Sightseeing in San Francisco – Delancey Street – deel 2

Na het success in San Francisco, werd er in 1978 een stuk grond van 17 acres gekocht in San Juan Pueblo in het Noorden van de staat New Mexico. 15 bewoners verhuisden van San Francisco naar San Juan Pueblo om te helpen met de opbouw van deze satelietlocatie waarbij gebruik gemaakt werd van hetzelfde proces: Wie kon koken werd Head of Food Service en wie ooit een hamer vastgehouden had, werd Head of Construction.

In 1980 werd er een huis aangekocht in Brewster in de staat New York. Deze satelietlocatie werd tevens opgebouwd op basis van hetzelfde proces met de hulp van 15 bewoners die vanuit zowel San Juan Pueblo als San Francisco naar Brewster verhuisden. In 1984 stelde zelfs Jane Fonda haar huis tijdelijk beschikbaar om een satelietocatie te openen in Los Angeles. Vervolgens werd er een deal gesloten met het Santa Monica Hospital waarbij Delancy een in verval geraakt appartementengebouw volledig zou renoveren om er daarna bewoners in onder te brengen die dan geen huur hoefden te betalen. Verder werd in 1993 een oud hotel met 205 kamers aangekocht zodat het total plaats kon bieden aan ongeveer 700 bewoners. In 1987 werd er verder een oud landhuis aangekocht in Greensboro in de staat North Carolina en later nog een in Stockbridge in de staat Massuchesetts. Het plan is nu om het uit te breiden zodat het ook een onderkomen kan bieden aan mensen die zich artistiek willen ontwikkelen in plaats van een vakmanschapopleiding.

Gedurende de jaren zijn er door Delancey en haar bewoners ook verschillende type ondernemingen gestart in de gemeenschappen waar ze woonden. Door het bij elkaar brengen van al het geld wat de bewoners verdienden op basis van de werkzaamheden die men deed, was men in staat in Credit Union op te richten (vergelijkbaar met een kleinschalige lokale bank. Deze Credit Union werd in 1973 officieel goedgekeurd door de National Credit Union Administration als eerste Credit Union voor en door mensen met een strafblad.

Verder zijn de bewoners erg actief in lokale gemeenschappen waar ze leven. John Maher was een frequent spreker op bijeenkomsten. Mimi Silbert ontwikkelde trainigsprogramma’s voor de politie waarbij de bewoners deelnemen in simulaties van criminele scenario’s van arrestaties op straat tot aan gerechtprocedures. Veel bewoners spreken op scholen om de problemen die drugs, geweld en criminaliteit veroorzaken, alsmede de gevolgen, onder de aandacht te brengen van de jongeren. Tevens werd er de Delancey Insecurity Service ontwikkeld. Hier leren de bewoners (voormalige criminelen) hoe bij voorbeeld winkeleigenaren hun producten beter kunnen beschermen tegen bij voorbeeld winkeldiefstal. Dit werd tevens uitgebreid naar andere ondernemingen en andere vormen van criminaliteit. In veel gemeenschappen staken lokale mensen de nieuwe bewoners graag een handje toe. Zo kwam er steun van onder andere dokters, tandartsen en kappers die hun diensten aanboden op vrijwillige basis om zo de bewoners verder te helpen naar een nieuwe baan door hen een representatieve look te geven en om iedereen gezond te houden. Geïnteresseerde bedrijven begonnen vervolgens met het doneren van producten en vrienden doneerden geld. Verder werd een verhuisbedrijf opgestart en kerstbomen verkocht. Daarnaast werd er een educatieprogramma opgericht. Eerst omvatte dat alleen middelbare school, maar dat is sindsdien uitgebreid tot HBO/WO en dan voornamelijk Liberal Arts studies. Iedere dag wordt er nog steeds keihard gewerkt door iedereen met het uiteindelijke doel om de mensen volledig te reïntegreren in de maatschappij en dat kan niet zonder de hulp van de vele vrienden en supporters die Delancey over de jaren verworven heeft. Alle kleine beetjes helpen. Een mooie quote die ze daarvoor gebruiken is de volgende: “The littlest dab of yeast makes the whole loaf of bread rise” wat neerkomt op dat het kleinste beetje gist, het hele brood doet rijzen.

Nu, 40 jaar later kan gerust gezegd worden dat Delancey een zeer positieve impact op de samenleving heeft en dat zonder enige vorm van overheidsgeld. De meeste bewoners verblijven er gemiddeld zo’n 4 jaar. Gedurende deze vier jaar worden ze opgeleid, leren ze 3 vaardigheden die ze later goed kunnen gebruiken voor hun toekomstige baan en tevens worden ze onderwezen in verantwoordelijkheid, waardigheid, fatsoen en integriteit, zodat ze hun zelfbeeld zeer positief kunnen bijstellen en tevens een zeer positieve bijdrage aan de samenleving kunnen geven.