Sightseeing in San Francisco – Delancey Street

Delancey Street begon in 1971 met 4 bewoners, een lening van 1.000 dollar en de droom om een nieuw model te ontwikkelen dat een bijdrage zou leveren aan het verbeteren van mensen die leven in armoede, drugsgebruik, veroordeelden en andere mensen die op de bodem van de samenleving beland zijn. Hierbij moet ik de aantekening maken dat in sommige staten de regels voor bij voorbeeld rijden onder invloed vrij strict zijn en je bij de eerste overtreding meteen enkele maanden de cel inmoet. Hetzelfde geldt voor het bezitten en gebruiken van marihuana. Dan heb je dus in de Verenigde Staten meteen een strafblad. De intentie van de Delancey Street was en is het empoweren van mensen zodat ze zelf de oplossing kunnen worden voor hun eigen problemen.

Ex-veroordeelde, John Maher begon met het onderbrengen van mensen in een appartement in San Francisco. In plaats van het volgen van het traditionele not-for-profit model werd er een model ontworpen op basis van het idee van een uitgebreide familie. De mensen die konden werken, zochten werk en droegen hun salaris af. Iedereen werd echter geacht bij te dragen aan de gemeenschap die werd gecreëerd. Iemand die kon koken werd Head Chef. Iemand die kon timmeren werd Head of Construction. Iemand die kon lezen hielp anderen te leren lezen. Door het bijeenbrengen van deze talenten lukte het om binnen 2 jaar het eerste gebouw aan te kopen waar men 80 mensen in onderbracht met als doel samen leren en elkaar te helpen.

Het eerste gebouw dat aangekocht werd, was de het voormalig Russisch Consultaat in Pacific Heights, een van de betere wijken in San Francisco. Dit levered tevens het eerste “Not In My Backyard gevecht” op met buurtbewoners en politici. Velen waren bang dat de criminaliteit in hun buurt zou stijgen wanneer deze mensen in hun buurt kwamen wonen. Maher was echter een uitstekend spreker, strateeg en politicus en met behulp van twee jonge pro-bono advocaten bedachten ze innovatieve strategieën en argumenten om de bezwaren te overwinnen. Om de buurtbewoners erbij te betrekken, bood hij de diensten van de bewoners aan. Zo gingen zij aan de slag als buurtpreventie om gedurende de dag en avonden de wijk te controleren. Tevens werden er veel bouw- en onderhoudswerkzaamheden verricht om de gebouwen op te knappen zodat de waardes zouden stijgen. Bewoners als Abe Izarre (toen een draaideurcrimineel en lid van de Mexicaanse Maffia, nu Vice President en Maitre D van het restaurant), Joanne Mancuso (toen verslaafde en nu lerares in computer software voor de federale rechtbanken) en Mike Boris (toen heroineverslaafde, nu accountant) droegen flink bij in het werk. Dianne Feinstein, de toenmalige “buurvrouw” van het pan en lid van de San Francisco Board of Supervisors was de eerste die “voor” stemde en in 1977 was de hele strijd succesvol afgerond. Het verhaal gaat zelfs dat toen men ongeveer 20 jaar later naar een nieuw pand wilde verhuizen in een ander deel van de stad, de buren niet blij waren met het vertrek.

Toen begonnen werd met de bouw van het nieuwe huis heeft burgemeester Feinstein haar hulp aangeboden op elk denkbaar niveau. Zo stak ze de eerste spade in de grond. In 1990 werd de bouw voltooid van de central locatie aan het water. Het gebouw was zo groot dat het letterlijk een heel “block” besloeg (40.000m²) en het is zo goed als volledig gebouwd door bewoners. Toen het gebouw eenmaal klaar was ontving het vele complimenten. Architect en winnaar van een Pulitzer Prijs, Allen Temko noemde het een “meesterwerk van sociaal ontwerp”. Het gebouw bestaat uit 4 etages. Op de begane grond vind je winkels, een beroemd restaurant, een screening room (mini bioscoop en tevens een van de beste drie in San Francisco), een zeer bekend café/boekwinkel en een kuntgalerie. Op de resterende etages vind je de ongeveer 500 appartementen van de bewoners. Vanwege het grote success dat Delancey boekte met het verbeteren van de levens van veroordeelden, verslaafden en andere mensen is een stukje van First Street omgedoopt tot Delancey Street.