Cup er gehouden. De Solheim Cup is het equivalent van de Ryder Cup voor het damesgolf. Hiermee was The Greenbier de enige locatie ter wereld waar zowel de Ryder Cup als de Solheim Cup zijn gehouden. In 1998 voegde Muirfield Village in Dublin, Ohio zich bij The Greenbrier als locatie waar zowel de Ryder Cup als de Solheim gespeeld zijn.

Tussen 1987 en 1990 werd hier tevens de voorloper van de Champions Tour gehouden en sinds 2010 wordt er de PGA Greenbrier Classic gehouden. The Greenbrier classic maakt onderdeel uit van de Fedex Cup (competitie bestaande uit verschillende wedstrijden).

Verder zijn er plannen om medische en sportfaciliteiten aan te leggen. Dit met als doel de relaties met professionele sportteams te versterken. Zo werd er in maart 2014 een contract ondertekend met de New Orleans Saints (een van de 32 prof NFL/American Football teams). The Greenbier zou drie Football velden aanleggen alsmede andere faciliteiten. De kosten bedragen ongeveer US$ 20-25 miljoen en de Saints zouden dan de komende drie jaar hun trainingskamp opslaan in The Greenbrier in de aanloop naar het nieuwe seizoen. Het gerucht gaat dat deze overeenkomst voortkomt uit een bezoek van Sean Payton (de coach van de Saints) aan The Greenbrier Classic waar hij speelde in de Pro-am competitie en later de rol van caddy op zich nam voor zijn goede vriend en topgolfer Ryan Palmer. Opmerkelijk is overigens dat het thuisstadion van de Saints (het Mercedes Superdome in New Orleans, Louisiana) en The Greenbrier ongeveer 1500 kilometer uit elkaar liggen afhankelijk van welke route je neemt. Niet bepaald naast de deur dus voor een trainingskamp. Zeker voor lokale fans uit New Orleans of Louisiana die willen komen kijken naar de trainingen.